UTN
Céline De Clercq en Silke Van Lersberghe zullen gedurende 2 weken kennismaken met de
universiteit in Ecuador waar studenten studeren om leerkracht in het lager onderwijs te worden.
Op deze pagina beschrijven we onze belevingen over de UTN.
universiteit in Ecuador waar studenten studeren om leerkracht in het lager onderwijs te worden.
Op deze pagina beschrijven we onze belevingen over de UTN.
Week 8
maandag 21/03 - FIESTA DE PACHAMANKA
Om acht uur 's morgens stonden we met z'n vieren paraat bij het kantoor van Ecassef. Niet veel later kregen we gezelschap van Ria en Jean (de verantwoordelijken), Tom (stagiair), Rick (vrijwilliger) en twee Ecuadoriaanse medewerkers. Inderdaad, we waren met maar liefst 8 Belgen!!! We propten ons in een klein schoolbusje en reden naar het plaatselijke schooltje in het bergdorpje Cambugan, waar we uitgenodigd waren op la fiesta de Pachamanka. Daar kregen we eerst een algemene inleiding, waarna we een kijkje konden nemen bij alle kraampjes die op de speelplaats opgesteld stonden. Alle ouders hadden immers samen met hun kinderen zelf een gerecht gekookt. Iedereen die wilde kon hier een klein beetje van proeven en een portie kopen. We zagen heel wat onsmakelijke dingen, maar uit beleefdheid waagden we ons toch aan een boterham/stukje cake (en Silko aan nog veel meer). De cake was best nog te eten, maar de boterhammen smaakten naar aarde :) Dit was echter slechts een voorsmaakje van het eigenlijke eten... De mensen van Ecassef hadden ons hier al een globaal beeld van gegeven, maar wat we op dit schooltje zagen, overtrof toch onze stoutste verwachtingen... In de grond waren twee gigantische putten gegraven. De zijkanten werden met gras bedekt, zodat er niet al te veel aarde in het eten zou komen. Daarna werden aardappelen, maïs, ananas, kip, ... en grote hete stenen allemaal door elkaar in de putten gegooid, tot ze tot aan de rand gevuld waren. Tenslotte werden de putten bedekt met grote koolbladeren, zakken en een berg aarde. Een uurtje laten sudderen en klaar is kees! Daar kan Piet Huysentruyt nog iets van leren :)
Terwijl het eten in de grond gaar aan het worden was, gingen we mee met de rest van het volk naar een lager gelegen plaats. Daar konden we een soort van rituele 'viering' bijwonen. Voor ons was dit één grote poppenkast, maar voor de bevolking had dit toch een diepere betekenis. Daarom persten we onze lippen op elkaar om niet in lachen uit te barsten en deden zo serieus mogelijk mee. Handen in de lucht naar de goden, een handje aarde tegen ons hart houden, oneindig lang in een cirkel dansen en cocaïnedampen opsnuiven... LOCO!!!
Na dit stukje hokuspokus gingen we naar boven om ons eten uit te graven. De aarde, de zakken en de koolbladeren werden verwijderd en toen zagen we... ONGEDIERTE! Tussen alle aardappelen, maïs, kip, groenten en stenen kropen kevers en andere insecten... Ieuw!
Maar aangezien we niet onbeleefd wilden zijn, schepten we onszelf toch wat aardappels op, die zagen er nog het veiligst uit. Helaas, het tegendeel was waar, want toen Céline een hap uit haar aardappel beet, kwam de kop van een worm de patat uit piepen :) AAAAAAAAAAAAAAAAAAA! Het gezicht van Céline was goddelijk! Maar onze eetlust was wel wat over...
Uiteindelijk kregen we onszelf toch zo ver dat we wat maïs, kip en andere groenten proefden. Het smaakte alleszins beter dan het er uitzag!
Silko is van plan om in juni een Ecuadoriaanse barbecue te geven, drie keer raden hoe het eten klaargemaakt zal worden? :)
Dinsdag 22/03
Vandaag staken we de koppen bij elkaar om te brainstormen over een les over België: de geografie, het klimaat, de cultuur,...
Het eindresultaat is een groot geleid hoekenwerk met doorschuifsysteem. Benieuwd wat dat zal geven...
Woensdag 23/03
Al om 7 uur 's ochtends stonden we klaar in Otavalo om met een schoolbusje terug naar dezelfde school van maandag te rijden (waar eerder deze week la Fiesta de Pachamanka georganiseerd werd). Daar werden we uitbundig onthaald door alle leerlingen :)
Er werden twee groepen gemaakt: het eerste, tweede en derde leerjaar samen en het vierde, vijfde, zesde en zevende leerjaar samen. We mochten onze les eerst aan de allerkleinsten geven, daarna aan de oudere leerlingen. Aan enthousiasme was er in elk geval geen gebrek! Alle leerlingen, van de eerste tot de laatste, wilden per se ons Belgenlandje beter leren kennen. Nadien was er ook nog tijd over voor enkele spelletjes op de 'speelplaats'. De kinderen gingen er helemaal in op en renden voor hun leven! Toen we iets na één uur helaas moesten vertrekken, droop de teleurstelling van de vele kindergezichtjes. Toen pas beseften we hoe tof ze het vonden...
Donderdag 24/04
Ook vandaag stonden we al vroeg klaar op ons vaste plaatsje in Otavalo. Al gauw kregen we gezelschap van Ria van Ecassef en een vriendin van Stijn van de VVOB. Samen wandelden we te voet naar - je gelooft het nooit - een schooltje met inclusieonderwijs! Wie had dat ooit gedacht? Ze hebben dat hier ook in Ecuador! Helaas kunnen deze scholen (nog) niet op steun van de overheid rekenen.
Na een woordje uitleg van de directrice en een rondleiding in het schooltje, mochten we zelf aan de slag met onze les over België. Dit was toch moeilijker dan gedacht, want er zaten leerlingen bij die niet konden praten of verlamd waren. Dingen die voor ons normaal gezien vanzelfsprekend zijn, waren dat op dat moment niet meer. Toen achteraf bleek dat de leerlingen al wat wij hen meegegeven hadden, konden navertellen, waren we toch enigszins trots dat we de boodschap zo goed hadden weten over te brengen :)
Onze taak voor de scholenband in Ecuador zit er op. Wij zijn echter nog druk bezig aan het kant-en-klaarpakket voor de school in België. Wat dat wordt, blijft voorlopig nog een verrassing... :)
Week 6
Onze derde en tevens laatste week om aan het didactisch materiaal te werken. De ‘Kip Tok’ en de autobussen waren volledig klaar, dus we hadden er zin in om aan onze kalender te beginnen!
Maandag kwamen we toe in de ISPED en wat bleek? Het materiaal was niet gekocht! We konden dus eigenlijk aan niets verder werken. Blijkbaar hebben ze de toestemming nodig van meneer Ramiro om het materiaal aan te kopen, maar hij zat in Quito voor 2 dagen.
We zijn dan maar begonnen aan onze handleidingen ... want dat is ook een heel werk om dat helemaal in het Spaans te schrijven.
Wel hebben we onze memory kunnen maken van de getalbeelden. Dus de rest van de week konden we ons volledig focussen op de kalender!
Toen we dinsdag toekwamen zagen we 4 grote planken hout. We konden eindelijk beginnen werken aan onze kalender! Helaas pindakaas .. alles moest nog gezaagd worden en daar konden we niet bij helpen. Het meeste van de tijd hebben we dan ook zitten werken aan de handleidingen en onze presentatie. We hebben wel een klein beetje kunnen schuren. We worden echte schuurexperts!
Woensdag werd een korte dag op de ISPED want om 10.30 moesten we alweer de bus naar Ibarra nemen om te gaan eten met de rector en de 2 vice-rectors. Dat zou een gezellig etentje worden! Mannen in pak, niet weten wat te zeggen en we hadden nog meer dan genoeg werk in de ISPED! Want vrijdag om 10.45 hebben we ook al een presentatie. Blijkbaar was er wat bezwaar tegen het feit dat onze presentatie enkel in de UTN zou zijn. Geen probleem voor ons want wij zijn flexibel! Dus een tweede presentatie werd geregeld.
Maar dat etentje draaide toch wel even helemaal anders uit! Het begon wat stijfjes met veel te veel eten! Tot het dessert. Een stukje taart met perziken en ... cuba libre. Maar blijkbaar was die niet sterk genoeg voor de heren, want ze vroegen al snel zelf een fles rum en een fles cola en stelden zelf hun cuba libre samen. Op het einde (om 16.00 ’s middags!) was de hele fles rum op, 3 of 4 flessen cola, 20 citroenen, 5 potten met ijs en speelde de fanfare in de meesten hun hoofd (Marjolein uitgezonderd). En die mannen moesten nog gaan werken! Sterker nog, één van die mannen was onze chauffeur. Al lachend werd gezegd dat ik (Marjolein) met de wagen mocht rijden, maar het verkeer is toch helemaal anders dan in België, dus ik heb vriendelijk bedankt.
Nadat we kleine binnenbaantjes hadden genomen, kwamen we veilig thuis aan. Daar werkten we nog verder aan onze presentatie, of wat er van lukte met de fanfare in onze hoofden.
Donderdag .. een beetje stress want vandaag moet alles af zijn! Het moet, want morgen was al de presentatie. Eerst de presentatie volledig in orde gemaakt en dan de kalender afgewerkt. We hebben zelfs tot 16.00 gewerkt! Een werkdag van 8 uren en een half! En dan met de bus naar huis.
Nu is iedereen zijn tekst goed aan het instuderen, want als we het gaan moeten uitvinden ter plekke zal er niet veel van komen. Duim maar voor ons morgen!
Een beetje meer opgekleed dan anders kwamen we toe in de ISPED. Klaar voor onze presentatie! We verbeterden en vulden nog enkele kleine dingen aan in onze presentatie, oefenden het eens in en dan waren we er helemaal klaar voor.
Om 10.45 begon de zaal vol te lopen met de studenten, leerkrachten en medewerkers. Wel 250 personen zaten er! De zenuwen sloegen toe, zeker toen we de camera zagen van de ISPED. Slik!
Vol goede moed begonnen we er aan, alles verliep meer dan vlot en op het einde kregen we een daverend applaus! Iedereen was laaiend enthousiast en begreep wat we wilden uitleggen. Wat niet zo evident was omdat het een nieuw systeem is, dat wij in België gebruiken maar hier in Ecuador niet (wij gebruiken getalbeelden en splitsen van getallen, hier gebruiken ze de rekenstaaf).
We bedankten ook Wilson en Arman met een fles wijn en daar waren ze wel door ontroerd! Dat zagen we duidelijk. Maar we hebben dan ook super veel hulp aan hun gehad! Zonder hun was ons eindresultaat nooit zo mooi geweest.
Vol zelfvertrouwen vertrokken we naar de UTN om een tweede keer onze presentatie te geven. Daar hadden we toch ook wel weer heel wat zenuwen, want onze ouders zaten er, enkele mensen van de VVOB en zelfs van het ministerie! Ook deze zaal zat helemaal vol. Een dikke 120 mensen zal er gezeten hebben. Maar de studenten studeerden voor het ‘collegio’, het middelbaar dus, en ook de richting filosofie zat er. We begrepen niet helemaal het nut voor hun maar we begonnen toch vol goede moed. De studenten waren iets minder enthousiast dan de vorige keer (wat ook begrijpelijk is ... aangezien zij hier later niet veel mee zullen zijn), maar de andere mensen waren wel heel enthousiast.
En we werden terug geïnterviewd voor de televisie.
We werden gevraagd om het nog een 3de keer te geven, zaterdag. Deze keer voor de studenten van het kleuteronderwijs. Misschien wel al iets beter, dus we stemden toe. 1 keer meer geeft niet.
’s Avonds trokken we er dan op uit met onze families. Eerst iets gaan eten (tip: bestel nooit een spaghetti in het buitenland!) en daarna vertrokken we om te gaan dansen en zingen in de karaoke. De Cuba Libres gingen weer vlot binnen en het werd een heel leuke avond! Om 2 uur waren we weer allemaal thuis, moe van al die zenuwen vielen we dan ook snel in slaap.
Zaterdag om 7.30 opgestaan want om 8.30 moesten we voor de 3de keer onze presentatie geven. En ook nu waren de studenten heel erg enthousiast. Foto’s werden volop getrokken en er werden vragen gesteld.
Eindconclusie : We mogen heel tevreden zijn over ons didactisch materiaal! Iedereen was enthousiast en tevreden, en ook zelf zijn we er heel tevreden over.
Ook over onze 3 presentaties kunnen we tevreden zijn, want alles in het Spaans is niet zo gemakkelijk! Ze waren zelfs heel erg onder de indruk van ons Spaans en de vorderingen die we hebben gemaakt.
En voor de geïnteresseerden, we proberen de video die opgenomen werd tijdens onze presentatie te bemachtigen! Dan kun je ons in België ook zien schitteren!
Maandag kwamen we toe in de ISPED en wat bleek? Het materiaal was niet gekocht! We konden dus eigenlijk aan niets verder werken. Blijkbaar hebben ze de toestemming nodig van meneer Ramiro om het materiaal aan te kopen, maar hij zat in Quito voor 2 dagen.
We zijn dan maar begonnen aan onze handleidingen ... want dat is ook een heel werk om dat helemaal in het Spaans te schrijven.
Wel hebben we onze memory kunnen maken van de getalbeelden. Dus de rest van de week konden we ons volledig focussen op de kalender!
Toen we dinsdag toekwamen zagen we 4 grote planken hout. We konden eindelijk beginnen werken aan onze kalender! Helaas pindakaas .. alles moest nog gezaagd worden en daar konden we niet bij helpen. Het meeste van de tijd hebben we dan ook zitten werken aan de handleidingen en onze presentatie. We hebben wel een klein beetje kunnen schuren. We worden echte schuurexperts!
Woensdag werd een korte dag op de ISPED want om 10.30 moesten we alweer de bus naar Ibarra nemen om te gaan eten met de rector en de 2 vice-rectors. Dat zou een gezellig etentje worden! Mannen in pak, niet weten wat te zeggen en we hadden nog meer dan genoeg werk in de ISPED! Want vrijdag om 10.45 hebben we ook al een presentatie. Blijkbaar was er wat bezwaar tegen het feit dat onze presentatie enkel in de UTN zou zijn. Geen probleem voor ons want wij zijn flexibel! Dus een tweede presentatie werd geregeld.
Maar dat etentje draaide toch wel even helemaal anders uit! Het begon wat stijfjes met veel te veel eten! Tot het dessert. Een stukje taart met perziken en ... cuba libre. Maar blijkbaar was die niet sterk genoeg voor de heren, want ze vroegen al snel zelf een fles rum en een fles cola en stelden zelf hun cuba libre samen. Op het einde (om 16.00 ’s middags!) was de hele fles rum op, 3 of 4 flessen cola, 20 citroenen, 5 potten met ijs en speelde de fanfare in de meesten hun hoofd (Marjolein uitgezonderd). En die mannen moesten nog gaan werken! Sterker nog, één van die mannen was onze chauffeur. Al lachend werd gezegd dat ik (Marjolein) met de wagen mocht rijden, maar het verkeer is toch helemaal anders dan in België, dus ik heb vriendelijk bedankt.
Nadat we kleine binnenbaantjes hadden genomen, kwamen we veilig thuis aan. Daar werkten we nog verder aan onze presentatie, of wat er van lukte met de fanfare in onze hoofden.
Donderdag .. een beetje stress want vandaag moet alles af zijn! Het moet, want morgen was al de presentatie. Eerst de presentatie volledig in orde gemaakt en dan de kalender afgewerkt. We hebben zelfs tot 16.00 gewerkt! Een werkdag van 8 uren en een half! En dan met de bus naar huis.
Nu is iedereen zijn tekst goed aan het instuderen, want als we het gaan moeten uitvinden ter plekke zal er niet veel van komen. Duim maar voor ons morgen!
Een beetje meer opgekleed dan anders kwamen we toe in de ISPED. Klaar voor onze presentatie! We verbeterden en vulden nog enkele kleine dingen aan in onze presentatie, oefenden het eens in en dan waren we er helemaal klaar voor.
Om 10.45 begon de zaal vol te lopen met de studenten, leerkrachten en medewerkers. Wel 250 personen zaten er! De zenuwen sloegen toe, zeker toen we de camera zagen van de ISPED. Slik!
Vol goede moed begonnen we er aan, alles verliep meer dan vlot en op het einde kregen we een daverend applaus! Iedereen was laaiend enthousiast en begreep wat we wilden uitleggen. Wat niet zo evident was omdat het een nieuw systeem is, dat wij in België gebruiken maar hier in Ecuador niet (wij gebruiken getalbeelden en splitsen van getallen, hier gebruiken ze de rekenstaaf).
We bedankten ook Wilson en Arman met een fles wijn en daar waren ze wel door ontroerd! Dat zagen we duidelijk. Maar we hebben dan ook super veel hulp aan hun gehad! Zonder hun was ons eindresultaat nooit zo mooi geweest.
Vol zelfvertrouwen vertrokken we naar de UTN om een tweede keer onze presentatie te geven. Daar hadden we toch ook wel weer heel wat zenuwen, want onze ouders zaten er, enkele mensen van de VVOB en zelfs van het ministerie! Ook deze zaal zat helemaal vol. Een dikke 120 mensen zal er gezeten hebben. Maar de studenten studeerden voor het ‘collegio’, het middelbaar dus, en ook de richting filosofie zat er. We begrepen niet helemaal het nut voor hun maar we begonnen toch vol goede moed. De studenten waren iets minder enthousiast dan de vorige keer (wat ook begrijpelijk is ... aangezien zij hier later niet veel mee zullen zijn), maar de andere mensen waren wel heel enthousiast.
En we werden terug geïnterviewd voor de televisie.
We werden gevraagd om het nog een 3de keer te geven, zaterdag. Deze keer voor de studenten van het kleuteronderwijs. Misschien wel al iets beter, dus we stemden toe. 1 keer meer geeft niet.
’s Avonds trokken we er dan op uit met onze families. Eerst iets gaan eten (tip: bestel nooit een spaghetti in het buitenland!) en daarna vertrokken we om te gaan dansen en zingen in de karaoke. De Cuba Libres gingen weer vlot binnen en het werd een heel leuke avond! Om 2 uur waren we weer allemaal thuis, moe van al die zenuwen vielen we dan ook snel in slaap.
Zaterdag om 7.30 opgestaan want om 8.30 moesten we voor de 3de keer onze presentatie geven. En ook nu waren de studenten heel erg enthousiast. Foto’s werden volop getrokken en er werden vragen gesteld.
Eindconclusie : We mogen heel tevreden zijn over ons didactisch materiaal! Iedereen was enthousiast en tevreden, en ook zelf zijn we er heel tevreden over.
Ook over onze 3 presentaties kunnen we tevreden zijn, want alles in het Spaans is niet zo gemakkelijk! Ze waren zelfs heel erg onder de indruk van ons Spaans en de vorderingen die we hebben gemaakt.
En voor de geïnteresseerden, we proberen de video die opgenomen werd tijdens onze presentatie te bemachtigen! Dan kun je ons in België ook zien schitteren!
Week 4
De eerste week van ons projectje! We maken gedurende 3 weken didactisch materiaal voor de eerste graad basisonderwijs en spitsen ons vooral toe op wiskunde. We mogen het atelier van de ISPED en het vakmanschap van 2 mannen gebruiken. Het was maandag eerst eventjes plannen hoe we het allemaal efficiënt gingen aanpakken. Dinsdag zijn we echt in actie geschoten. Eerst was onze kiptok aan de beurt. Een manier om kinderen te leren splitsen tot en met 10. Wilton had de kip prachtig getekend op een houten plank. Hij heeft deze dan uitgezaagd en dan konden wij aan de slag. Glad schuren met schuurpapier, verven, accentjes maken met alcoholstift... Een beetje geduld en een vaste hand was hierbij heel welkom!!! Daarna hebben we de bakjes ineen getimmerd. Nagels recht in het hout slaan is een kunst en niet voor iedereen weggelegd ;)! De kiptok was na 2 dagen ongeveer af. Er ontbrak enkel nog een buis om de eitjes in te kunnen steken. Nog een likje vernis en onze kiptok was geboren! Ine en Céline hebben de handleiding bij de kiptok voor hun rekening genomen terwijl Marjolein en Silke begonnen aan het autobusmodel. Hier in Ecuador werken ze vooral met abacussen, kwadraatbeelden zijn voor hen dus nieuw. Daarom vonden we het wel interessant om dit te proberen introduceren. Het voordeel van kwadraatbeelden is dat kinderen hoeveelheden gemakkelijker automatiseren waardoor het rekenen vlotter gaat. Hiervoor dienen dus de autobussen. We hebben hoofdjes getekend, gekleurd, gelamineerd, uitgeknipt, velcro's aangekleefd... dit werden de passagiers in onze bus. De mannen hebben de bussen zelf voor het grootste deel gemaakt. Daarna hebben we mini-kiptok's en mini-autobusjes gemaakt voor ieder kind. Dat plastificeren is echt niet gemakkelijk zonder dat er blaasjes in zitten! Gelukkig wist Wilson een goede techniek (nadat we er al een stuk of 8 hadden verprutst :p). Met ons 4 hebben we ons idee rond de dagkalender aan de mannen uitgelegd zodat ze wisten welk materiaal we nodig hadden. Ine en Céline hebben logo's voor alle vakken en feesten gekleurd met paint. Terwijl hebben Marjolein en Silke de handleiding rond het autobusmodel gemaakt. Ine en Céline hebben daarna de uitnodigingen gemaakt voor de bijeenskomst rond ons project dat doorgaat over 3 weken. We hebben deze week dus echt niet stil gezeten! Daarom gaan we met de carnavalvakantie naar de Galapagoseilanden!
La tercera Semana (22/02/2011-25/02/2011)
Deze week zijn we een schooltje gaan bezoeken in Otavalo "El Diez de Agosto". Elke ochtend vertrokken we om 8uur met de bus richting Otavalo samen met een secretaresse van de school waar Anibal directeur is. Om 9u30 arriveerden we op de school. Er was een voetbalmatch aan de gang en zelfs de directeur was een grote fan en vroeg of we plaats wilden nemen aan de zijlijn om naar de voetbal te kijken. Ondanks ik en Silke niet echt zo'n voetbalfreaks zijn, weigerden we niet en namen we snel plaats om te supporteren (voor welke ploeg, dat wisten we niet. We juichten gewoon als er een goal werd gemaakt). Na enkele minuten voetbal spookten er allerlei vragen door ons hoofd. Er waren heel veel kinderen met lange vlechten in hun haar maar met mannelijke kleren. We vroegen ons af of het nu meisjes waren of jongens want dit was echt heel moeilijk vast te stellen. Na de voetbalmatch kregen we een rondleiding van de directeur en kregen we een antwoord op onze vraag: het was een jongensschool. Wat bizar! Sommige zagen er echt uit als meisjes met een vlecht in hun haar. Na dit gegeven begonnen we toch stilaan de mannelijke kantjes te herkennen waardoor we ons bij het feit konden neerleggen. In Otavalo wonen er heel veel Indigenas (Indianen mag je hier niet zeggen, want dit is hier een scheldwoord) en veel van deze Indigenas willen hun "traditie" behouden en dit kan je waarnemen via hun uiterlijk (kledij, haar, schoenen,...). Het is een cultuur apart maar een heel boeiende cultuur. Ze hebben zelfs hun eigen taaltje: Kichwa. Bij sommigen is dit hun eerste taal met als gevolg dat hun tweede taal Spaans is (net zoals bij ons het Frans). Veel kinderen en leerkrachten vroegen aan ons of we Kichwa kunnen spreken, maar daar hadden we zelfs nog nooit van gehoord. De kinderen probeerden ons enkele woorden aan te leren, maar door de hoge moeilijkheidsgraad van de woorden, zijn we er niet in geslaagd het te onthouden. Op de school was er heel wat didactisch materiaal aanwezig maar niet zoals bij ons België. Eigenlijk kunnen wij nu wel concluderen dat de Belgische leerkrachten een "luxueus" aanbod hebben van allerlei al 'gemaakt' materiaal. Al het didactisch materiaal dat we hier in dit schooltje gezien hebben is met de hand gemaakt. Zelfs de landkaart van Ecuador met de verschillende volkeren erop aangeduid in de verschillende dorpen. De meest gebruikte materialen die ze hier hanteren is 'Fomyx' (in België heet dit schuimrubber), hout, papier en moes. Hier is het materiaal zo gemaakt dat het bijna niet meer nodig is om alles te plastificeren. Wij als Belgische leerkrachten hebben de neiging om echt al het materiaal te plastificeren. Hier tonen wij dus aan dat moesten we misschien ander materiaal gebruiken, het niet meer nodig is om alles te plastificeren en toch duurzaam materiaal is.
Daarnaast hebben we ook de luxe dat we bijna al onze didactische prenten (beeldmateriaal) op internet terugvinden. Geloof of het geloof het niet maar ook hier is al het beeldmateriaal met de hand getekend.
Voorbeelden van materiaal: zelfgemaakt klikklakboekje, zelfgemaakte puzzels, zelfgemaakte weekkalender in het hout, zelfgemaakte domino's, zelfgemaakte letterkaartjes met prentjes,... Kijk maar eens naar de foto's.
Door kennis te maken met deze didactische materialen hebben ik en Silke toch ons "eerste gedacht" wat moeten bijstellen. Wij dachten echt dat ze hier in Ecuador niets van materiaal hadden, maar integendeel. Ze hebben hier echt prachtig zelfgemaakt materiaal en dit bewijst dat de leerkrachten hier heel creatief en inventief zijn en niet afhankelijk zijn van een computer met internet. Het nadeel is wel dat het enorm veel tijd in beslag neemt om naast het lesgeven, verbeteren, toetsen opstellen, toezichten, vergaderingen, voorbereidingen,... nog eens 'zelfgemaakt' didactisch materiaal te maken.
We vroegen aan de directeur hoe al deze leerkrachten dit nog konden doen, of ze hier echt wel tijd voor hadden? De directeur antwoordde dat het niet alleen leerkrachten zijn die het didactisch materiaal maken. Aangezien de school samenwerkt met de Hogeschool (de ISPED) heeft de school het voorrecht dat de studenten van de ISPED allerlei materiaal in elkaar knutselen voor deze school. Op die manier beschikt de school over een heleboel mooie en duurzame materialen.
Als we deze school vergelijken met de eerste school in Ibarra die we gezien hebben, stellen we vast dat er in de school in Otavalo veel meer materiaal aanwezig is dan in Alfredo Guerrero Perrez (schooltje in Ibarra). Dit valt te verklaren door het feit dat de school in Otavalo (Diez de Agosto) samenwerkt met de Hogeschool en de school in Ibarra niet. De hoeveelheid materiaal is dus afhankelijk van één of andere samenwerking met een Hogeschool waar studenten meehelpen materiaal te maken. Een ongelijke verdeling van materialen dus! Daarnaast hebben we nog een tweede bedenking. In de school was er inderdaad heel veel materiaal aanwezig, maar of ze het effectief inschakelen tijdens het onderwijsleerproces is een andere vraag. Dominoblokken in een 5e leerjaar? Ik denk niet at 11 jarigen nog met dominoblokken spelen.
Het materiaal is heel mooi, kleurrijk en duurzaam maar sommige materialen zijn toch niet zo functioneel gemaakt. Door enorm veel tekeningen, kleurtjes, symbooltjes,... op een functionele prent bijvoorbeeld, wordt er een beetje voorbijgegaan aan de functie en verliest het materiaal zijn essentie. Sommige materialen zijn ook heel ver gezocht en hebben eigenlijk geen doel. Een voorbeeldje hiervan was het kaartje dat een broek moest voorstellen. We konden de functie niet uit het kaartje afleiden (nl. dat het één zesde voorstelde). Dit kan voor hen misschien wel een doel hebben, maar toch vinden wij het een beetje vergezocht en onduidelijk. Natuurlijk zijn we niet hier om eventjes al hun materiaal af te breken, maar er uiteindelijk ook iets uit te leren en om eventuele zaken die we nog niet in de Belgische scholen gezien hebben op te pikken (de leerkracht als innovator/onderzoeker). Ten slotte namen we afscheid van de school en bedankten we de directeur voor de boeiende rondleiding. Het was leuk om eens kennis te maken met de verschillende materialen die ze hier gebruiken en we hebben echt onze ogen uitgekeken dat hier echt alles, maar ook alles met de hand gemaakt is en toch duurzaam is zonder te plastificeren.
Vrijdag 25/02 zijn we samen met Anibal naar zijn school gegaan. We kregen de kans om eens een soort "ceremonie" mee te mogen maken. Ze hebben ons wel 10 keer gezegd wat het eigenlijk was, maar de naam is ons ontglipt.
Deze ceremonie vindt regelmatig plaats (1 keer in de maand). Het was heel mooi om te zien. Alle leerlingen hadden een heel net uniform aan en kwamen volgens een bepaalde volgorde en op muziek binnen op de speelplaats. Ze gingen netjes op een plaats staan en als laatste kwamen er 4 studenten met 4 verschillende vlaggen naar voor. Onder andere de vlag van Ecuador.
De leerlingen zongen allemaal uit volle borst het volkslied van Ecuador met hun rechterhand gedrukt op het hart.
Na enkele speeches van de directeur en 2 militairen, kwam elke leerlingen (één voor één) naar voor om de Ecuadoriaanse vlag te kussen. Iets heel raars om te zien eigenlijk want in België kan je u dit echt niet voorstellen dat we 1 keer in de maand een ceremonie organiseren om ons land te eren. Hier is dit dus héél belangrijk. Veel familieleden van de leerlingen waren aanwezig om te genieten van de dag. Het saaiste stukje was wel als de leerlingen één voor één de vlag kwamen kussen. We moeten er geen tekeningetje bij maken hé als we zeggen dat er zo'n 75 leerlingen waren :-)
Het was fijn om dit eens te mogen meemaken! Toch blijven we het bizar vinden dat mensen de vlag van hun land kussen, maar ja dit is een mooie gegeven dat te maken heeft met de cultuur van Ecuador!
Naast het kussen van de vlag, hangt er ook in elke maar echt in elke klas een foto van de president, een kader van het land Ecuador, en het volkslied. Dit bewijst dat de mensen hier zeer gehecht zijn en trots zijn op hun cultuur en hun land!
Daarnaast hebben we ook de luxe dat we bijna al onze didactische prenten (beeldmateriaal) op internet terugvinden. Geloof of het geloof het niet maar ook hier is al het beeldmateriaal met de hand getekend.
Voorbeelden van materiaal: zelfgemaakt klikklakboekje, zelfgemaakte puzzels, zelfgemaakte weekkalender in het hout, zelfgemaakte domino's, zelfgemaakte letterkaartjes met prentjes,... Kijk maar eens naar de foto's.
Door kennis te maken met deze didactische materialen hebben ik en Silke toch ons "eerste gedacht" wat moeten bijstellen. Wij dachten echt dat ze hier in Ecuador niets van materiaal hadden, maar integendeel. Ze hebben hier echt prachtig zelfgemaakt materiaal en dit bewijst dat de leerkrachten hier heel creatief en inventief zijn en niet afhankelijk zijn van een computer met internet. Het nadeel is wel dat het enorm veel tijd in beslag neemt om naast het lesgeven, verbeteren, toetsen opstellen, toezichten, vergaderingen, voorbereidingen,... nog eens 'zelfgemaakt' didactisch materiaal te maken.
We vroegen aan de directeur hoe al deze leerkrachten dit nog konden doen, of ze hier echt wel tijd voor hadden? De directeur antwoordde dat het niet alleen leerkrachten zijn die het didactisch materiaal maken. Aangezien de school samenwerkt met de Hogeschool (de ISPED) heeft de school het voorrecht dat de studenten van de ISPED allerlei materiaal in elkaar knutselen voor deze school. Op die manier beschikt de school over een heleboel mooie en duurzame materialen.
Als we deze school vergelijken met de eerste school in Ibarra die we gezien hebben, stellen we vast dat er in de school in Otavalo veel meer materiaal aanwezig is dan in Alfredo Guerrero Perrez (schooltje in Ibarra). Dit valt te verklaren door het feit dat de school in Otavalo (Diez de Agosto) samenwerkt met de Hogeschool en de school in Ibarra niet. De hoeveelheid materiaal is dus afhankelijk van één of andere samenwerking met een Hogeschool waar studenten meehelpen materiaal te maken. Een ongelijke verdeling van materialen dus! Daarnaast hebben we nog een tweede bedenking. In de school was er inderdaad heel veel materiaal aanwezig, maar of ze het effectief inschakelen tijdens het onderwijsleerproces is een andere vraag. Dominoblokken in een 5e leerjaar? Ik denk niet at 11 jarigen nog met dominoblokken spelen.
Het materiaal is heel mooi, kleurrijk en duurzaam maar sommige materialen zijn toch niet zo functioneel gemaakt. Door enorm veel tekeningen, kleurtjes, symbooltjes,... op een functionele prent bijvoorbeeld, wordt er een beetje voorbijgegaan aan de functie en verliest het materiaal zijn essentie. Sommige materialen zijn ook heel ver gezocht en hebben eigenlijk geen doel. Een voorbeeldje hiervan was het kaartje dat een broek moest voorstellen. We konden de functie niet uit het kaartje afleiden (nl. dat het één zesde voorstelde). Dit kan voor hen misschien wel een doel hebben, maar toch vinden wij het een beetje vergezocht en onduidelijk. Natuurlijk zijn we niet hier om eventjes al hun materiaal af te breken, maar er uiteindelijk ook iets uit te leren en om eventuele zaken die we nog niet in de Belgische scholen gezien hebben op te pikken (de leerkracht als innovator/onderzoeker). Ten slotte namen we afscheid van de school en bedankten we de directeur voor de boeiende rondleiding. Het was leuk om eens kennis te maken met de verschillende materialen die ze hier gebruiken en we hebben echt onze ogen uitgekeken dat hier echt alles, maar ook alles met de hand gemaakt is en toch duurzaam is zonder te plastificeren.
Vrijdag 25/02 zijn we samen met Anibal naar zijn school gegaan. We kregen de kans om eens een soort "ceremonie" mee te mogen maken. Ze hebben ons wel 10 keer gezegd wat het eigenlijk was, maar de naam is ons ontglipt.
Deze ceremonie vindt regelmatig plaats (1 keer in de maand). Het was heel mooi om te zien. Alle leerlingen hadden een heel net uniform aan en kwamen volgens een bepaalde volgorde en op muziek binnen op de speelplaats. Ze gingen netjes op een plaats staan en als laatste kwamen er 4 studenten met 4 verschillende vlaggen naar voor. Onder andere de vlag van Ecuador.
De leerlingen zongen allemaal uit volle borst het volkslied van Ecuador met hun rechterhand gedrukt op het hart.
Na enkele speeches van de directeur en 2 militairen, kwam elke leerlingen (één voor één) naar voor om de Ecuadoriaanse vlag te kussen. Iets heel raars om te zien eigenlijk want in België kan je u dit echt niet voorstellen dat we 1 keer in de maand een ceremonie organiseren om ons land te eren. Hier is dit dus héél belangrijk. Veel familieleden van de leerlingen waren aanwezig om te genieten van de dag. Het saaiste stukje was wel als de leerlingen één voor één de vlag kwamen kussen. We moeten er geen tekeningetje bij maken hé als we zeggen dat er zo'n 75 leerlingen waren :-)
Het was fijn om dit eens te mogen meemaken! Toch blijven we het bizar vinden dat mensen de vlag van hun land kussen, maar ja dit is een mooie gegeven dat te maken heeft met de cultuur van Ecuador!
Naast het kussen van de vlag, hangt er ook in elke maar echt in elke klas een foto van de president, een kader van het land Ecuador, en het volkslied. Dit bewijst dat de mensen hier zeer gehecht zijn en trots zijn op hun cultuur en hun land!
21/02/2011
We zijn al terug maandag en hebben deze morgen opnieuw het college van Céline's madre bezocht. We hebben de Engelse les gevolgd. We ontdekten wel veel foutjes bij de leerkracht :D Céline mocht een stukje voorlezen in het Engels want de kinderen hadden een luisteroefening. Als snel ging de bel, het is te zeggen 'brandalarm' want zo klinkt het echt. Céline en Silke verschieten telkens als de bel gaat! We gingen naar buiten en daar was het tijd voor een wedstrijd tussen alle klassen. De kinderen hingen per 3 vast aan elkaars benen met plakband. Ze moesten om ter snelst lopen naar een kegel en terugkeren. 'S middags zijn we naar een reisbureau gegaan om ons te informeren over de Galapagoseilanden. We verschoten een beetje van de prijs... We zijn dus nog op zoek naar iets goedkoper. Helaas zien we er europeaans uit want Ecuadorianen krijgen heel veel korting voor een tripje naar Galapagos. Misschien is het de moment om ons haartjes eens te kleuren ;) Zolang we onze mond niet open doen zal het wel niet opvallen zeker dat we niet van hier zijn?! In de namiddag zijn Ine en Marjolein op bezoek gekomen. We hebben samen overheerlijke pannenkoeken gebakken! (zie foto's :p) jummiejummie dat heeft gesmaakt! We voelden ons weer eventjes in België! 'S avonds zijn Céline en Silke nog eens gaan shaken in de aerobic! Lastig is dat wel hoor! We hebben ons een maandabonnement gekocht. Nu gaan we bijna elke weekdag om wat aan ons conditie te werken!
18/02/2011
Op vrijdag zijn we naar het collegio van Céline's madre gegaan. Om 7 uur was er daar een vergadering voor alle leerkrachten Engels. We waren weer heel erg blij dat we eens in het Engels konden praten! Ons Spaans is al veel verbeterd maar er staat toch nog heel wat haar op :p Er was een klein misverstandje gebeurd op die school want ze dachten dat wij 2 keer in de week in de voormiddag tijd hadden om daar Engelse les te komen geven. Onze planning zit helaas zodanig vol dat we daar geen tijd voor hebben. We moeten dus maar 2 keer komen om eens met de leerlingen te praten in het Engels. De leerkrachten zijn namelijk benieuwd of wij te verstaan zijn met ons Engels. Want een Spanjaard die Engels praat is toch nog anders...
16/02/2011
Al de hele week vertoeven ik en Silke in dezelfde school. De leerkrachten zijn heel vriendelijk want in hun ogen zijn wij hier echt 'de professors uit België". Elke ochtend worden we heel warm onthaald door de directrice en brengt ze ons naar een klas. Vandaag mochten we observeren in de klas van het 5e leerjaar (de klas van de directrice). Ja ja, je leest het goed: 'de klas van de directrice'. Hier combineert de directrice haar job als directrice met haar job als leerkracht waardoor de kinderen heel vaak alleen in de klas zitten. We maakten een zwaantje uit papier en allerlei andere papier-prullen (origami dus). Ik ben er zeker van moesten wij dit met het 5e leerjaar maken, dat er al een hele rij kinderen aan onze bureau zou staan omdat ze het niet kunnen. Tot onze grote verbazing konden alle kinderen heel goed het figuurtje maken en stak er bijna geen enkel kind zijn hand op om iets te vragen. Het was een wonder want zelfs Céline en Silke hadden er moeite mee. Plots zei de directrice tegen ons dat ze naar een vergadering moest. BOEM daar stonden wij dan in de klas, alleen met 28 kinderen, zonder enige voorbereiding. Ze zei gewoon tegen ons: 'werk wat met de kinderen'. We keken naar elkaar en met onze handen in ons haar verzonnen we toch enkele activiteiten: uitbeelden, pictionnary, we leerden hen het Engelse liedje 'head-shoulders-knees and toes' aan en ten slotte gaven we Engelse les. We dachten dat dit het beste was omdat de kinderen hier in Ecuador wel iets of wat Engels leren, maar de leerkrachten zelf hebben een heel beperkte kennis Engels waardoor ze heel veel dingen verkeerd leren aan de kinderen. Céline en Silke maakten dus van de gelegenheid gebruik om hun Engels wat bij te schaven. In onze klas verliep het heel vlot maar in de gang was er enorm veel lawaai en er werd constant op de deur van de klas geklopt. Céline en Silke vroegen zich al af wat er eigenlijk allemaal aan de hand was en we gingen een kijkje nemen. De school was gewoon omgetoverd in één grote dierentuin! In geen enkele klas was er een leerkracht te bespeuren. Ze waren allemaal naar die vergadering. De kinderen kregen ook geen taak van de leerkracht om zich bezig te houden met als gevolg dat de kinderen gewoon rondliepen in de gang, op de bureaus van de leerkracht stonden te dansen, met materialen smijten naar elkaar,... Kortom een grote beestenboel. Stiekem vonden Céline en Silke het grappig want ja in België zal je dit natuurlijk niet vaak zien: leerkrachten die gewoon tijdens de lesuren even een vergadering van 2uren plannen... Céline en Silke wisten echt niet meer wat te doen en we besloten ons gewoon bezig te houden met het klasje dat we gekregen hadden van de directrice.
Toen de directrice terugkwam vertelden we wat we allemaal gedaan hadden en lieten we de kinderen het liedje zingen dat wij hen hadden aangeleerd. De directrice stond echt met ogen op te kijken welk resultaat we bereikt hebben bij de kinderen. Ze zei dat wij 'prinsessen' waren, dat dit een wonder was,... Kortom het was een heel unieke ervaring en toch hebben we ons heel goed geamuseerd, maar het was wel heel vermoeiend.
Natuurlijk hopen we dat we nog zulke avonturen mogen meemaken.
14/02/2011
Feliz san valentino por todos!!!
Deze morgen hebben we een schooltje bezocht in Ibarra. Het was een hete dag vandaag!! Topjesweertje! We zijn een klasje gaan bezoeken toen ze wiskunde aan het leren waren. Ze waren de tafels aan het leren met mais en met de vruchjes van eucalyptusbomen. De kindjes waren zeer nieuwsgierig. Ze kwamen ons vanalles vragen. Silke heeft op de wereldbol getoond van waar komen. We hebben leuke foto's gemaakt met de kindjes. Plots ging de bel alle kindjes liepen naar buiten. Op de speelplaats kun je ijsjes, chips, koekjes, zelfs gekookte mais met groentjes en fruit kopen. Heel gezond is het eten op de speelplaats dus niet altijd... Alle kinderen gingen zitten tegen de muur want er was een voetbalmatch tussen kinderen van hun school en een ander school. Daarna was er een mach tussen de moeders en leerkrachten. We kregen van het schoolhoofd een roos voor onze valentijn en toen begonnen de optredens op de speelplaats. Elke klas had iets voorbereid voor Valentijn. Een dansje, een liedje... Toen de school uit was gingen we samen naar Célines huis om er spaghetti te eten. (De sliertjes met mayo) Plots ging de bel, Ine Marjolein en Diana stonden voor de deur. We zijn samen naar Diana's huis gereden om haar zoontje van anderhalf op te halen. De knoddy was aan het slapen en wou niet echt goed wakker worden :D We zijn samen met de bus naar het schoppingcenter geweest om een ijsje te gaan eten. Verder zijn we niet geraakt want Silke moest om 6 u thuis zijn. Diana is met haar naar huis gestapt. De anderen zijn nog eventjes gebleven in het winkelceltrum. Silke heeft thuis van haar papi en mami rozen gekregen. Hier is het de gewoonte om iedereen iets te geven die je graag hebt. Ze kocht ook rozen voor haar familie.
Deze morgen hebben we een schooltje bezocht in Ibarra. Het was een hete dag vandaag!! Topjesweertje! We zijn een klasje gaan bezoeken toen ze wiskunde aan het leren waren. Ze waren de tafels aan het leren met mais en met de vruchjes van eucalyptusbomen. De kindjes waren zeer nieuwsgierig. Ze kwamen ons vanalles vragen. Silke heeft op de wereldbol getoond van waar komen. We hebben leuke foto's gemaakt met de kindjes. Plots ging de bel alle kindjes liepen naar buiten. Op de speelplaats kun je ijsjes, chips, koekjes, zelfs gekookte mais met groentjes en fruit kopen. Heel gezond is het eten op de speelplaats dus niet altijd... Alle kinderen gingen zitten tegen de muur want er was een voetbalmatch tussen kinderen van hun school en een ander school. Daarna was er een mach tussen de moeders en leerkrachten. We kregen van het schoolhoofd een roos voor onze valentijn en toen begonnen de optredens op de speelplaats. Elke klas had iets voorbereid voor Valentijn. Een dansje, een liedje... Toen de school uit was gingen we samen naar Célines huis om er spaghetti te eten. (De sliertjes met mayo) Plots ging de bel, Ine Marjolein en Diana stonden voor de deur. We zijn samen naar Diana's huis gereden om haar zoontje van anderhalf op te halen. De knoddy was aan het slapen en wou niet echt goed wakker worden :D We zijn samen met de bus naar het schoppingcenter geweest om een ijsje te gaan eten. Verder zijn we niet geraakt want Silke moest om 6 u thuis zijn. Diana is met haar naar huis gestapt. De anderen zijn nog eventjes gebleven in het winkelceltrum. Silke heeft thuis van haar papi en mami rozen gekregen. Hier is het de gewoonte om iedereen iets te geven die je graag hebt. Ze kocht ook rozen voor haar familie.
13/02/2011
Het is zondag vandaag en we zijn dus vrij. Silke is met haar familie naar de voetbalmatch tussen Imbaburra en Quito gaan kijken. Er was super veel sfeer in het stadion. Ongelooflijk veel mensen!! De eindscore was uiteindelijk 1-1. Daarna is ze naar de laguna gegaan in Cotacachi, een prachtig prachtig meer met een vulkaan eronder. Het was slecht weer en er hing een misterieuze mist boven het meer.
12/02/2011
Vandaag zijn we naar de UTN gegaan om les te volgen met de studenten lager onderwijs. Het is zaterdag vandaag maar hier hebben ze vrij op vrijdag en zondag. Een klein beetje beu omdat we daardoor geen uitstapjes van 2 dagen kunnen plannen...
We wisten niet goed in welk lokaal we moesten zijn dus we waren wat verdwaald in die grote unif! Een man bracht ons naar een klaslokaal waar er meisjes zaten tussen de 20 en de 30 jaar. We hebben samen met hen gedanst. Het was een beetje onwennig met al die mensen rondom ons die we niet kennen. We leerden een liedje om het stil te maken in de klas met de bewegingen bij. Daarna heeft de leeraar ons getoont hoe je een touwtjespop moet maken en wat je er voor nodig hebt. Volgende week gaan ze er elk eentje maken. Hopelijk zijn wij er dan ook ;) Plots kwam iemand ons halen en moesten we naar een andere klas waar ze geschiedenis kregen. We weten niet goed waarom we moesten veranderen. Zaten we bij de kleuteronderwijzers? Anibal is bij ons in de klas komen uitleggen wat wij kwamen doen. Hij heeft er ook een filmpje getoont van zijn tripje naar België. We kregen beiden kippenvel bij het zien van de foto's uit ons Belgenlandje. Toen Anibal weg was zijn we naar een film beginnen kijken over de Lucy de aap. In de pauze aten we een ijsje! Een magnum uit een ola kraampje (hier heet het pinguina of zo iets) De film heeft in totaal 2,5 geduurd!!! Het was een klein beetje vermoeiend. Dat Spaans vraagt veel energie van ons ;)
We wisten niet goed in welk lokaal we moesten zijn dus we waren wat verdwaald in die grote unif! Een man bracht ons naar een klaslokaal waar er meisjes zaten tussen de 20 en de 30 jaar. We hebben samen met hen gedanst. Het was een beetje onwennig met al die mensen rondom ons die we niet kennen. We leerden een liedje om het stil te maken in de klas met de bewegingen bij. Daarna heeft de leeraar ons getoont hoe je een touwtjespop moet maken en wat je er voor nodig hebt. Volgende week gaan ze er elk eentje maken. Hopelijk zijn wij er dan ook ;) Plots kwam iemand ons halen en moesten we naar een andere klas waar ze geschiedenis kregen. We weten niet goed waarom we moesten veranderen. Zaten we bij de kleuteronderwijzers? Anibal is bij ons in de klas komen uitleggen wat wij kwamen doen. Hij heeft er ook een filmpje getoont van zijn tripje naar België. We kregen beiden kippenvel bij het zien van de foto's uit ons Belgenlandje. Toen Anibal weg was zijn we naar een film beginnen kijken over de Lucy de aap. In de pauze aten we een ijsje! Een magnum uit een ola kraampje (hier heet het pinguina of zo iets) De film heeft in totaal 2,5 geduurd!!! Het was een klein beetje vermoeiend. Dat Spaans vraagt veel energie van ons ;)
La primera semana 9/02-12/02
Woensdag was het de grote dag. 's morgens bracht Wim ons naar de UTN en daar kregen we te horen waar we de volgende weken gingen "wonen". We waren heel zenuwachtig want wie weet waar we gingen terechtkomen... . Toen we aankwamen in de UTN werden we hartelijk verwelkomd door Anibal en de directeur van de UTN. Eerst en vooral werden "de spelregels" uitgelegd: niet alleen na 7 uur, geen alcohol, nooit alleen het huis verlaten!". Daarna werden we voorgesteld aan ons gastgezin... <<Spannend>>. We vinden het wel jammer dat we niet samen in 1 gastgezin zitten maar toch valt het heel goed mee. Silke woont bij de Decaan. Ze heeft 1 oudere broer en een zus van 19 jaar. Céline woont bij de dochter van Anibal (een verantwoordelijke van de UTN). Ik heb 2 broers: 1 van 19 en 1 van 13. We zijn alle 2 heel tevreden in ons gastgezin want het zijn heel gastvrije mensen.
Donderdag moesten we om 9 uur naar de universiteit. Daar kregen we een rondleiding van Priscila (de verantwoordelijke van de Internationale trajecten). De universiteit is net zoals een stad op zichzelf: een zwembad, een bibliotheek, een tv-studio, een radio studio, een dansacademie, overal ijskarren (jam jam), overal restaurants,... Dit hebben we nog nooit in Gent gezien! We begonnen ons als af te vragen hoe we in godsnaam onze weg hier zouden vinden in deze "stad". Man man, mas grande!
Vrijdag kwam Anibal ons ophalen met de auto en gingen we naar Otavalo. We gingen naar een soort 'schooltje' zei hij, maar dat was niet echt het geval. We kwamen aan in Otavalo en gingen naar een soort 'hut' waar er nog andere 'studenten' vertoefden. Anibal stelde ons voor en al heel snel vroegen alle meisjes of we naast hen plaats wilden nemen. De cursus was iets heel bizar. We wisten eigenlijk niet wat dit met onze opleiding te zien had? Het leek net alsof we bij een soort van relatietherapeut zaten. De klasgroep bestond enkel uit meisjes die al getrouwd waren en sommigen hadden zelfs al een baby. De leerkracht stelde constant vragen aan de meisjes hoe ze zich voelden in hun relatie, of ze hun man vertrouwden, of ze vaak jaloers zijn,... . De 'studenten' moesten een boom tekenen om hun familie voor te stellen. Echt, het was iets heel raars! Toen gingen we eten samen met de andere studenten. Door de gastvrijheid van de meisjes hadden we al snel nieuwe mensen leren kennen maar tot onze grote verbazing zagen we onze 2 maatjes uit België!!!! Woehoeew, het was een blij weerzien! Na de sessie wilden we met ons 4 naar Ibarra gaan maar dit ging niet omdat er maar 2 mensen meer in de auto konden van Silkes 'padre'. Jammer...
Om 17u gingen ik en Silke naar een congres op de universiteit. Het was een congres waar 2 Duitse mannen van de universiteit in Duitsland hun internationaal traject voorstelden. De 2 mannen zeiden tot onze grote verbazing dat Duitsland het hartje van Europa was. Ik en Silke keken zo eens naar elkaar van... Je weet wel ;-) Ze wilden gewoon wat reclame maken.
Na het congres had mijn nieuwe madre gevraagd of ik mee wou gaan naar Cotacachi (een stad in Ecuador) en ze vroeg of Silke mee wou gaan. Dit zou fantastisch zijn natuurlijk met ons tweetjes en mijn nieuwe familie. Silke ging het snel vragen aan haar 'padre' en na een telefoontje met mijn 'madre' zei hij dat het goed was.
Vamos a Cotacachi! We gingen met de auto van mijn padre naar daar, maar man man wat moesten er veel mensen in die auto: mijn madre, mijn padre, mijn 2 broers, het lief van mijn broer, de zus van mijn madre en nog een vriendin.. Daar zaten we allemaal op elkaar gepropt, maar het was heel gezellig!
In Cotacachi werd de presidente van Ecuador verwacht. Het was een groot genoegen om die man eens te ontmoeten. Ik heb zelfs een foto. Er liepen daar wel heel veel indianen rond: zo met lange vlechten, rare kleren, raar gemaquilleerd,... Het was een echt volksgebeuren en we hebben er van genoten.
Vandaag moesten we ook naar de universiteit om 8u. We volgden de lessen mee van de andere studenten en ook daar ging het er raar aan toe. Eerst moesten we zo dansen (iets heel raars) en daarna vertelde de professor iets. Gelukkig hadden we onze woordenboek bij want hier is ONZE WOORDENBOEK ONZE VRIEND :-)
Na de 'dansles' kwam Anibal ons halen om naar een andere klas te gaan. We volgden een lesje geschiedenis. We keken naar een film van zeker 2u in het Spaans. Het ging over het ontstaan van de mens (de aap Lucy). Alweer stelden we ons de vraag wat dit te maken heeft met onze opleiding maar het was wel leuk want opnieuw leerden we nieuwe mensen kennen.
Na de universiteit gingen we onze amigos belgas opzoeken in Otavalo. Op zaterdag is daar steeds een heel grote markt dus we maakten van de gelegenheid gebruik om ondertussen af te spreken met onze amigos.
Diego (mijn grote broer) kwam ons halen aan de universiteit en bracht ons naar de terminal van de bussen. Hij toonde welke bus we moesten nemen en daar gingen we.
Toen arriveerden in Otavalo moesten we nog even wachten op Ine en Marjolein maar daar waren ze...!!!
We maakten kennis met de markt van Otavalo. Het was zeer leuk! We kochten enkele juweeltjes en probeerden hier en daar wat af te bieden (dit is trouwens heel goed gelukt) Naast kleren, juweeltjes, speelgoed,... stonden er ook heel wat kraampjes met eten en dit was echt.. Ieeuww: gewoon een varken dat aan een ketting hing, levende dieren,... het zag er alleszins niet appetijtelijk uit.
Later op de dag belde een meisje van de UTN naar ons om te vragen waar we ergens waren. We zeiden dat we op de markt in Otavalo waren. Ze zei dat ze snel naar ons ging komen. Na enkele minuten was ze daar: Diani.. Toen waren we niet meer met 4 maar met 5. We gingen samen iets drinken maar het was van korte duur want ik en Silke moesten van onze 'nieuwe madre en padre' zeker om 18u thuis zijn.
Om half 5 namen we afscheid van Ine en Marjolein en gingen we samen met Diani terug naar Ibarra. Kortom het was een heel leuke dag en we hopen dat er zo nog veel komen :-)
Donderdag moesten we om 9 uur naar de universiteit. Daar kregen we een rondleiding van Priscila (de verantwoordelijke van de Internationale trajecten). De universiteit is net zoals een stad op zichzelf: een zwembad, een bibliotheek, een tv-studio, een radio studio, een dansacademie, overal ijskarren (jam jam), overal restaurants,... Dit hebben we nog nooit in Gent gezien! We begonnen ons als af te vragen hoe we in godsnaam onze weg hier zouden vinden in deze "stad". Man man, mas grande!
Vrijdag kwam Anibal ons ophalen met de auto en gingen we naar Otavalo. We gingen naar een soort 'schooltje' zei hij, maar dat was niet echt het geval. We kwamen aan in Otavalo en gingen naar een soort 'hut' waar er nog andere 'studenten' vertoefden. Anibal stelde ons voor en al heel snel vroegen alle meisjes of we naast hen plaats wilden nemen. De cursus was iets heel bizar. We wisten eigenlijk niet wat dit met onze opleiding te zien had? Het leek net alsof we bij een soort van relatietherapeut zaten. De klasgroep bestond enkel uit meisjes die al getrouwd waren en sommigen hadden zelfs al een baby. De leerkracht stelde constant vragen aan de meisjes hoe ze zich voelden in hun relatie, of ze hun man vertrouwden, of ze vaak jaloers zijn,... . De 'studenten' moesten een boom tekenen om hun familie voor te stellen. Echt, het was iets heel raars! Toen gingen we eten samen met de andere studenten. Door de gastvrijheid van de meisjes hadden we al snel nieuwe mensen leren kennen maar tot onze grote verbazing zagen we onze 2 maatjes uit België!!!! Woehoeew, het was een blij weerzien! Na de sessie wilden we met ons 4 naar Ibarra gaan maar dit ging niet omdat er maar 2 mensen meer in de auto konden van Silkes 'padre'. Jammer...
Om 17u gingen ik en Silke naar een congres op de universiteit. Het was een congres waar 2 Duitse mannen van de universiteit in Duitsland hun internationaal traject voorstelden. De 2 mannen zeiden tot onze grote verbazing dat Duitsland het hartje van Europa was. Ik en Silke keken zo eens naar elkaar van... Je weet wel ;-) Ze wilden gewoon wat reclame maken.
Na het congres had mijn nieuwe madre gevraagd of ik mee wou gaan naar Cotacachi (een stad in Ecuador) en ze vroeg of Silke mee wou gaan. Dit zou fantastisch zijn natuurlijk met ons tweetjes en mijn nieuwe familie. Silke ging het snel vragen aan haar 'padre' en na een telefoontje met mijn 'madre' zei hij dat het goed was.
Vamos a Cotacachi! We gingen met de auto van mijn padre naar daar, maar man man wat moesten er veel mensen in die auto: mijn madre, mijn padre, mijn 2 broers, het lief van mijn broer, de zus van mijn madre en nog een vriendin.. Daar zaten we allemaal op elkaar gepropt, maar het was heel gezellig!
In Cotacachi werd de presidente van Ecuador verwacht. Het was een groot genoegen om die man eens te ontmoeten. Ik heb zelfs een foto. Er liepen daar wel heel veel indianen rond: zo met lange vlechten, rare kleren, raar gemaquilleerd,... Het was een echt volksgebeuren en we hebben er van genoten.
Vandaag moesten we ook naar de universiteit om 8u. We volgden de lessen mee van de andere studenten en ook daar ging het er raar aan toe. Eerst moesten we zo dansen (iets heel raars) en daarna vertelde de professor iets. Gelukkig hadden we onze woordenboek bij want hier is ONZE WOORDENBOEK ONZE VRIEND :-)
Na de 'dansles' kwam Anibal ons halen om naar een andere klas te gaan. We volgden een lesje geschiedenis. We keken naar een film van zeker 2u in het Spaans. Het ging over het ontstaan van de mens (de aap Lucy). Alweer stelden we ons de vraag wat dit te maken heeft met onze opleiding maar het was wel leuk want opnieuw leerden we nieuwe mensen kennen.
Na de universiteit gingen we onze amigos belgas opzoeken in Otavalo. Op zaterdag is daar steeds een heel grote markt dus we maakten van de gelegenheid gebruik om ondertussen af te spreken met onze amigos.
Diego (mijn grote broer) kwam ons halen aan de universiteit en bracht ons naar de terminal van de bussen. Hij toonde welke bus we moesten nemen en daar gingen we.
Toen arriveerden in Otavalo moesten we nog even wachten op Ine en Marjolein maar daar waren ze...!!!
We maakten kennis met de markt van Otavalo. Het was zeer leuk! We kochten enkele juweeltjes en probeerden hier en daar wat af te bieden (dit is trouwens heel goed gelukt) Naast kleren, juweeltjes, speelgoed,... stonden er ook heel wat kraampjes met eten en dit was echt.. Ieeuww: gewoon een varken dat aan een ketting hing, levende dieren,... het zag er alleszins niet appetijtelijk uit.
Later op de dag belde een meisje van de UTN naar ons om te vragen waar we ergens waren. We zeiden dat we op de markt in Otavalo waren. Ze zei dat ze snel naar ons ging komen. Na enkele minuten was ze daar: Diani.. Toen waren we niet meer met 4 maar met 5. We gingen samen iets drinken maar het was van korte duur want ik en Silke moesten van onze 'nieuwe madre en padre' zeker om 18u thuis zijn.
Om half 5 namen we afscheid van Ine en Marjolein en gingen we samen met Diani terug naar Ibarra. Kortom het was een heel leuke dag en we hopen dat er zo nog veel komen :-)
