In het kader van de functionele gehelen ‘leerkracht als cultuurparticipant’, ‘leerkracht als innovator’ en ‘leerkracht als inhoudelijk expert’ trokken we met z’n vieren naar de eilandengroep Galapagos, om zo onze eigen basiskennis te verbreden.
WEEK 5
Dag 1
Na een gezellig carnavalweekendje met onze familie doorgebracht te hebben (Céline in Quito, Silke in Ambato, Marjolein in de zoo van Ibarra en ikzelf aan de Costa), namen we allen de bus richting Quito, vanwaar we samen het vliegtuig naar Galapagos zouden nemen. Tegen acht uur hadden we elkaar gevonden en weinig minuten maar veel gestress later waren we eindelijk ingecheckt. Ons gastgezin had ons net zoals onze echte ouders in Zaventem uitgezwaaid in de luchthaven…
Terwijl we zaten te wachten tot we konden boarden, maakten we er handig gebruik van om ‘subtiel’ de andere toeristen te observeren. We hadden een kleine discussie over 2 blanke meisjes die voor ons zaten; volgens Céline waren ze van Amerika, volgens mij waren het Europeanen. Terwijl we gezellig luidop onze ideeën over hen aan het uitwisselen waren, zei plots één van die meisjes: “Ja, we zijn van Europa!” Was dat even verschieten zeg :) Bleken het twee kleuterleidsters te zijn uit Mechelen, die net dezelfde tour als ons geboekt hadden op Galapagos. Van een aangename verrassing gesproken, we waren nu niet langer met vier maar met zes!
Na een vliegtuigtrip van 2 uur kwamen we aan op Galapagos, waar het avontuur eindelijk kon beginnen… Dat dachten we althans. Het bleek al gauw dat we nog heel even geduld zouden moeten hebben, want in het piepkleine luchthaventje stond een rij wachtenden om u tegen te zeggen! Na twee uur aanschuiven was het eindelijk onze beurt. De formaliteiten verliepen verder zonder problemen en niet veel later zaten we in een klein busje samen met de andere mensen van ons reisgezelschap. Van de bus stapten we over op een overzetboot, waarna we terug op de bus stapten en naar ons hotel reden.
Na een kleine inspectie van het hotel, dat op het eerste zicht wel in orde leek (buiten een paar salamanders was er geen ongedierte te bespeuren), was het tijd voor onze eerste excursie: Parque Nacional de Charles Darwin. Geen idee wat we verwacht hadden, maar toch net iets anders dan datgene wat we te zien kregen: schildpadden en schildpadden en schildpadden :)
Op dat moment waren de reuzeschildpadden nog een nieuw gegeven voor ons, dus trokken we net als alle andere toeristen massa’s foto’s. Zelf wachtte ik ongeduldig tot we de apen te zien zouden krijgen, maar die waren er blijkbaar niet. Hoewel Céline toch bij hoog en laag beweerde dat ze een aap gehoord had... :)
Na dit geleid bezoek hadden we nog even tijd om vrij rond te lopen. We zaten even in de schaduw te bekomen van de warmte, toen we gezelschap kregen van een Hollandse dame. Ze bleek in haar eentje rond te trekken in Zuid-Amerika, maar kon slechts drie woorden Spaans. Hilarisch om naar te luisteren, die Hollanders! We besloten nog snel even te zwemmen in de zee, een welkome afkoeling! Dit bleek echter toch niet zo’n goed idee, want we stonden nog maar net op de rotsen (neen, geen zand), toen we al door het water meegezogen werden. We buitelden pijnlijk op en neer, de kracht van de zee is echt niet te onderschatten! Dit zou ons later blauwe plekken opleveren!
We waagden een tweede 'zwempoging' in het zwembad van ons hotel, maar toen we een dikke pluk haar voorbij zagen drijven, was onze zin om te zwemmen al snel over :)
Na het avondeten besloten we samen met de twee andere Belgische meisjes en de Hollandse dame een drankje te gaan drinken. Silko was moe en voelde zich niet goed, dus we stopten haar eerst onder. We belandden uiteindelijk in een cocktailbar, waar Céline en ikzelf het lumineuze idee hadden om Marjolein te leren drinken :) We bestelden haar de fameuze Sex & the City – cocktail: Cosmopolitan. Ons plan bleek echter niet te werken, want Marjolein lustte de cocktail helemaal niet (en ook geen enkele van de andere cocktails). Ze laste dan ook al snel een alcoholstop in en schakelde over op een onschuldige ‘jugo’. Voor deze avond toch…
Terwijl we zaten te wachten tot we konden boarden, maakten we er handig gebruik van om ‘subtiel’ de andere toeristen te observeren. We hadden een kleine discussie over 2 blanke meisjes die voor ons zaten; volgens Céline waren ze van Amerika, volgens mij waren het Europeanen. Terwijl we gezellig luidop onze ideeën over hen aan het uitwisselen waren, zei plots één van die meisjes: “Ja, we zijn van Europa!” Was dat even verschieten zeg :) Bleken het twee kleuterleidsters te zijn uit Mechelen, die net dezelfde tour als ons geboekt hadden op Galapagos. Van een aangename verrassing gesproken, we waren nu niet langer met vier maar met zes!
Na een vliegtuigtrip van 2 uur kwamen we aan op Galapagos, waar het avontuur eindelijk kon beginnen… Dat dachten we althans. Het bleek al gauw dat we nog heel even geduld zouden moeten hebben, want in het piepkleine luchthaventje stond een rij wachtenden om u tegen te zeggen! Na twee uur aanschuiven was het eindelijk onze beurt. De formaliteiten verliepen verder zonder problemen en niet veel later zaten we in een klein busje samen met de andere mensen van ons reisgezelschap. Van de bus stapten we over op een overzetboot, waarna we terug op de bus stapten en naar ons hotel reden.
Na een kleine inspectie van het hotel, dat op het eerste zicht wel in orde leek (buiten een paar salamanders was er geen ongedierte te bespeuren), was het tijd voor onze eerste excursie: Parque Nacional de Charles Darwin. Geen idee wat we verwacht hadden, maar toch net iets anders dan datgene wat we te zien kregen: schildpadden en schildpadden en schildpadden :)
Op dat moment waren de reuzeschildpadden nog een nieuw gegeven voor ons, dus trokken we net als alle andere toeristen massa’s foto’s. Zelf wachtte ik ongeduldig tot we de apen te zien zouden krijgen, maar die waren er blijkbaar niet. Hoewel Céline toch bij hoog en laag beweerde dat ze een aap gehoord had... :)
Na dit geleid bezoek hadden we nog even tijd om vrij rond te lopen. We zaten even in de schaduw te bekomen van de warmte, toen we gezelschap kregen van een Hollandse dame. Ze bleek in haar eentje rond te trekken in Zuid-Amerika, maar kon slechts drie woorden Spaans. Hilarisch om naar te luisteren, die Hollanders! We besloten nog snel even te zwemmen in de zee, een welkome afkoeling! Dit bleek echter toch niet zo’n goed idee, want we stonden nog maar net op de rotsen (neen, geen zand), toen we al door het water meegezogen werden. We buitelden pijnlijk op en neer, de kracht van de zee is echt niet te onderschatten! Dit zou ons later blauwe plekken opleveren!
We waagden een tweede 'zwempoging' in het zwembad van ons hotel, maar toen we een dikke pluk haar voorbij zagen drijven, was onze zin om te zwemmen al snel over :)
Na het avondeten besloten we samen met de twee andere Belgische meisjes en de Hollandse dame een drankje te gaan drinken. Silko was moe en voelde zich niet goed, dus we stopten haar eerst onder. We belandden uiteindelijk in een cocktailbar, waar Céline en ikzelf het lumineuze idee hadden om Marjolein te leren drinken :) We bestelden haar de fameuze Sex & the City – cocktail: Cosmopolitan. Ons plan bleek echter niet te werken, want Marjolein lustte de cocktail helemaal niet (en ook geen enkele van de andere cocktails). Ze laste dan ook al snel een alcoholstop in en schakelde over op een onschuldige ‘jugo’. Voor deze avond toch…
Dag 2
Tien voor zeven ’s morgens. We lagen nog allemaal rustig in ons bed toen onze deur plotseling half ingebeukt werd. Iemand van het hotel riep dat we binnen de tien minuten aan de receptie verwacht werden omdat de boot zou vertrekken! Grote paniek natuurlijk, want zelf dachten we dat er pas om tien voor acht moesten staan.. We hadden het zelfs de dag ervoor nog twee keer gevraagd! Foutje van de gids blijkbaar… In die tien minuten chaos die volgden, zochten we onze spullen bij elkaar, namen we een pilletje tegen zeeziekte en aten we snel wat. Silke bleek dan ook nog zo ziek te zijn dat ze niet mee zou kunnen op de boot; dat was uiteraard meer dan jammer…
Niet veel later voeren we de volle zee tegemoet, op weg naar IslaIsabella.
Het duurde niet lang vooraleer een aantal toeristen een groenachtig kleurtje kregen en weldra hing er al iemand boven de rand van de boot zijn maaginhoud te ledigen… Gelukkig kwam het bij niemand van ons zo ver, de Mareol deed goed zijn werk! Terwijl iedereen beneden in de boot zat, was het ook mogelijk om met een paar boven bij de schipper te gaan zitten. Aangezien de meesten zich niet zo goed voelden, waren er niet zo veel vrijwilligers om naar boven te gaan. Hier profiteerden wij danig van en weldra genoten we boven van de zon op onze huid, de wind en onze haren en de geur van de zee in onze neus…
Na een uurtje of twee meerden we aan bij IslaIsabella. Daar aangekomen nam de gids ons mee in een soort van ‘busje’ naar een park vol … schildpadden. Gelukkig zagen we in de loop van de dag ook nog een heleboel andere mooie dieren, zoals pinguïns, boobies, leguanen, zeeleeuwen, … Dit leverde dan ook een heleboel prachtkiekjes op :)
Het was normaalgezien de bedoeling dat we in de namiddag zouden snorkelen, maar de kwaliteit van het water liet dit niet toe. We zouden geen steek voor onze ogen kunnen zien. Helaas…
We namen dan maar de boot terug naar het vasteland. We waren alle drie zo moe dat onze ogen gauw dichtvielen en voor we het wisten stonden we terug in Santa Cruz. Daar vonden we Silko nog altijd ziek in bed. Kwestie van een ideaal moment uit te kiezen om ziek te worden… Silko toch!
Na het eten kletsten we nog wat met de Dorien en Davina (de kleuterleidsters uit Mechelen) en Andrea (onze Hollandse vriendin). We breidden onze woordenschat uit met uitdrukkingen zoals ‘ik had een fanfare in m’n kop’ (= een kater hebben) :)
Niet veel later vielen we in slaap, met de glimlach nog op onze lippen na dit hilarische gesprek.
Niet veel later voeren we de volle zee tegemoet, op weg naar IslaIsabella.
Het duurde niet lang vooraleer een aantal toeristen een groenachtig kleurtje kregen en weldra hing er al iemand boven de rand van de boot zijn maaginhoud te ledigen… Gelukkig kwam het bij niemand van ons zo ver, de Mareol deed goed zijn werk! Terwijl iedereen beneden in de boot zat, was het ook mogelijk om met een paar boven bij de schipper te gaan zitten. Aangezien de meesten zich niet zo goed voelden, waren er niet zo veel vrijwilligers om naar boven te gaan. Hier profiteerden wij danig van en weldra genoten we boven van de zon op onze huid, de wind en onze haren en de geur van de zee in onze neus…
Na een uurtje of twee meerden we aan bij IslaIsabella. Daar aangekomen nam de gids ons mee in een soort van ‘busje’ naar een park vol … schildpadden. Gelukkig zagen we in de loop van de dag ook nog een heleboel andere mooie dieren, zoals pinguïns, boobies, leguanen, zeeleeuwen, … Dit leverde dan ook een heleboel prachtkiekjes op :)
Het was normaalgezien de bedoeling dat we in de namiddag zouden snorkelen, maar de kwaliteit van het water liet dit niet toe. We zouden geen steek voor onze ogen kunnen zien. Helaas…
We namen dan maar de boot terug naar het vasteland. We waren alle drie zo moe dat onze ogen gauw dichtvielen en voor we het wisten stonden we terug in Santa Cruz. Daar vonden we Silko nog altijd ziek in bed. Kwestie van een ideaal moment uit te kiezen om ziek te worden… Silko toch!
Na het eten kletsten we nog wat met de Dorien en Davina (de kleuterleidsters uit Mechelen) en Andrea (onze Hollandse vriendin). We breidden onze woordenschat uit met uitdrukkingen zoals ‘ik had een fanfare in m’n kop’ (= een kater hebben) :)
Niet veel later vielen we in slaap, met de glimlach nog op onze lippen na dit hilarische gesprek.
Dag 3
Ook vandaag moesten we weer met de boot reizen, we zouden immers een ander eiland bezoeken.
Silko besloot dat ze zich goed genoeg voelde om mee te gaan en niet veel later zaten we met z’n drieën bovenaan bij de kapitein. Marjolein zat beneden met Dorien en Davina van de zon te genieten.
Voor we het wisten, waren we op onze bestemming aangekomen: Santa Floreana!
Daar namen we opnieuw zo'n grappig busje (een soort van vrachtwagen met bankjes in de bak --> beter dan de Lijnbussen in België!) tot ergens in het midden van het eiland. De gids nam ons mee voor een wandeling in de wilde natuur. We keken onze ogen uit! We kwamen zelfs een grot tegen waarin zogezegd een tijdje een gezin gewoond zou hebben, met daarnaast een groot uit steen gebeiteld hoofd (voor de curieuzeneuzen onder jullie: foto's volgen later!).
Na het middageten waagden we opnieuw een poging om te snorkelen. Ditmaal was het water uitstekend! Er was alleen een klein probleempje, er was geen snorkelgerief aan boord! Daar had de gids niet aan gedacht... We besloten dan maar om gewoon even een frisse duik te nemen. Plotseling toverde de gids toch haar eigen snorkelgerief tevoorschijn, en iedereen die wilde, mocht het even lenen. Het moet gezegd worden: snorkelen is niet zo gemakkelijk als het lijkt! Probeer maar eens om die zwembril en snorkel juist aan te doen terwijl je geen grond onder je voeten hebt! Het kan natuurlijk ook altijd dat hiervoor enige handigheid vereist is, waaraan het sommigen helaas ontbreekt :) En je moet goed kunnen zwemmen natuurljik...
Om een lang verhaal kort te maken (en vooral de gênante momenten te verzwijgen), Céline was de enige bij wie het voortreffelijk lukte!
Na dit snorkelavontuur installeerden we ons allemaal op de boot: Marjolein met Davina en Dorien onder in de boot, Silko (al slapend --> HILARISCH) boven naast de schipper en Céline en ikzelf languit op het dek in de zon :)
Zo genoten we elk op onze eigen manier van de boottrip terug naar Santa Cruz.
Na het avondeten besloten we met z'n allen (wij vier, Dorien en Davina en de Hollandse dame) de plaatselijke winkeltjes eens af te lopen. Het werd al heel snel duidelijk dat de winkeliers veel te veel geld van de onschuldige toeristen probeerden af te troggelen. Onze Hollandse vriendin tuinde er met open ogen in! De kunst van het afbieden is niet iedereen weggelegd natuurlijk... (nietwaar Silko?)
Na het kopen van deze souvenirs gingen we nog met z'n allen iets drinken/een ijsje eten. We lachten heel wat af met het taaltje van Andrea (de dame uit Holland), de fanfare in haar kop was immers nog lang niet uitgespeeld :)
Toen het al lang donker geworden was, keerden we moe maar welgezind naar ons hotel terug.
Nietsvermoedend kropen we in bed, ons niet bewust van welk onheil boven ons hoofd hing...
Silko besloot dat ze zich goed genoeg voelde om mee te gaan en niet veel later zaten we met z’n drieën bovenaan bij de kapitein. Marjolein zat beneden met Dorien en Davina van de zon te genieten.
Voor we het wisten, waren we op onze bestemming aangekomen: Santa Floreana!
Daar namen we opnieuw zo'n grappig busje (een soort van vrachtwagen met bankjes in de bak --> beter dan de Lijnbussen in België!) tot ergens in het midden van het eiland. De gids nam ons mee voor een wandeling in de wilde natuur. We keken onze ogen uit! We kwamen zelfs een grot tegen waarin zogezegd een tijdje een gezin gewoond zou hebben, met daarnaast een groot uit steen gebeiteld hoofd (voor de curieuzeneuzen onder jullie: foto's volgen later!).
Na het middageten waagden we opnieuw een poging om te snorkelen. Ditmaal was het water uitstekend! Er was alleen een klein probleempje, er was geen snorkelgerief aan boord! Daar had de gids niet aan gedacht... We besloten dan maar om gewoon even een frisse duik te nemen. Plotseling toverde de gids toch haar eigen snorkelgerief tevoorschijn, en iedereen die wilde, mocht het even lenen. Het moet gezegd worden: snorkelen is niet zo gemakkelijk als het lijkt! Probeer maar eens om die zwembril en snorkel juist aan te doen terwijl je geen grond onder je voeten hebt! Het kan natuurlijk ook altijd dat hiervoor enige handigheid vereist is, waaraan het sommigen helaas ontbreekt :) En je moet goed kunnen zwemmen natuurljik...
Om een lang verhaal kort te maken (en vooral de gênante momenten te verzwijgen), Céline was de enige bij wie het voortreffelijk lukte!
Na dit snorkelavontuur installeerden we ons allemaal op de boot: Marjolein met Davina en Dorien onder in de boot, Silko (al slapend --> HILARISCH) boven naast de schipper en Céline en ikzelf languit op het dek in de zon :)
Zo genoten we elk op onze eigen manier van de boottrip terug naar Santa Cruz.
Na het avondeten besloten we met z'n allen (wij vier, Dorien en Davina en de Hollandse dame) de plaatselijke winkeltjes eens af te lopen. Het werd al heel snel duidelijk dat de winkeliers veel te veel geld van de onschuldige toeristen probeerden af te troggelen. Onze Hollandse vriendin tuinde er met open ogen in! De kunst van het afbieden is niet iedereen weggelegd natuurlijk... (nietwaar Silko?)
Na het kopen van deze souvenirs gingen we nog met z'n allen iets drinken/een ijsje eten. We lachten heel wat af met het taaltje van Andrea (de dame uit Holland), de fanfare in haar kop was immers nog lang niet uitgespeeld :)
Toen het al lang donker geworden was, keerden we moe maar welgezind naar ons hotel terug.
Nietsvermoedend kropen we in bed, ons niet bewust van welk onheil boven ons hoofd hing...
Dag 4
Twintig na zes 's morgens. We lagen nog half slapend in ons bed, toen er plotseling op de deur geklopt werd. Toen we opendeden, was er echter niemand te zien. In pyjama en op blote voeten nam ik even een kijkje in de receptie. Daar had ik de schuldige al snel gevonden: WALVIS! (een dame van ons reisgezelschap) Chaos alom, er was immers een tsunami op komst!
Céline en ik waren direct in grote paniek en hosten van her naar der. We bonkten zowat de deur van de kamer van Silko en Marjolein in om het nieuws te vertellen. Onze twee vriendinnen gaapten ons echter nog wat slaapdronken aan. Ze geloofden geen woord van wat we zeiden en bleven de kalmte zelf. Al moet ik toegeven dat ik ook eerst wat raar keek toen Walvis zei dat er een tsunami opkomst was...
Niet veel later stonden we gepakt en gezakt buiten, klaar om op de vlucht te slaan voor de tsunami en ons vliegtuig terug naar het veilige Quito te nemen. Daar zou echter niet veel van in huis komen, want alle vluchten waren gecanceld. We konden simpelweg niet meer van het eiland, terwijl er een tsunami zat aan te komen! Onvoorstelbaar...
Terwijl we buiten stonden te wachten tot we met de bus naar een veiligere plaats in de bergen zouden gaan, kregen we een heleboel telefoontjes: ongeruste (al dan niet Ecuadoriaanse) ouders, Stijn van de VVOB, de rector van de ISPED, Anibal van de UTN, meneer Maenhout uit België, ... Wat een chaos! Iedereen vroeg naar informatie, en we wisten zelf amper wat er aan het gebeuren was!
We wachtten en wachtten en wachtten... Ondertussen namen we heel snel even een kijkje in het stadje. Dat lag er uitgestorven bij, alle mensen waren al weggevlucht. Enkel wij zaten nog in ons hotel te wachten.
Tot grote opluchting van ons allemaal werden we rond de middag dan uiteindelijk toch opgehaald met de bus om naar de bergen te gaan. Onze valiezen moesten we achterlaten, want er was sowieso al plaatsgebrek in het piepkleine busje.
Een halfuurtje later kwamen we aan in het Fort in de bergen. Daar verkondigde de gids doodleuk in de micro dat hij hoopte dat we een leuke tijd zouden hebben en dat we konden zwemmen, wandelen, paardrijden,... Hoe ironisch!
Tegen vijf uur werd de tsunami op de Galapagoseilanden verwacht. De minuten kropen tergend langzaam voorbij. Met een bang hart wachtten we af, Céline en ikzelf dan toch. We waren al allerlei vluchtroutes aan het uitstippelen, voor het geval dat het water tot bij ons zou komen. We hadden ons zelfs al een stevige palmboom uitgezocht om in te klimmen, om onszelf tegen de tsunami te beschermen. Je moet niet vragen in wat voor geestelijke toestand we ons bevonden..
En ondertussen zaten Marjolein en Silke rustig aan het zwembad te genieten, ONGELOOFLIJK die twee!
Om vijf uur was het 'grote moment' eindelijk aangebroken. Alle toeristen spurtten met hun verrekijkers richting balkon, vanwaar ze de tsunami dachten te kunnen zien. Zelf zaten we ook al een tijdje op de uitkijk. We hoorden en zagen iedereen van alle kanten wijzen en roepen, want iedereen dacht de tsunami te zien. Plotseling werden we met meer dan twintig tsunami's bedreigd, en dat vanuit verschillende richtingen. Hoe eigenaardig! :)
Daarna werd het al snel donker, maar het gevaar was nog niet geweken dus moesten we in de bergen blijven. Geen probleem, want er was voor eten gezorgd en er was zelfs een karaoke! Tegen tien uur 's avonds werden we toch wat moe. Silke en Marjolein werden al ongeduldig, maar Céline en ikzelf bleven toch liever veilig boven in de bergen bij onze uitgekozen palmboom dan beneden in het hotel te moeten slapen met het gevaar elke minuut door een vloedgolf overspoeld te kunnen worden...
Rond half elf propten we onszelf opnieuw in het minibusje en keerden terug richting dorp. Ons hotel stond er nog, op het eerste zicht zonder schade. Was er misschien toch geen tsunami geweest? We gingen snel naar de receptie om onze kamersleutel.. PLETS PLETS PLETS.. Water aan onze voeten! Het was ook overal aardedonker, want er was geen elektriciteit door de tsunami.
Maar buiten het feit dat er hier en daar een klein beetje water stond, was er eigenlijk weinig te zien. We besloten dan ook om zelf even als echte ramptoeristen een kijkje te nemen aan de zee, aangezien we toch nog niet zouden kunnen slapen. Silke was moe en kroop in bed, want zij was er rotsvast van overtuigd dat het gevaar geweken was! Verkeerd gedacht... Want toen we aankwamen op de pier, zagen we dat er geen water in de zee stond! Om te lachen zei ik dat er waarschijnlijk nog een golf op komst was :) Als mensen elkaar konden dood bliksemen met de ogen, dan werd ik dus op dat moment door vier mensen stevig geëlektrocuteerd! Helaas kreeg ik toch gelijk, want nog geen drie seconden later riep de politie dat alle toeristen in vliegende vaart van de pier moesten omdat er een volgende tsunami kwam! Ons hart sloeg een slag over en we liepen voor ons leven...
Met horten en stoten vertelden we aan de mensen in de receptie wat er aan de hand was. Die waren ondertussen zelf ook al door de politie op de hoogte gebracht. Terwijl iedereen zo snel mogelijk wakker gemaakt werd om opnieuw geëvacueerd te worden, gingen wij snel Silke wakker maken. Om eerlijk te zijn beukten we de deur half in en sleurden we haar zo ongeveer uit bed. Paniek in heel het hotel, iedereen rende de trappen op en af, er werd opgewonden heen en weer geroepen,... Het personeel probeerde alles in goede banen te leiden, maar in een noodsituatie als deze was dat natuurlijk niet gemakkelijk. In al het getrek, geduw en gewirwar van alle kanten waren we Silko binnen de twee minuten kwijt. We crosten heel het hotel door, maar konden haar nergens vinden. Een nog grotere paniek maakte zich van ons meester... Uiteindelijk bleek dat Silko Tranquillo in haar eentje op straat aan het wandelen was! Ai ai ai... Dit zorgde voor wat woorden tussen ons allen, gewoon omdat we bang en bezorgd waren. In noodsituaties leer je elkaar pas echt kennen...
Uiteindelijk zat we terug als sardientjes in een blik in het busje, te wachten tot we opnieuw naar de bergen zouden gaan. Ons hart bonkte in onze keel... Voor ons kon het niet snel genoeg gaan!
Maar plotseling kwam iemand van het personeel zeggen dat het vals alarm was en dat iedereen rustig terug naar het hotel kon gaan om te slapen... HOE KUN JE NU IN GODSNAAM RUSTIG IN JE BED GAAN LIGGEN IN EEN HOTEL VLAK BIJ DE ZEE TERWIJL ER ELK MOMENT EEN TSUNAMI AAN KAN KOMEN? Voor Silko Tranquillo en Marjolein geen probleem, zij stapten al rustig uit. Maar Céline en ikzelf waren er niet gerust in en waren dan ook van plan om een zitstaking te houden in het busje! :)
Helaas mocht dat niet baten, we moesten uitstappen! Met tegenzin en een klein hartje keerden we naar het hotel terug. Daar gingen we niet in onze kamer slapen, die was immers op het gelijkvloers. We namen onze lakens en gingen naar boven, waar we in de conferentiezaal mochten overnachten. Iedereen installeerde zich wat in de zetels, Céline en ikzelf stationeerden ons op het balkon met onze zaklamp. Zo zouden we de tsunami zeker kunnen zien aankomen! Je kunt nooit zeker genoeg zijn...
Céline en ik waren direct in grote paniek en hosten van her naar der. We bonkten zowat de deur van de kamer van Silko en Marjolein in om het nieuws te vertellen. Onze twee vriendinnen gaapten ons echter nog wat slaapdronken aan. Ze geloofden geen woord van wat we zeiden en bleven de kalmte zelf. Al moet ik toegeven dat ik ook eerst wat raar keek toen Walvis zei dat er een tsunami opkomst was...
Niet veel later stonden we gepakt en gezakt buiten, klaar om op de vlucht te slaan voor de tsunami en ons vliegtuig terug naar het veilige Quito te nemen. Daar zou echter niet veel van in huis komen, want alle vluchten waren gecanceld. We konden simpelweg niet meer van het eiland, terwijl er een tsunami zat aan te komen! Onvoorstelbaar...
Terwijl we buiten stonden te wachten tot we met de bus naar een veiligere plaats in de bergen zouden gaan, kregen we een heleboel telefoontjes: ongeruste (al dan niet Ecuadoriaanse) ouders, Stijn van de VVOB, de rector van de ISPED, Anibal van de UTN, meneer Maenhout uit België, ... Wat een chaos! Iedereen vroeg naar informatie, en we wisten zelf amper wat er aan het gebeuren was!
We wachtten en wachtten en wachtten... Ondertussen namen we heel snel even een kijkje in het stadje. Dat lag er uitgestorven bij, alle mensen waren al weggevlucht. Enkel wij zaten nog in ons hotel te wachten.
Tot grote opluchting van ons allemaal werden we rond de middag dan uiteindelijk toch opgehaald met de bus om naar de bergen te gaan. Onze valiezen moesten we achterlaten, want er was sowieso al plaatsgebrek in het piepkleine busje.
Een halfuurtje later kwamen we aan in het Fort in de bergen. Daar verkondigde de gids doodleuk in de micro dat hij hoopte dat we een leuke tijd zouden hebben en dat we konden zwemmen, wandelen, paardrijden,... Hoe ironisch!
Tegen vijf uur werd de tsunami op de Galapagoseilanden verwacht. De minuten kropen tergend langzaam voorbij. Met een bang hart wachtten we af, Céline en ikzelf dan toch. We waren al allerlei vluchtroutes aan het uitstippelen, voor het geval dat het water tot bij ons zou komen. We hadden ons zelfs al een stevige palmboom uitgezocht om in te klimmen, om onszelf tegen de tsunami te beschermen. Je moet niet vragen in wat voor geestelijke toestand we ons bevonden..
En ondertussen zaten Marjolein en Silke rustig aan het zwembad te genieten, ONGELOOFLIJK die twee!
Om vijf uur was het 'grote moment' eindelijk aangebroken. Alle toeristen spurtten met hun verrekijkers richting balkon, vanwaar ze de tsunami dachten te kunnen zien. Zelf zaten we ook al een tijdje op de uitkijk. We hoorden en zagen iedereen van alle kanten wijzen en roepen, want iedereen dacht de tsunami te zien. Plotseling werden we met meer dan twintig tsunami's bedreigd, en dat vanuit verschillende richtingen. Hoe eigenaardig! :)
Daarna werd het al snel donker, maar het gevaar was nog niet geweken dus moesten we in de bergen blijven. Geen probleem, want er was voor eten gezorgd en er was zelfs een karaoke! Tegen tien uur 's avonds werden we toch wat moe. Silke en Marjolein werden al ongeduldig, maar Céline en ikzelf bleven toch liever veilig boven in de bergen bij onze uitgekozen palmboom dan beneden in het hotel te moeten slapen met het gevaar elke minuut door een vloedgolf overspoeld te kunnen worden...
Rond half elf propten we onszelf opnieuw in het minibusje en keerden terug richting dorp. Ons hotel stond er nog, op het eerste zicht zonder schade. Was er misschien toch geen tsunami geweest? We gingen snel naar de receptie om onze kamersleutel.. PLETS PLETS PLETS.. Water aan onze voeten! Het was ook overal aardedonker, want er was geen elektriciteit door de tsunami.
Maar buiten het feit dat er hier en daar een klein beetje water stond, was er eigenlijk weinig te zien. We besloten dan ook om zelf even als echte ramptoeristen een kijkje te nemen aan de zee, aangezien we toch nog niet zouden kunnen slapen. Silke was moe en kroop in bed, want zij was er rotsvast van overtuigd dat het gevaar geweken was! Verkeerd gedacht... Want toen we aankwamen op de pier, zagen we dat er geen water in de zee stond! Om te lachen zei ik dat er waarschijnlijk nog een golf op komst was :) Als mensen elkaar konden dood bliksemen met de ogen, dan werd ik dus op dat moment door vier mensen stevig geëlektrocuteerd! Helaas kreeg ik toch gelijk, want nog geen drie seconden later riep de politie dat alle toeristen in vliegende vaart van de pier moesten omdat er een volgende tsunami kwam! Ons hart sloeg een slag over en we liepen voor ons leven...
Met horten en stoten vertelden we aan de mensen in de receptie wat er aan de hand was. Die waren ondertussen zelf ook al door de politie op de hoogte gebracht. Terwijl iedereen zo snel mogelijk wakker gemaakt werd om opnieuw geëvacueerd te worden, gingen wij snel Silke wakker maken. Om eerlijk te zijn beukten we de deur half in en sleurden we haar zo ongeveer uit bed. Paniek in heel het hotel, iedereen rende de trappen op en af, er werd opgewonden heen en weer geroepen,... Het personeel probeerde alles in goede banen te leiden, maar in een noodsituatie als deze was dat natuurlijk niet gemakkelijk. In al het getrek, geduw en gewirwar van alle kanten waren we Silko binnen de twee minuten kwijt. We crosten heel het hotel door, maar konden haar nergens vinden. Een nog grotere paniek maakte zich van ons meester... Uiteindelijk bleek dat Silko Tranquillo in haar eentje op straat aan het wandelen was! Ai ai ai... Dit zorgde voor wat woorden tussen ons allen, gewoon omdat we bang en bezorgd waren. In noodsituaties leer je elkaar pas echt kennen...
Uiteindelijk zat we terug als sardientjes in een blik in het busje, te wachten tot we opnieuw naar de bergen zouden gaan. Ons hart bonkte in onze keel... Voor ons kon het niet snel genoeg gaan!
Maar plotseling kwam iemand van het personeel zeggen dat het vals alarm was en dat iedereen rustig terug naar het hotel kon gaan om te slapen... HOE KUN JE NU IN GODSNAAM RUSTIG IN JE BED GAAN LIGGEN IN EEN HOTEL VLAK BIJ DE ZEE TERWIJL ER ELK MOMENT EEN TSUNAMI AAN KAN KOMEN? Voor Silko Tranquillo en Marjolein geen probleem, zij stapten al rustig uit. Maar Céline en ikzelf waren er niet gerust in en waren dan ook van plan om een zitstaking te houden in het busje! :)
Helaas mocht dat niet baten, we moesten uitstappen! Met tegenzin en een klein hartje keerden we naar het hotel terug. Daar gingen we niet in onze kamer slapen, die was immers op het gelijkvloers. We namen onze lakens en gingen naar boven, waar we in de conferentiezaal mochten overnachten. Iedereen installeerde zich wat in de zetels, Céline en ikzelf stationeerden ons op het balkon met onze zaklamp. Zo zouden we de tsunami zeker kunnen zien aankomen! Je kunt nooit zeker genoeg zijn...
Dag 5
Na een uiterst korte nacht gingen we de schade opmeten in het dorpje. De tsunami had toch nog stevig huisgehouden! Een golf van 'slechts' 5 meter zorgde voor heel wat verslagenheid bij de plaatselijke bevolking. Veel huizen waren vernield, glascontainers lagen op hun kant midden op de weg, sommige mensen waren met pannen water uit hun winkels aan het scheppen,...
We waren toch lichtelijk aangedaan door de aanblik van de schade in het dorp. We beseften dan ook dat we heel veel geluk hadden gehad...
Rond negen uur vertrokken we met heel het reisgezelschap richting luchthaven. Onderweg stopten we nog even voor een flitsbezoek aan 'Los Gemelos', twee enorme kraters. Walvis liet weer dezelfde foto's van zichzelf maken: 'Walvis in een nieuwe biotoop' :) --> LACHEN!
Na dit korte bezoekje kwamen we aan in de luchthaven, die zwart zag van het volk. Er moesten nu immers dubbel zo veel toeristen als normaal het eiland verlaten. Ons geduld werd serieus op de proef gesteld, maar uiteindelijk zaten we goed en wel op het vliegtuig naar Quito. Opgelucht zetten we twee uur later voet op het vasteland, waar Jorge (mijn Ecuadoriaanse vader) ons opwachtte, samen met Santi (een neef van Céline en mij).
En als je dacht dat hier het avontuur voor iedereen ophield, dan heb je het mis!
Want de zin 'Un beso por una cerveza' bracht toch heel wat teweeg in de auto. Ja ja...
Voor meer details kan je altijd bij Silko Mora terecht :)
We waren toch lichtelijk aangedaan door de aanblik van de schade in het dorp. We beseften dan ook dat we heel veel geluk hadden gehad...
Rond negen uur vertrokken we met heel het reisgezelschap richting luchthaven. Onderweg stopten we nog even voor een flitsbezoek aan 'Los Gemelos', twee enorme kraters. Walvis liet weer dezelfde foto's van zichzelf maken: 'Walvis in een nieuwe biotoop' :) --> LACHEN!
Na dit korte bezoekje kwamen we aan in de luchthaven, die zwart zag van het volk. Er moesten nu immers dubbel zo veel toeristen als normaal het eiland verlaten. Ons geduld werd serieus op de proef gesteld, maar uiteindelijk zaten we goed en wel op het vliegtuig naar Quito. Opgelucht zetten we twee uur later voet op het vasteland, waar Jorge (mijn Ecuadoriaanse vader) ons opwachtte, samen met Santi (een neef van Céline en mij).
En als je dacht dat hier het avontuur voor iedereen ophield, dan heb je het mis!
Want de zin 'Un beso por una cerveza' bracht toch heel wat teweeg in de auto. Ja ja...
Voor meer details kan je altijd bij Silko Mora terecht :)
