ISPED
Marjolein Leus en Ine Rossey zullen twee weken lang het reilen en zeilen volgen in La Escuela Superior in San Pablo de Lago.
San Pablo --> MUY LINDO! :)
Daarna maken we met z'n vieren didactisch materiaal in één van de ateliers van het Colegio in San Pablo...
San Pablo --> MUY LINDO! :)
Daarna maken we met z'n vieren didactisch materiaal in één van de ateliers van het Colegio in San Pablo...
Week 8
maandag 21/03 - FIESTA DE PACHAMANKA
Om acht uur 's morgens stonden we met z'n vieren paraat bij het kantoor van Ecassef. Niet veel later kregen we gezelschap van Ria en Jean (de verantwoordelijken), Tom (stagiair), Rick (vrijwilliger) en twee Ecuadoriaanse medewerkers. Inderdaad, we waren met maar liefst 8 Belgen!!! We propten ons in een klein schoolbusje en reden naar het plaatselijke schooltje in het bergdorpje Cambugan, waar we uitgenodigd waren op la fiesta de Pachamanka. Daar kregen we eerst een algemene inleiding, waarna we een kijkje konden nemen bij alle kraampjes die op de speelplaats opgesteld stonden. Alle ouders hadden immers samen met hun kinderen zelf een gerecht gekookt. Iedereen die wilde kon hier een klein beetje van proeven en een portie kopen. We zagen heel wat onsmakelijke dingen, maar uit beleefdheid waagden we ons toch aan een boterham/stukje cake (en Silko aan nog veel meer). De cake was best nog te eten, maar de boterhammen smaakten naar aarde :) Dit was echter slechts een voorsmaakje van het eigenlijke eten... De mensen van Ecassef hadden ons hier al een globaal beeld van gegeven, maar wat we op dit schooltje zagen, overtrof toch onze stoutste verwachtingen... In de grond waren twee gigantische putten gegraven. De zijkanten werden met gras bedekt, zodat er niet al te veel aarde in het eten zou komen. Daarna werden aardappelen, maïs, ananas, kip, ... en grote hete stenen allemaal door elkaar in de putten gegooid, tot ze tot aan de rand gevuld waren. Tenslotte werden de putten bedekt met grote koolbladeren, zakken en een berg aarde. Een uurtje laten sudderen en klaar is kees! Daar kan Piet Huysentruyt nog iets van leren :)
Terwijl het eten in de grond gaar aan het worden was, gingen we mee met de rest van het volk naar een lager gelegen plaats. Daar konden we een soort van rituele 'viering' bijwonen. Voor ons was dit één grote poppenkast, maar voor de bevolking had dit toch een diepere betekenis. Daarom persten we onze lippen op elkaar om niet in lachen uit te barsten en deden zo serieus mogelijk mee. Handen in de lucht naar de goden, een handje aarde tegen ons hart houden, oneindig lang in een cirkel dansen en cocaïnedampen opsnuiven... LOCO!!!
Na dit stukje hokuspokus gingen we naar boven om ons eten uit te graven. De aarde, de zakken en de koolbladeren werden verwijderd en toen zagen we... ONGEDIERTE! Tussen alle aardappelen, maïs, kip, groenten en stenen kropen kevers en andere insecten... Ieuw!
Maar aangezien we niet onbeleefd wilden zijn, schepten we onszelf toch wat aardappels op, die zagen er nog het veiligst uit. Helaas, het tegendeel was waar, want toen Céline een hap uit haar aardappel beet, kwam de kop van een worm de patat uit piepen :) AAAAAAAAAAAAAAAAAAA! Het gezicht van Céline was goddelijk! Maar onze eetlust was wel wat over...
Uiteindelijk kregen we onszelf toch zo ver dat we wat maïs, kip en andere groenten proefden. Het smaakte alleszins beter dan het er uitzag!
Silko is van plan om in juni een Ecuadoriaanse barbecue te geven, drie keer raden hoe het eten klaargemaakt zal worden? :)
Dinsdag 22/03
Vandaag staken we de koppen bij elkaar om te brainstormen over een les over België: de geografie, het klimaat, de cultuur,...
Het eindresultaat is een groot geleid hoekenwerk met doorschuifsysteem. Benieuwd wat dat zal geven...
Woensdag 23/03
Al om 7 uur 's ochtends stonden we klaar in Otavalo om met een schoolbusje terug naar dezelfde school van maandag te rijden (waar eerder deze week la Fiesta de Pachamanka georganiseerd werd). Daar werden we uitbundig onthaald door alle leerlingen :)
Er werden twee groepen gemaakt: het eerste, tweede en derde leerjaar samen en het vierde, vijfde, zesde en zevende leerjaar samen. We mochten onze les eerst aan de allerkleinsten geven, daarna aan de oudere leerlingen. Aan enthousiasme was er in elk geval geen gebrek! Alle leerlingen, van de eerste tot de laatste, wilden per se ons Belgenlandje beter leren kennen. Nadien was er ook nog tijd over voor enkele spelletjes op de 'speelplaats'. De kinderen gingen er helemaal in op en renden voor hun leven! Toen we iets na één uur helaas moesten vertrekken, droop de teleurstelling van de vele kindergezichtjes. Toen pas beseften we hoe tof ze het vonden...
Donderdag 24/04
Ook vandaag stonden we al vroeg klaar op ons vaste plaatsje in Otavalo. Al gauw kregen we gezelschap van Ria van Ecassef en een vriendin van Stijn van de VVOB. Samen wandelden we te voet naar - je gelooft het nooit - een schooltje met inclusieonderwijs! Wie had dat ooit gedacht? Ze hebben dat hier ook in Ecuador! Helaas kunnen deze scholen (nog) niet op steun van de overheid rekenen.
Na een woordje uitleg van de directrice en een rondleiding in het schooltje, mochten we zelf aan de slag met onze les over België. Dit was toch moeilijker dan gedacht, want er zaten leerlingen bij die niet konden praten of verlamd waren. Dingen die voor ons normaal gezien vanzelfsprekend zijn, waren dat op dat moment niet meer. Toen achteraf bleek dat de leerlingen al wat wij hen meegegeven hadden, konden navertellen, waren we toch enigszins trots dat we de boodschap zo goed hadden weten over te brengen :)
Onze taak voor de scholenband in Ecuador zit er op. Wij zijn echter nog druk bezig aan het kant-en-klaarpakket voor de school in België. Wat dat wordt, blijft voorlopig nog een verrassing... :)
Om acht uur 's morgens stonden we met z'n vieren paraat bij het kantoor van Ecassef. Niet veel later kregen we gezelschap van Ria en Jean (de verantwoordelijken), Tom (stagiair), Rick (vrijwilliger) en twee Ecuadoriaanse medewerkers. Inderdaad, we waren met maar liefst 8 Belgen!!! We propten ons in een klein schoolbusje en reden naar het plaatselijke schooltje in het bergdorpje Cambugan, waar we uitgenodigd waren op la fiesta de Pachamanka. Daar kregen we eerst een algemene inleiding, waarna we een kijkje konden nemen bij alle kraampjes die op de speelplaats opgesteld stonden. Alle ouders hadden immers samen met hun kinderen zelf een gerecht gekookt. Iedereen die wilde kon hier een klein beetje van proeven en een portie kopen. We zagen heel wat onsmakelijke dingen, maar uit beleefdheid waagden we ons toch aan een boterham/stukje cake (en Silko aan nog veel meer). De cake was best nog te eten, maar de boterhammen smaakten naar aarde :) Dit was echter slechts een voorsmaakje van het eigenlijke eten... De mensen van Ecassef hadden ons hier al een globaal beeld van gegeven, maar wat we op dit schooltje zagen, overtrof toch onze stoutste verwachtingen... In de grond waren twee gigantische putten gegraven. De zijkanten werden met gras bedekt, zodat er niet al te veel aarde in het eten zou komen. Daarna werden aardappelen, maïs, ananas, kip, ... en grote hete stenen allemaal door elkaar in de putten gegooid, tot ze tot aan de rand gevuld waren. Tenslotte werden de putten bedekt met grote koolbladeren, zakken en een berg aarde. Een uurtje laten sudderen en klaar is kees! Daar kan Piet Huysentruyt nog iets van leren :)
Terwijl het eten in de grond gaar aan het worden was, gingen we mee met de rest van het volk naar een lager gelegen plaats. Daar konden we een soort van rituele 'viering' bijwonen. Voor ons was dit één grote poppenkast, maar voor de bevolking had dit toch een diepere betekenis. Daarom persten we onze lippen op elkaar om niet in lachen uit te barsten en deden zo serieus mogelijk mee. Handen in de lucht naar de goden, een handje aarde tegen ons hart houden, oneindig lang in een cirkel dansen en cocaïnedampen opsnuiven... LOCO!!!
Na dit stukje hokuspokus gingen we naar boven om ons eten uit te graven. De aarde, de zakken en de koolbladeren werden verwijderd en toen zagen we... ONGEDIERTE! Tussen alle aardappelen, maïs, kip, groenten en stenen kropen kevers en andere insecten... Ieuw!
Maar aangezien we niet onbeleefd wilden zijn, schepten we onszelf toch wat aardappels op, die zagen er nog het veiligst uit. Helaas, het tegendeel was waar, want toen Céline een hap uit haar aardappel beet, kwam de kop van een worm de patat uit piepen :) AAAAAAAAAAAAAAAAAAA! Het gezicht van Céline was goddelijk! Maar onze eetlust was wel wat over...
Uiteindelijk kregen we onszelf toch zo ver dat we wat maïs, kip en andere groenten proefden. Het smaakte alleszins beter dan het er uitzag!
Silko is van plan om in juni een Ecuadoriaanse barbecue te geven, drie keer raden hoe het eten klaargemaakt zal worden? :)
Dinsdag 22/03
Vandaag staken we de koppen bij elkaar om te brainstormen over een les over België: de geografie, het klimaat, de cultuur,...
Het eindresultaat is een groot geleid hoekenwerk met doorschuifsysteem. Benieuwd wat dat zal geven...
Woensdag 23/03
Al om 7 uur 's ochtends stonden we klaar in Otavalo om met een schoolbusje terug naar dezelfde school van maandag te rijden (waar eerder deze week la Fiesta de Pachamanka georganiseerd werd). Daar werden we uitbundig onthaald door alle leerlingen :)
Er werden twee groepen gemaakt: het eerste, tweede en derde leerjaar samen en het vierde, vijfde, zesde en zevende leerjaar samen. We mochten onze les eerst aan de allerkleinsten geven, daarna aan de oudere leerlingen. Aan enthousiasme was er in elk geval geen gebrek! Alle leerlingen, van de eerste tot de laatste, wilden per se ons Belgenlandje beter leren kennen. Nadien was er ook nog tijd over voor enkele spelletjes op de 'speelplaats'. De kinderen gingen er helemaal in op en renden voor hun leven! Toen we iets na één uur helaas moesten vertrekken, droop de teleurstelling van de vele kindergezichtjes. Toen pas beseften we hoe tof ze het vonden...
Donderdag 24/04
Ook vandaag stonden we al vroeg klaar op ons vaste plaatsje in Otavalo. Al gauw kregen we gezelschap van Ria van Ecassef en een vriendin van Stijn van de VVOB. Samen wandelden we te voet naar - je gelooft het nooit - een schooltje met inclusieonderwijs! Wie had dat ooit gedacht? Ze hebben dat hier ook in Ecuador! Helaas kunnen deze scholen (nog) niet op steun van de overheid rekenen.
Na een woordje uitleg van de directrice en een rondleiding in het schooltje, mochten we zelf aan de slag met onze les over België. Dit was toch moeilijker dan gedacht, want er zaten leerlingen bij die niet konden praten of verlamd waren. Dingen die voor ons normaal gezien vanzelfsprekend zijn, waren dat op dat moment niet meer. Toen achteraf bleek dat de leerlingen al wat wij hen meegegeven hadden, konden navertellen, waren we toch enigszins trots dat we de boodschap zo goed hadden weten over te brengen :)
Onze taak voor de scholenband in Ecuador zit er op. Wij zijn echter nog druk bezig aan het kant-en-klaarpakket voor de school in België. Wat dat wordt, blijft voorlopig nog een verrassing... :)
Week 6
Onze derde en tevens laatste week om aan het didactisch materiaal te werken. De ‘Kip Tok’ en de autobussen waren volledig klaar, dus we hadden er zin in om aan onze kalender te beginnen!
Maandag kwamen we toe in de ISPED en wat bleek? Het materiaal was niet gekocht! We konden dus eigenlijk aan niets verder werken. Blijkbaar hebben ze de toestemming nodig van meneer Ramiro om het materiaal aan te kopen, maar hij zat in Quito voor 2 dagen.
We zijn dan maar begonnen aan onze handleidingen ... want dat is ook een heel werk om dat helemaal in het Spaans te schrijven.
Wel hebben we onze memory kunnen maken van de getalbeelden. Dus de rest van de week konden we ons volledig focussen op de kalender!
Toen we dinsdag toekwamen zagen we 4 grote planken hout. We konden eindelijk beginnen werken aan onze kalender! Helaas pindakaas .. alles moest nog gezaagd worden en daar konden we niet bij helpen. Het meeste van de tijd hebben we dan ook zitten werken aan de handleidingen en onze presentatie. We hebben wel een klein beetje kunnen schuren. We worden echte schuurexperts!
Woensdag werd een korte dag op de ISPED want om 10.30 moesten we alweer de bus naar Ibarra nemen om te gaan eten met de rector en de 2 vice-rectors. Dat zou een gezellig etentje worden! Mannen in pak, niet weten wat te zeggen en we hadden nog meer dan genoeg werk in de ISPED! Want vrijdag om 10.45 hebben we ook al een presentatie. Blijkbaar was er wat bezwaar tegen het feit dat onze presentatie enkel in de UTN zou zijn. Geen probleem voor ons want wij zijn flexibel! Dus een tweede presentatie werd geregeld.
Maar dat etentje draaide toch wel even helemaal anders uit! Het begon wat stijfjes met veel te veel eten! Tot het dessert. Een stukje taart met perziken en ... cuba libre. Maar blijkbaar was die niet sterk genoeg voor de heren, want ze vroegen al snel zelf een fles rum en een fles cola en stelden zelf hun cuba libre samen. Op het einde (om 16.00 ’s middags!) was de hele fles rum op, 3 of 4 flessen cola, 20 citroenen, 5 potten met ijs en speelde de fanfare in de meesten hun hoofd (Marjolein uitgezonderd). En die mannen moesten nog gaan werken! Sterker nog, één van die mannen was onze chauffeur. Al lachend werd gezegd dat ik (Marjolein) met de wagen mocht rijden, maar het verkeer is toch helemaal anders dan in België, dus ik heb vriendelijk bedankt.
Nadat we kleine binnenbaantjes hadden genomen, kwamen we veilig thuis aan. Daar werkten we nog verder aan onze presentatie, of wat er van lukte met de fanfare in onze hoofden.
Donderdag .. een beetje stress want vandaag moet alles af zijn! Het moet, want morgen was al de presentatie. Eerst de presentatie volledig in orde gemaakt en dan de kalender afgewerkt. We hebben zelfs tot 16.00 gewerkt! Een werkdag van 8 uren en een half! En dan met de bus naar huis.
Nu is iedereen zijn tekst goed aan het instuderen, want als we het gaan moeten uitvinden ter plekke zal er niet veel van komen. Duim maar voor ons morgen!
Een beetje meer opgekleed dan anders kwamen we toe in de ISPED. Klaar voor onze presentatie! We verbeterden en vulden nog enkele kleine dingen aan in onze presentatie, oefenden het eens in en dan waren we er helemaal klaar voor.
Om 10.45 begon de zaal vol te lopen met de studenten, leerkrachten en medewerkers. Wel 250 personen zaten er! De zenuwen sloegen toe, zeker toen we de camera zagen van de ISPED. Slik!
Vol goede moed begonnen we er aan, alles verliep meer dan vlot en op het einde kregen we een daverend applaus! Iedereen was laaiend enthousiast en begreep wat we wilden uitleggen. Wat niet zo evident was omdat het een nieuw systeem is, dat wij in België gebruiken maar hier in Ecuador niet (wij gebruiken getalbeelden en splitsen van getallen, hier gebruiken ze de rekenstaaf).
We bedankten ook Wilson en Armando met een fles wijn en daar waren ze wel door ontroerd! Dat zagen we duidelijk. Maar we hebben dan ook super veel hulp aan hun gehad! Zonder hun was ons eindresultaat nooit zo mooi geweest.
Vol zelfvertrouwen vertrokken we naar de UTN om een tweede keer onze presentatie te geven. Daar hadden we toch ook wel weer heel wat zenuwen, want onze ouders zaten er, enkele mensen van de VVOB en zelfs van het ministerie! Ook deze zaal zat helemaal vol. Een dikke 120 mensen zal er gezeten hebben. Maar de studenten studeerden voor het ‘collegio’, het middelbaar dus, en ook de richting filosofie zat er. We begrepen niet helemaal het nut voor hun maar we begonnen toch vol goede moed. De studenten waren iets minder enthousiast dan de vorige keer (wat ook begrijpelijk is ... aangezien zij hier later niet veel mee zullen zijn), maar de andere mensen waren wel heel enthousiast.
En we werden terug geïnterviewd voor de televisie.
We werden gevraagd om het nog een 3de keer te geven, zaterdag. Deze keer voor de studenten van het kleuteronderwijs. Misschien wel al iets beter, dus we stemden toe. 1 keer meer geeft niet.
’s Avonds trokken we er dan op uit met onze families. Eerst iets gaan eten (tip: bestel nooit een spaghetti in het buitenland!) en daarna vertrokken we om te gaan dansen en zingen in de karaoke. De Cuba Libres gingen weer vlot binnen en het werd een heel leuke avond! Om 2 uur waren we weer allemaal thuis, moe van al die zenuwen vielen we dan ook snel in slaap.
Zaterdag om 7.30 opgestaan want om 8.30 moesten we voor de 3de keer onze presentatie geven. En ook nu waren de studenten heel erg enthousiast. Foto’s werden volop getrokken en er werden vragen gesteld.
Eindconclusie : We mogen heel tevreden zijn over ons didactisch materiaal! Iedereen was enthousiast en tevreden, en ook zelf zijn we er heel tevreden over.
Ook over onze 3 presentaties kunnen we tevreden zijn, want alles in het Spaans is niet zo gemakkelijk! Ze waren zelfs heel erg onder de indruk van ons Spaans en de vorderingen die we hebben gemaakt.
En voor de geïnteresseerden, we proberen de video die opgenomen werd tijdens onze presentatie te bemachtigen! Dan kun je ons in België ook zien schitteren!
FOTO's ==> Zie UTN
Week 4
De eerste week van ons projectje! We maken gedurende 3 weken didactisch materiaal voor de eerste graad basisonderwijs en spitsen ons vooral toe op wiskunde. We mogen het atelier van de ISPED en het vakmanschap van 2 mannen gebruiken. Het was maandag eerst eventjes plannen hoe we het allemaal efficiënt gingen aanpakken. Dinsdag zijn we echt in actie geschoten. Eerst was onze kiptok aan de beurt. Een manier om kinderen te leren splitsen tot en met 10. Wilson had de kip prachtig getekend op een houten plank. Hij heeft deze dan uitgezaagd en dan konden wij aan de slag. Glad schuren met schuurpapier, verven, accentjes maken met alcoholstift... Een beetje geduld en een vaste hand was hierbij heel welkom!!! Daarna hebben we de bakjes ineen getimmerd. Nagels recht in het hout slaan is een kunst en niet voor iedereen weggelegd ;)! De kiptok was na 2 dagen ongeveer af. Er ontbrak enkel nog een buis om de eitjes in te kunnen steken. Nog een likje vernis en onze kiptok was geboren! Ine en Céline hebben de handleiding bij de kiptok voor hun rekening genomen terwijl Marjolein en Silke begonnen aan het autobusmodel. Hier in Ecuador werken ze vooral met abacussen, kwadraatbeelden zijn voor hen dus nieuw. Daarom vonden we het wel interessant om dit te proberen introduceren. Het voordeel van kwadraatbeelden is dat kinderen hoeveelheden gemakkelijker automatiseren waardoor het rekenen vlotter gaat. Hiervoor dienen dus de autobussen. We hebben hoofdjes getekend, gekleurd, gelamineerd, uitgeknipt, velcro's aangekleefd... dit werden de passagiers in onze bus. De mannen hebben de bussen zelf voor het grootste deel gemaakt. Daarna hebben we mini-kiptok's en mini-autobusjes gemaakt voor ieder kind. Dat plastificeren is echt niet gemakkelijk zonder dat er blaasjes in zitten! Gelukkig wist Wilson een goede techniek (nadat we er al een stuk of 8 hadden verprutst :p). Met ons 4 hebben we ons idee rond de dagkalender aan de mannen uitgelegd zodat ze wisten welk materiaal we nodig hadden. Ine en Céline hebben logo's voor alle vakken en feesten gekleurd met paint. Terwijl hebben Marjolein en Silke de handleiding rond het autobusmodel gemaakt. Ine en Céline hebben daarna de uitnodigingen gemaakt voor de bijeenskomst rond ons project dat doorgaat over 3 weken. We hebben deze week dus echt niet stil gezeten! Daarom gaan we met de carnavalvakantie naar de Galapagoseilanden!
De derde week
Blijkbaar hebben we er een ganse week niets opgezet! En dat kan natuurlijk niet. Daarom nog een klein verslagje van ons derde week. Het verslagje van de vierde week komt er ook snel aan!
Maandag begint altijd met het volkslied. Iedereen komt dan mooi in pak naar school en zingt uit volle borst mee. Uit volle borst is misschien een beetje overdreven, maar ze kennen hier wel allemaal het volkslied vanbuiten, heel wat anders dan bij ons!
Tijdens het volkslied wordt dan ook de vlag omhoog gehesen. Daarna ging iedereen naar de klas.
We volgden vandaag een les over Piaget. Een beetje herhaling van KBO maar het was verrassend hoeveel we er nog van wisten.
Daarna vertrokken we naar Ibarra waar we lekkere pannenkoeken bakten in het huis van Céline. We dachten dat we iets typisch Europees aan het bakken waren, maar helaas! Ze kenden dat hier ook. Toch hebben ze heerlijk gesmaakt!
Dinsdag volgden we onder andere een les didactiek muziek, maar vreemd genoeg hoorden we geen enkele noot muziek. Toen de prof ons vroeg of we nog vragen hadden, was de logische vraag van Ine dan ook : 'Gaat er geen muziek gespeeld worden?' (Maar dan in het Spaans). Daarop kregen we toch 1 liedje te horen.
Erna hadden we een gesprek met Stijn van de VVOB. We mogen verhuizen! Dit weekend zitten we in onze nieuwe gastgezinnen en we kijken er ook heel erg naar uit.
Ook werd een voorstel ingediend voor ons didactisch materiaal. Normaal gaan we didactisch materiaal voor aanvankelijk rekenen maken. Hopelijk wordt het goed gekeurd!
Het verslagje van woensdag staat al op de site bij 'Ecuadoriaanse avonturen'. We gingen naar de waterval van Otavalo.
Donderdag geen lessen gevolgd in de ISPED want we werden op de UTN verwacht voor een heus interview! Jaja, we zijn hier echt beroemd. Het interview staat trouwens op facebook, op het profiel van Céline.
Na dit interview reden we door naar het huis van Céline waar we aan ons verslag hebben gewerkt over deze 2 weken. Welke verschillen en gelijkenissen hebben we opgemerkt gedurende deze 2 weken? We stelden dit op volgens de competenties van bij ons.
Vrijdag onze laatste lesdag! In de les zagen we de verschillen tussen het individualisme en globalisme. We moesten echter al vroeger uit de les omdat we naar Otavalo moesten. We gingen namelijk 's avonds naar het huis van Stijn om naar didactisch materiaal te kijken. Ook dit verslag kan je lezen bij 'Ecuadoriaanse avonturen'.
Het weekend stond in het teken van alles inpakken en opruimen! Want zondag zouden we vertrekken naar onze gastgezinnen. Zouden zeg ik wel. Bij Ine is dit in orde gekomen, maar voor Marjolein kwam er niemand opdagen. Blijkbaar mag je Ecuadorianen niet op hun woord geloven .. Maar alles is de dag erop toch in orde gekomen, en we zitten nu beiden in een gastgezin!
18/02/2011
¡Buenas tardes!
Na een vermoeiende dag ploffen we uitgeput neer op ons bed. Oef!
We werden deze morgen, tot grote teleurstelling van onze medestudenten (want die vinden ons mega interessant), uit de les gehaald door de rector. We mochten immers mee op schoolreis naar Quito met een klasje van de lokale lagere school! De bus stond ons zelfs al op te wachten. Reikhalzend keken dertig 8-jarigen ons aan, van die 'rare toeristen' zie je nu eenmaal niet elke dag!
Ze wilden zelfs eens voelen aan onze armen en ons haar :)
Na een lange busrit van meer dan drie uur kwamen we eindelijk op onze bestemming aan, namelijk in het paleis van de president! De leerkracht had het zo geregeld dat de kinderen op bezoek mochten bij de vice-president in eigen persoon. Het was dan ook een drukte van jewelste. Fotografen, security, interviewers,... Morgen zijn we trouwens te bewonderen op de Ecuadoriaanse televisie en in de krant.
Na dit flitsbezoek kregen we toch nog een rondleiding in het paleis. De kinderen keken (net als wij) hun ogen uit. We stonden zelfs heel even met z'n allen op het balkon, waar de president elke morgen het Ecuadoriaanse volk begroet. Voor Marjolein was dit het absolute hoogtepunt van de dag! (of was het die knappe gids?)
Nadat elke leerling een "voedselpakket" gekregen had, stapten we terug op de bus, voor de lange rit terug naar huis. Of toch niet?
We reden amper een halfuur (de "voedselpakketten" waren nog maar net op) en de bus hield al weer halt. Etenstijd! De leerkracht nam de leerlingen mee naar de Kentucky Fried Chicken, voor een lekker gezonde maaltijd! Elk kind kreeg maar liefst een bakje friet, een gefrituurd stuk kip, een pakje mayonaise en ketchup, een hele beker frisdrank en een koek. Als je dacht dat de leerlingen dit alles niet meer zouden kunnen opeten na hun voedselpakket, dan heb je verkeerd gedacht! Sommige leerlingen kochten nadien zelfs nog een pak friet/een beker frisdrank/een hamburger/een ijsje/... Dan vraag ik mijzelf af: "WAAR STEKEN ZE DAT TOCH ALLEMAAL?"
Na deze uitgebreide maaltijd keerden we uiteindelijk naar huis terug. Het was voor iedereen een lange dag, maar zeker voor de buschauffeur. Die heeft waarschijnlijk nog een uurtje of twee werk met het opruimen van zijn bus...
17/02/2011
We zaten gisteren gezellig samen in de bibliotheek Spaans te leren, toen de rector kwam vertellen dat we met één van zijn vrienden meemochten naar Ibarra. Waarom ook niet?
Niet veel later zaten we met z'n allen in de auto: de vriend van de rector, een vriendin van de vriend van de rector, een Amerikaanse vrijwilligster en wij twee. Na Payton (de Amerikaanse) afgezet te hebben in Otavalo, reden we verder naar Ibarra. Daar zetten we ook de vriendin van de vriend van de rector af bij haar huis en vervolgden onze weg. Wat we precies kwamen doen en met wie, was voor ons niet duidelijk. We zouden in elk geval Céline en Silke niet kunnen zien, want die waren samen met hun gastgezin op bezoek in San Antonio... Niet veel later bleek echter dat we ook helemaal geen tijd zouden hebben om Silke en Céline te bezoeken, want de vriend van de rector was vastbesloten om ons een aangename namiddag te bezorgen! Na een heel gezelschap vrienden en familie opgehaald te hebben (we zaten met 10 in de auto), vertrokken we naar het meer in Ibarra! Daar stonden ze erop dat we wel meer dan honderd foto's maakten, langs alle kanten van het meer. We waren dus wel even bezig. Een paar meter rijden, met z'n allen uitstappen, foto's trekken, met z'n allen terug instappen, ... Daarna hebben we onze grenzen opnieuw verlegd, want we zijn gaan CARTEN! Stoere foto's hiervan komen zeker nog op onze blog :)
Daarna gingen we met z'n allen op bezoek bij de vriendin van de vriend van de rector, Rosita. Daar stonden vier piano's, zeker tien gitaren, dwarsfluiten, klarinetten, ... FANTASTISCH! We musiceerden er lekker op los, ik gaf zelfs een demonstratie van m'n zeeklaslied! Ook Marjolein haalde haar muzikale talenten boven :)
Omdat de kinderen van de vriend van de rector honger kregen, gingen we met z'n allen eten in de pizzeria. Daar kregen we twee gigantische pizza's voorgeschoteld, waar we met z'n allen van konden eten. Na deze heerlijke maaltijd kwam de ober nog met een nagerechtje. Drie keer raden... GEFRITUURDE BANANEN met likeur! Uit beleefdheid hebben we natuurlijk wel eens geproefd, al zal het nooit ons favoriete hapje worden!
Toen we bijna door de vermoeidheid geveld waren, wilden we met de bus terug naar San Pablo gaan. Dit bleek echter niet te kunnen. Rosita had het trouwens zo geregeld dat we bij haar konden blijven slapen, de rector was zelfs al op de hoogte. PANIEK bij Marjolein, want ze draagt lenzen! Ergens blijven slapen zonder lenzenvloeistof is onmogelijk, of toch zeker in Ecuador, want waar laat je je lenzen? Gelukkig had ons gezelschap daar ook een oplossing voor, want de vriend van de rector had nog wel ergens lenzenvloeistof staan (van het jaar 2006)! Na de lenzenvloeistof opgehaald te hebben en alle vrienden en familie op de juiste plaats afgezet te hebben, kwamen we opnieuw bij Rosita aan. Daar kropen we moe, voldaan en met sexy nachtkledij van de gastvrouw in bed...
Van een Ecuadoriaans avontuur gesproken!
16/02/2011
¡Hola!
Gisteren en vandaag hebben we onze eerste lessen gevolgd op de hogeschool. School verloopt hier heel anders dan bij ons.
Het begint al om 7.30 en eindigt om 13.30. Er zijn 6 lessen van elk 55 minuten. En na 3 lessen is er de grote pauze van een halfuur. Dan gaan de studenten iets eten in de bar. Dat is van 10.15 - 10.45, en ze eten warm! Kip met rijst, of een eitje, of iets anders. Heel raar.
Gisteren zaten we bij een klas die in het 2de jaar zit. De eerste les van 2 uren was een soort didactische les muzische vorming - beeld. De tweede les (ook 2 uren) was ook iets didactisch, maar we weten niet goed over wat het juist ging. Het leek rond het eerste leerjaar te gaan. En de laatste les (ook 2 uren) ging over ´hoe spreek je ouders/directie/leerkrachten toe´. Een beetje zoals SAG, SES, ...
Vandaag hebben we de eerste 3 uren gewerkt rond didactisch materiaal. Het doel was om de leerlingen gemotiveerd te maken met het materiaal, maar ze maakten heel raar materiaal! Wat bleek .. we zaten in een klas dat voor kleuteronderwijs studeert.
En de 3 andere uren hebben we geen profesora gezien! Blijkbaar zaten ze in een personeelsvergadering. Dus geen enkele klas had een leerkracht. Dan vraag je je af waarom ze de lessen plannen.. We hebben dan maar 3 uren lang met de medestudenten gepraat, een goede oefening voor ons Spaans.
Een leuk weetje : de schoolbel klinkt hier als een brandalarm!
Besos, Ine y Marjolein (Of Iné en Margorie .. zoals ze onze namen hier uitspreken)
11/02/2011 - 17:19
¡Buenas tardes!
De laatste twee dagen liepen we hier maar wat verloren in San Pablo. De studenten hebben immers vakantie!
En al dat geratel in het Spaans met gebroken Engels ertussen, zelfs een woordenboek kon niet veel duidelijkheid scheppen!
Deze morgen echter heel vroeg ging onze Ecuadoriaanse gsm! De rector himself aan de lijn met de vraag of we onmiddellijk naar zijn kantoor konden komen! De bus stond al klaar om ons naar Catacuchui (of zoiets) te brengen, waar we samen met een heleboel leeftijdsgenoten een 'workshop' in groepen konden volgen. Lachen geblazen, want die Ecuadorianen vinden ons mega interessant! De professoren kunnen het dan ook niet laten om de vragen de hele tijd aan ons te stellen! Met wat ondersteunende gebaren begrijpen ze gelukkig wel het meeste wat we willen zeggen.
Ergens in het midden van de workshop wist een van de professoren te vertellen dat onze 'amigas belgicas' ook aanwezig waren (in een andere groep weliswaar, anders hadden we ze al lang opgemerkt) !
In de pauze kregen we ze eindelijk te zien! We vlogen elkaar letterlijk in de armen, van een blij weerzien gesproken! Het leek alsof we elkaar vijf maanden niet gezien hadden, hoewel het in werkelijkheid slechts twee dagen was...
We spraken dan ook af om morgen samen iets te doen, want we hebben (jaja, na twee dagen al) heel wat bij te praten!
Toffe vooruitzichten, maar eerst hebben we nog iets anders te doen:
Esta noche, Marjolein y yo van bailar in Otavalo con una professora!
Maandag kwamen we toe in de ISPED en wat bleek? Het materiaal was niet gekocht! We konden dus eigenlijk aan niets verder werken. Blijkbaar hebben ze de toestemming nodig van meneer Ramiro om het materiaal aan te kopen, maar hij zat in Quito voor 2 dagen.
We zijn dan maar begonnen aan onze handleidingen ... want dat is ook een heel werk om dat helemaal in het Spaans te schrijven.
Wel hebben we onze memory kunnen maken van de getalbeelden. Dus de rest van de week konden we ons volledig focussen op de kalender!
Toen we dinsdag toekwamen zagen we 4 grote planken hout. We konden eindelijk beginnen werken aan onze kalender! Helaas pindakaas .. alles moest nog gezaagd worden en daar konden we niet bij helpen. Het meeste van de tijd hebben we dan ook zitten werken aan de handleidingen en onze presentatie. We hebben wel een klein beetje kunnen schuren. We worden echte schuurexperts!
Woensdag werd een korte dag op de ISPED want om 10.30 moesten we alweer de bus naar Ibarra nemen om te gaan eten met de rector en de 2 vice-rectors. Dat zou een gezellig etentje worden! Mannen in pak, niet weten wat te zeggen en we hadden nog meer dan genoeg werk in de ISPED! Want vrijdag om 10.45 hebben we ook al een presentatie. Blijkbaar was er wat bezwaar tegen het feit dat onze presentatie enkel in de UTN zou zijn. Geen probleem voor ons want wij zijn flexibel! Dus een tweede presentatie werd geregeld.
Maar dat etentje draaide toch wel even helemaal anders uit! Het begon wat stijfjes met veel te veel eten! Tot het dessert. Een stukje taart met perziken en ... cuba libre. Maar blijkbaar was die niet sterk genoeg voor de heren, want ze vroegen al snel zelf een fles rum en een fles cola en stelden zelf hun cuba libre samen. Op het einde (om 16.00 ’s middags!) was de hele fles rum op, 3 of 4 flessen cola, 20 citroenen, 5 potten met ijs en speelde de fanfare in de meesten hun hoofd (Marjolein uitgezonderd). En die mannen moesten nog gaan werken! Sterker nog, één van die mannen was onze chauffeur. Al lachend werd gezegd dat ik (Marjolein) met de wagen mocht rijden, maar het verkeer is toch helemaal anders dan in België, dus ik heb vriendelijk bedankt.
Nadat we kleine binnenbaantjes hadden genomen, kwamen we veilig thuis aan. Daar werkten we nog verder aan onze presentatie, of wat er van lukte met de fanfare in onze hoofden.
Donderdag .. een beetje stress want vandaag moet alles af zijn! Het moet, want morgen was al de presentatie. Eerst de presentatie volledig in orde gemaakt en dan de kalender afgewerkt. We hebben zelfs tot 16.00 gewerkt! Een werkdag van 8 uren en een half! En dan met de bus naar huis.
Nu is iedereen zijn tekst goed aan het instuderen, want als we het gaan moeten uitvinden ter plekke zal er niet veel van komen. Duim maar voor ons morgen!
Een beetje meer opgekleed dan anders kwamen we toe in de ISPED. Klaar voor onze presentatie! We verbeterden en vulden nog enkele kleine dingen aan in onze presentatie, oefenden het eens in en dan waren we er helemaal klaar voor.
Om 10.45 begon de zaal vol te lopen met de studenten, leerkrachten en medewerkers. Wel 250 personen zaten er! De zenuwen sloegen toe, zeker toen we de camera zagen van de ISPED. Slik!
Vol goede moed begonnen we er aan, alles verliep meer dan vlot en op het einde kregen we een daverend applaus! Iedereen was laaiend enthousiast en begreep wat we wilden uitleggen. Wat niet zo evident was omdat het een nieuw systeem is, dat wij in België gebruiken maar hier in Ecuador niet (wij gebruiken getalbeelden en splitsen van getallen, hier gebruiken ze de rekenstaaf).
We bedankten ook Wilson en Armando met een fles wijn en daar waren ze wel door ontroerd! Dat zagen we duidelijk. Maar we hebben dan ook super veel hulp aan hun gehad! Zonder hun was ons eindresultaat nooit zo mooi geweest.
Vol zelfvertrouwen vertrokken we naar de UTN om een tweede keer onze presentatie te geven. Daar hadden we toch ook wel weer heel wat zenuwen, want onze ouders zaten er, enkele mensen van de VVOB en zelfs van het ministerie! Ook deze zaal zat helemaal vol. Een dikke 120 mensen zal er gezeten hebben. Maar de studenten studeerden voor het ‘collegio’, het middelbaar dus, en ook de richting filosofie zat er. We begrepen niet helemaal het nut voor hun maar we begonnen toch vol goede moed. De studenten waren iets minder enthousiast dan de vorige keer (wat ook begrijpelijk is ... aangezien zij hier later niet veel mee zullen zijn), maar de andere mensen waren wel heel enthousiast.
En we werden terug geïnterviewd voor de televisie.
We werden gevraagd om het nog een 3de keer te geven, zaterdag. Deze keer voor de studenten van het kleuteronderwijs. Misschien wel al iets beter, dus we stemden toe. 1 keer meer geeft niet.
’s Avonds trokken we er dan op uit met onze families. Eerst iets gaan eten (tip: bestel nooit een spaghetti in het buitenland!) en daarna vertrokken we om te gaan dansen en zingen in de karaoke. De Cuba Libres gingen weer vlot binnen en het werd een heel leuke avond! Om 2 uur waren we weer allemaal thuis, moe van al die zenuwen vielen we dan ook snel in slaap.
Zaterdag om 7.30 opgestaan want om 8.30 moesten we voor de 3de keer onze presentatie geven. En ook nu waren de studenten heel erg enthousiast. Foto’s werden volop getrokken en er werden vragen gesteld.
Eindconclusie : We mogen heel tevreden zijn over ons didactisch materiaal! Iedereen was enthousiast en tevreden, en ook zelf zijn we er heel tevreden over.
Ook over onze 3 presentaties kunnen we tevreden zijn, want alles in het Spaans is niet zo gemakkelijk! Ze waren zelfs heel erg onder de indruk van ons Spaans en de vorderingen die we hebben gemaakt.
En voor de geïnteresseerden, we proberen de video die opgenomen werd tijdens onze presentatie te bemachtigen! Dan kun je ons in België ook zien schitteren!
FOTO's ==> Zie UTN
Week 4
De eerste week van ons projectje! We maken gedurende 3 weken didactisch materiaal voor de eerste graad basisonderwijs en spitsen ons vooral toe op wiskunde. We mogen het atelier van de ISPED en het vakmanschap van 2 mannen gebruiken. Het was maandag eerst eventjes plannen hoe we het allemaal efficiënt gingen aanpakken. Dinsdag zijn we echt in actie geschoten. Eerst was onze kiptok aan de beurt. Een manier om kinderen te leren splitsen tot en met 10. Wilson had de kip prachtig getekend op een houten plank. Hij heeft deze dan uitgezaagd en dan konden wij aan de slag. Glad schuren met schuurpapier, verven, accentjes maken met alcoholstift... Een beetje geduld en een vaste hand was hierbij heel welkom!!! Daarna hebben we de bakjes ineen getimmerd. Nagels recht in het hout slaan is een kunst en niet voor iedereen weggelegd ;)! De kiptok was na 2 dagen ongeveer af. Er ontbrak enkel nog een buis om de eitjes in te kunnen steken. Nog een likje vernis en onze kiptok was geboren! Ine en Céline hebben de handleiding bij de kiptok voor hun rekening genomen terwijl Marjolein en Silke begonnen aan het autobusmodel. Hier in Ecuador werken ze vooral met abacussen, kwadraatbeelden zijn voor hen dus nieuw. Daarom vonden we het wel interessant om dit te proberen introduceren. Het voordeel van kwadraatbeelden is dat kinderen hoeveelheden gemakkelijker automatiseren waardoor het rekenen vlotter gaat. Hiervoor dienen dus de autobussen. We hebben hoofdjes getekend, gekleurd, gelamineerd, uitgeknipt, velcro's aangekleefd... dit werden de passagiers in onze bus. De mannen hebben de bussen zelf voor het grootste deel gemaakt. Daarna hebben we mini-kiptok's en mini-autobusjes gemaakt voor ieder kind. Dat plastificeren is echt niet gemakkelijk zonder dat er blaasjes in zitten! Gelukkig wist Wilson een goede techniek (nadat we er al een stuk of 8 hadden verprutst :p). Met ons 4 hebben we ons idee rond de dagkalender aan de mannen uitgelegd zodat ze wisten welk materiaal we nodig hadden. Ine en Céline hebben logo's voor alle vakken en feesten gekleurd met paint. Terwijl hebben Marjolein en Silke de handleiding rond het autobusmodel gemaakt. Ine en Céline hebben daarna de uitnodigingen gemaakt voor de bijeenskomst rond ons project dat doorgaat over 3 weken. We hebben deze week dus echt niet stil gezeten! Daarom gaan we met de carnavalvakantie naar de Galapagoseilanden!
De derde week
Blijkbaar hebben we er een ganse week niets opgezet! En dat kan natuurlijk niet. Daarom nog een klein verslagje van ons derde week. Het verslagje van de vierde week komt er ook snel aan!
Maandag begint altijd met het volkslied. Iedereen komt dan mooi in pak naar school en zingt uit volle borst mee. Uit volle borst is misschien een beetje overdreven, maar ze kennen hier wel allemaal het volkslied vanbuiten, heel wat anders dan bij ons!
Tijdens het volkslied wordt dan ook de vlag omhoog gehesen. Daarna ging iedereen naar de klas.
We volgden vandaag een les over Piaget. Een beetje herhaling van KBO maar het was verrassend hoeveel we er nog van wisten.
Daarna vertrokken we naar Ibarra waar we lekkere pannenkoeken bakten in het huis van Céline. We dachten dat we iets typisch Europees aan het bakken waren, maar helaas! Ze kenden dat hier ook. Toch hebben ze heerlijk gesmaakt!
Dinsdag volgden we onder andere een les didactiek muziek, maar vreemd genoeg hoorden we geen enkele noot muziek. Toen de prof ons vroeg of we nog vragen hadden, was de logische vraag van Ine dan ook : 'Gaat er geen muziek gespeeld worden?' (Maar dan in het Spaans). Daarop kregen we toch 1 liedje te horen.
Erna hadden we een gesprek met Stijn van de VVOB. We mogen verhuizen! Dit weekend zitten we in onze nieuwe gastgezinnen en we kijken er ook heel erg naar uit.
Ook werd een voorstel ingediend voor ons didactisch materiaal. Normaal gaan we didactisch materiaal voor aanvankelijk rekenen maken. Hopelijk wordt het goed gekeurd!
Het verslagje van woensdag staat al op de site bij 'Ecuadoriaanse avonturen'. We gingen naar de waterval van Otavalo.
Donderdag geen lessen gevolgd in de ISPED want we werden op de UTN verwacht voor een heus interview! Jaja, we zijn hier echt beroemd. Het interview staat trouwens op facebook, op het profiel van Céline.
Na dit interview reden we door naar het huis van Céline waar we aan ons verslag hebben gewerkt over deze 2 weken. Welke verschillen en gelijkenissen hebben we opgemerkt gedurende deze 2 weken? We stelden dit op volgens de competenties van bij ons.
Vrijdag onze laatste lesdag! In de les zagen we de verschillen tussen het individualisme en globalisme. We moesten echter al vroeger uit de les omdat we naar Otavalo moesten. We gingen namelijk 's avonds naar het huis van Stijn om naar didactisch materiaal te kijken. Ook dit verslag kan je lezen bij 'Ecuadoriaanse avonturen'.
Het weekend stond in het teken van alles inpakken en opruimen! Want zondag zouden we vertrekken naar onze gastgezinnen. Zouden zeg ik wel. Bij Ine is dit in orde gekomen, maar voor Marjolein kwam er niemand opdagen. Blijkbaar mag je Ecuadorianen niet op hun woord geloven .. Maar alles is de dag erop toch in orde gekomen, en we zitten nu beiden in een gastgezin!
18/02/2011
¡Buenas tardes!
Na een vermoeiende dag ploffen we uitgeput neer op ons bed. Oef!
We werden deze morgen, tot grote teleurstelling van onze medestudenten (want die vinden ons mega interessant), uit de les gehaald door de rector. We mochten immers mee op schoolreis naar Quito met een klasje van de lokale lagere school! De bus stond ons zelfs al op te wachten. Reikhalzend keken dertig 8-jarigen ons aan, van die 'rare toeristen' zie je nu eenmaal niet elke dag!
Ze wilden zelfs eens voelen aan onze armen en ons haar :)
Na een lange busrit van meer dan drie uur kwamen we eindelijk op onze bestemming aan, namelijk in het paleis van de president! De leerkracht had het zo geregeld dat de kinderen op bezoek mochten bij de vice-president in eigen persoon. Het was dan ook een drukte van jewelste. Fotografen, security, interviewers,... Morgen zijn we trouwens te bewonderen op de Ecuadoriaanse televisie en in de krant.
Na dit flitsbezoek kregen we toch nog een rondleiding in het paleis. De kinderen keken (net als wij) hun ogen uit. We stonden zelfs heel even met z'n allen op het balkon, waar de president elke morgen het Ecuadoriaanse volk begroet. Voor Marjolein was dit het absolute hoogtepunt van de dag! (of was het die knappe gids?)
Nadat elke leerling een "voedselpakket" gekregen had, stapten we terug op de bus, voor de lange rit terug naar huis. Of toch niet?
We reden amper een halfuur (de "voedselpakketten" waren nog maar net op) en de bus hield al weer halt. Etenstijd! De leerkracht nam de leerlingen mee naar de Kentucky Fried Chicken, voor een lekker gezonde maaltijd! Elk kind kreeg maar liefst een bakje friet, een gefrituurd stuk kip, een pakje mayonaise en ketchup, een hele beker frisdrank en een koek. Als je dacht dat de leerlingen dit alles niet meer zouden kunnen opeten na hun voedselpakket, dan heb je verkeerd gedacht! Sommige leerlingen kochten nadien zelfs nog een pak friet/een beker frisdrank/een hamburger/een ijsje/... Dan vraag ik mijzelf af: "WAAR STEKEN ZE DAT TOCH ALLEMAAL?"
Na deze uitgebreide maaltijd keerden we uiteindelijk naar huis terug. Het was voor iedereen een lange dag, maar zeker voor de buschauffeur. Die heeft waarschijnlijk nog een uurtje of twee werk met het opruimen van zijn bus...
17/02/2011
We zaten gisteren gezellig samen in de bibliotheek Spaans te leren, toen de rector kwam vertellen dat we met één van zijn vrienden meemochten naar Ibarra. Waarom ook niet?
Niet veel later zaten we met z'n allen in de auto: de vriend van de rector, een vriendin van de vriend van de rector, een Amerikaanse vrijwilligster en wij twee. Na Payton (de Amerikaanse) afgezet te hebben in Otavalo, reden we verder naar Ibarra. Daar zetten we ook de vriendin van de vriend van de rector af bij haar huis en vervolgden onze weg. Wat we precies kwamen doen en met wie, was voor ons niet duidelijk. We zouden in elk geval Céline en Silke niet kunnen zien, want die waren samen met hun gastgezin op bezoek in San Antonio... Niet veel later bleek echter dat we ook helemaal geen tijd zouden hebben om Silke en Céline te bezoeken, want de vriend van de rector was vastbesloten om ons een aangename namiddag te bezorgen! Na een heel gezelschap vrienden en familie opgehaald te hebben (we zaten met 10 in de auto), vertrokken we naar het meer in Ibarra! Daar stonden ze erop dat we wel meer dan honderd foto's maakten, langs alle kanten van het meer. We waren dus wel even bezig. Een paar meter rijden, met z'n allen uitstappen, foto's trekken, met z'n allen terug instappen, ... Daarna hebben we onze grenzen opnieuw verlegd, want we zijn gaan CARTEN! Stoere foto's hiervan komen zeker nog op onze blog :)
Daarna gingen we met z'n allen op bezoek bij de vriendin van de vriend van de rector, Rosita. Daar stonden vier piano's, zeker tien gitaren, dwarsfluiten, klarinetten, ... FANTASTISCH! We musiceerden er lekker op los, ik gaf zelfs een demonstratie van m'n zeeklaslied! Ook Marjolein haalde haar muzikale talenten boven :)
Omdat de kinderen van de vriend van de rector honger kregen, gingen we met z'n allen eten in de pizzeria. Daar kregen we twee gigantische pizza's voorgeschoteld, waar we met z'n allen van konden eten. Na deze heerlijke maaltijd kwam de ober nog met een nagerechtje. Drie keer raden... GEFRITUURDE BANANEN met likeur! Uit beleefdheid hebben we natuurlijk wel eens geproefd, al zal het nooit ons favoriete hapje worden!
Toen we bijna door de vermoeidheid geveld waren, wilden we met de bus terug naar San Pablo gaan. Dit bleek echter niet te kunnen. Rosita had het trouwens zo geregeld dat we bij haar konden blijven slapen, de rector was zelfs al op de hoogte. PANIEK bij Marjolein, want ze draagt lenzen! Ergens blijven slapen zonder lenzenvloeistof is onmogelijk, of toch zeker in Ecuador, want waar laat je je lenzen? Gelukkig had ons gezelschap daar ook een oplossing voor, want de vriend van de rector had nog wel ergens lenzenvloeistof staan (van het jaar 2006)! Na de lenzenvloeistof opgehaald te hebben en alle vrienden en familie op de juiste plaats afgezet te hebben, kwamen we opnieuw bij Rosita aan. Daar kropen we moe, voldaan en met sexy nachtkledij van de gastvrouw in bed...
Van een Ecuadoriaans avontuur gesproken!
16/02/2011
¡Hola!
Gisteren en vandaag hebben we onze eerste lessen gevolgd op de hogeschool. School verloopt hier heel anders dan bij ons.
Het begint al om 7.30 en eindigt om 13.30. Er zijn 6 lessen van elk 55 minuten. En na 3 lessen is er de grote pauze van een halfuur. Dan gaan de studenten iets eten in de bar. Dat is van 10.15 - 10.45, en ze eten warm! Kip met rijst, of een eitje, of iets anders. Heel raar.
Gisteren zaten we bij een klas die in het 2de jaar zit. De eerste les van 2 uren was een soort didactische les muzische vorming - beeld. De tweede les (ook 2 uren) was ook iets didactisch, maar we weten niet goed over wat het juist ging. Het leek rond het eerste leerjaar te gaan. En de laatste les (ook 2 uren) ging over ´hoe spreek je ouders/directie/leerkrachten toe´. Een beetje zoals SAG, SES, ...
Vandaag hebben we de eerste 3 uren gewerkt rond didactisch materiaal. Het doel was om de leerlingen gemotiveerd te maken met het materiaal, maar ze maakten heel raar materiaal! Wat bleek .. we zaten in een klas dat voor kleuteronderwijs studeert.
En de 3 andere uren hebben we geen profesora gezien! Blijkbaar zaten ze in een personeelsvergadering. Dus geen enkele klas had een leerkracht. Dan vraag je je af waarom ze de lessen plannen.. We hebben dan maar 3 uren lang met de medestudenten gepraat, een goede oefening voor ons Spaans.
Een leuk weetje : de schoolbel klinkt hier als een brandalarm!
Besos, Ine y Marjolein (Of Iné en Margorie .. zoals ze onze namen hier uitspreken)
11/02/2011 - 17:19
¡Buenas tardes!
De laatste twee dagen liepen we hier maar wat verloren in San Pablo. De studenten hebben immers vakantie!
En al dat geratel in het Spaans met gebroken Engels ertussen, zelfs een woordenboek kon niet veel duidelijkheid scheppen!
Deze morgen echter heel vroeg ging onze Ecuadoriaanse gsm! De rector himself aan de lijn met de vraag of we onmiddellijk naar zijn kantoor konden komen! De bus stond al klaar om ons naar Catacuchui (of zoiets) te brengen, waar we samen met een heleboel leeftijdsgenoten een 'workshop' in groepen konden volgen. Lachen geblazen, want die Ecuadorianen vinden ons mega interessant! De professoren kunnen het dan ook niet laten om de vragen de hele tijd aan ons te stellen! Met wat ondersteunende gebaren begrijpen ze gelukkig wel het meeste wat we willen zeggen.
Ergens in het midden van de workshop wist een van de professoren te vertellen dat onze 'amigas belgicas' ook aanwezig waren (in een andere groep weliswaar, anders hadden we ze al lang opgemerkt) !
In de pauze kregen we ze eindelijk te zien! We vlogen elkaar letterlijk in de armen, van een blij weerzien gesproken! Het leek alsof we elkaar vijf maanden niet gezien hadden, hoewel het in werkelijkheid slechts twee dagen was...
We spraken dan ook af om morgen samen iets te doen, want we hebben (jaja, na twee dagen al) heel wat bij te praten!
Toffe vooruitzichten, maar eerst hebben we nog iets anders te doen:
Esta noche, Marjolein y yo van bailar in Otavalo con una professora!
10/02/2011
Gisteren aangekomen in San Pablo, iets buiten Otavalo. We werden opgewacht door de rector en er hangt zelfs een spandoek om ons welkom te heten! (foto volgt nog)
We hebben al een rondleiding gekregen op de hogeschool en op de 2 scholen die erbij horen (een lagere en middelbare school).
We zitten in een klein huisje dat toch wel mooier is dan het hotel waar we de eerste 3 dagen inzaten. De mensen zijn hier heel vriendelijk, maar we krijgen constant iemand die Engels kan praten waardoor we ons Spaans niet veel kunnen oefenen. Heel jammer!
Maar maandag zijn de studenten terug van vakantie en met hun zullen we wel Spaans kunnen praten. Vanaf dan gaan we ook de lessen hier volgen, hopelijk gaan we het een beetje verstaan :)
We hebben al een rondleiding gekregen op de hogeschool en op de 2 scholen die erbij horen (een lagere en middelbare school).
We zitten in een klein huisje dat toch wel mooier is dan het hotel waar we de eerste 3 dagen inzaten. De mensen zijn hier heel vriendelijk, maar we krijgen constant iemand die Engels kan praten waardoor we ons Spaans niet veel kunnen oefenen. Heel jammer!
Maar maandag zijn de studenten terug van vakantie en met hun zullen we wel Spaans kunnen praten. Vanaf dan gaan we ook de lessen hier volgen, hopelijk gaan we het een beetje verstaan :)
