WHITEPARTY - FIESTA DE DESPEDIDA 02/04
Ter gelegenheid van de verjaardag van onze papa's (Diego en Jorge) werd op zaterdag 2 april een whiteparty georganiseerd, waarop maar liefst 100 mensen uitgenodigd waren!
Later bleek dat dit niet enkel een verjaardagsfeest was,
maar ook een ‘fiesta de despedida’ voor ons…
Tegen twee uur ’s middags kwamen we aan in het huis van Jorge in Santiago del Rey, waar het feest zou plaatsvinden. Daar staken we met z’n allen de handen uit de mouwen: bloemstukken maken, ballonnen blazen, tafels en stoelen versieren, …
Niet veel later zag het domein eruit alsof er een ’15 años-feest’ zou plaatsvinden (in plaats van een verjaardagsfeest voor 2 volwassen mannen). Het was duidelijk dat de vrouwen de kleur gekozen hadden: roze tafelkleedjes, rode en witte rozen, roze strikken rond de stoelen, …
Verder was alles wit, zoals het natuurlijk hoort op een whiteparty. Er was een bar, een hotdogkraam en zelfs een echte dj aanwezig!
Nu alleen de gasten nog... Die kwamen natuurlijk, zoals het echte Ecuadorianen met de pap ingelepeld is, meer dan een uur te laat. We lieten dit echter niet aan ons hart komen en bouwden zelf al een feestje, kwestie van ons wat op te warmen :)
Enige tijd later arriveerden de gasten dan toch, feestelijk te laat uiteraard. De vrienden, kennissen en familie van Diego gingen aan één kant zitten, de maatjes en familie van Jorge aan de andere kant. Wij zelf fladderden van de ene naar de andere kant, praatten met iedereen en kregen heel wat drankjes aangeboden: WHISKY, WHISKY en WHISKY. Er was namelijk niets anders in huis! Enkel wat water en cola om bij de whisky te doen. Toen één van ons (drie keer raden wie) wat later het lumineuze idee kreeg om 'indiaantje' te spelen, was het hek helemaal van de dam :) nog voor we 'indiaantje' konden zeggen, zat de whisky al in ons hoofd... En nog geen klein beetje! :)
Wat later moesten we de cadeautjes voor onze papa's afgeven en een dankwoordje placeren. Céline was goed begonnen, maar na twee woorden begon het toch moeilijk te worden... De tranen schoten in haar ogen (schuld van onze beste vriend, de whisky?) en er kwam geen zinnig woord meer uit. Toen ik aanvulde met 'nosotras no queremos regresar a Belgica, queremos quedar aqui', beschouwden de aanwezigen de tranen en het ultrakorte Spaanse bedankingswoordje als een emotioneel gebaar van genegenheid ten opzichte van onze families. OEF!
We waren gered, of dat dachten we toch... Want na deze zotte speech vroegen onze ouders of we de indianendans, die we in de UTN geleerd hadden, wilden dansen. Geen probleem, als je tenminste niet net 'indiaantje' met whisky gespeeld hebt! :)
We hadden ons wat dat betreft toch net iets te goed ingeleefd...Om een duidelijk beeld te geven: de grond bewoog zodanig onder onze voeten dat Céline en ikzelf enige tijd later languit op de grond lagen. Ook Silke en Marjolein hadden moeite om deftig op één lijn te wandelen. Eén ding was duidelijk: die indianendans treffelijk uitvoeren zou NOOIT lukken... Het geluk stond die avond blijkbaar aan onze kant, want Céline was er (na lang zoeken) wel in geslaagd om de muziek te vinden, maar het cd'tje wilde niet afspelen op de laptop van de DJ. Hoe jammer toch... :)
Ondertussen kwam mijn Ecuadoriaanse mama aangerend met één of ander drankje dat ons er weer bovenop moest helpen, ze schaamde zich toch ietsiepietsie voor ons gedrag... Omdat er toch iemand verantwoordelijkheid moest nemen, deden Silke en ik een poging om ons over Marjolein en Céline te ontfermen (in de mate van het mogelijke). Silke voederde Marjolein een hotdog, ik Céline een pak sigaretten (schijnt goed te helpen tegen de alcohol --> uitgetest en goedgekeurd!).
Na dit moment van verantwoordelijkheid gooiden we ons allemaal opnieuw in het feestgedruis. Er werd heel wat gedanst, gekust en nog veel meer... Voor verdere details, gelieve persoonlijk contact op te nemen met de betrokkenen :)
Om vier al, veel te vroeg naar ieders mening, kwam er een einde aan het feestje. Iedereen ging zijn eigen bed opzoeken, en Céline, Silke en Marjolein bleven bij mij slapen. Het kostte sommigen heel wat moeite om de weg naar het bed en in de pyjama te vinden...Want hoe doe je nu ook alweer een t-shirt aan, Céline?
Uiteindelijk lagen we toch allemaal in bed, met één oog open naar het licht te kijken (weg met het zwiermolengevoel!) en vielen algauw in slaap...
En je gelooft het nooit, maar de volgende ochtend had niemand van ons een fanfare in z'n kop!
Was me dat een feestje...
Tegen twee uur ’s middags kwamen we aan in het huis van Jorge in Santiago del Rey, waar het feest zou plaatsvinden. Daar staken we met z’n allen de handen uit de mouwen: bloemstukken maken, ballonnen blazen, tafels en stoelen versieren, …
Niet veel later zag het domein eruit alsof er een ’15 años-feest’ zou plaatsvinden (in plaats van een verjaardagsfeest voor 2 volwassen mannen). Het was duidelijk dat de vrouwen de kleur gekozen hadden: roze tafelkleedjes, rode en witte rozen, roze strikken rond de stoelen, …
Verder was alles wit, zoals het natuurlijk hoort op een whiteparty. Er was een bar, een hotdogkraam en zelfs een echte dj aanwezig!
Nu alleen de gasten nog... Die kwamen natuurlijk, zoals het echte Ecuadorianen met de pap ingelepeld is, meer dan een uur te laat. We lieten dit echter niet aan ons hart komen en bouwden zelf al een feestje, kwestie van ons wat op te warmen :)
Enige tijd later arriveerden de gasten dan toch, feestelijk te laat uiteraard. De vrienden, kennissen en familie van Diego gingen aan één kant zitten, de maatjes en familie van Jorge aan de andere kant. Wij zelf fladderden van de ene naar de andere kant, praatten met iedereen en kregen heel wat drankjes aangeboden: WHISKY, WHISKY en WHISKY. Er was namelijk niets anders in huis! Enkel wat water en cola om bij de whisky te doen. Toen één van ons (drie keer raden wie) wat later het lumineuze idee kreeg om 'indiaantje' te spelen, was het hek helemaal van de dam :) nog voor we 'indiaantje' konden zeggen, zat de whisky al in ons hoofd... En nog geen klein beetje! :)
Wat later moesten we de cadeautjes voor onze papa's afgeven en een dankwoordje placeren. Céline was goed begonnen, maar na twee woorden begon het toch moeilijk te worden... De tranen schoten in haar ogen (schuld van onze beste vriend, de whisky?) en er kwam geen zinnig woord meer uit. Toen ik aanvulde met 'nosotras no queremos regresar a Belgica, queremos quedar aqui', beschouwden de aanwezigen de tranen en het ultrakorte Spaanse bedankingswoordje als een emotioneel gebaar van genegenheid ten opzichte van onze families. OEF!
We waren gered, of dat dachten we toch... Want na deze zotte speech vroegen onze ouders of we de indianendans, die we in de UTN geleerd hadden, wilden dansen. Geen probleem, als je tenminste niet net 'indiaantje' met whisky gespeeld hebt! :)
We hadden ons wat dat betreft toch net iets te goed ingeleefd...Om een duidelijk beeld te geven: de grond bewoog zodanig onder onze voeten dat Céline en ikzelf enige tijd later languit op de grond lagen. Ook Silke en Marjolein hadden moeite om deftig op één lijn te wandelen. Eén ding was duidelijk: die indianendans treffelijk uitvoeren zou NOOIT lukken... Het geluk stond die avond blijkbaar aan onze kant, want Céline was er (na lang zoeken) wel in geslaagd om de muziek te vinden, maar het cd'tje wilde niet afspelen op de laptop van de DJ. Hoe jammer toch... :)
Ondertussen kwam mijn Ecuadoriaanse mama aangerend met één of ander drankje dat ons er weer bovenop moest helpen, ze schaamde zich toch ietsiepietsie voor ons gedrag... Omdat er toch iemand verantwoordelijkheid moest nemen, deden Silke en ik een poging om ons over Marjolein en Céline te ontfermen (in de mate van het mogelijke). Silke voederde Marjolein een hotdog, ik Céline een pak sigaretten (schijnt goed te helpen tegen de alcohol --> uitgetest en goedgekeurd!).
Na dit moment van verantwoordelijkheid gooiden we ons allemaal opnieuw in het feestgedruis. Er werd heel wat gedanst, gekust en nog veel meer... Voor verdere details, gelieve persoonlijk contact op te nemen met de betrokkenen :)
Om vier al, veel te vroeg naar ieders mening, kwam er een einde aan het feestje. Iedereen ging zijn eigen bed opzoeken, en Céline, Silke en Marjolein bleven bij mij slapen. Het kostte sommigen heel wat moeite om de weg naar het bed en in de pyjama te vinden...Want hoe doe je nu ook alweer een t-shirt aan, Céline?
Uiteindelijk lagen we toch allemaal in bed, met één oog open naar het licht te kijken (weg met het zwiermolengevoel!) en vielen algauw in slaap...
En je gelooft het nooit, maar de volgende ochtend had niemand van ons een fanfare in z'n kop!
Was me dat een feestje...
HAKUNA MATATA
Dag 1
In alle vroegte namen we met z'n vieren de bus richting Archidona, vanwaar we de taxi zouden nemen naar Tena. De busrit zou normaal gezien 5 uur duren, wat voor ons goed uitkwam. Zo konden we nog enkele uurtjes slapen, want dat was er donderdagnacht niet van gekomen :)
Tegen alle verwachtingen in stonden we echter drie uur later al ter plaatse! We werden warm onthaald door de uitbaters van de Hakuna Matata-jungle, je gelooft het nooit: echte Belgen (en West-Vlamingen dan nog)!
We hadden geluk, er kon nog net een ontbijtje voor ons geregeld worden, met zelfgemaakte Belgische boterhammen! Mmmm....
Hierna maakten we ons klaar voor onze eerste uitstap: een tocht door de jungle met de paarden! Céline was eigenlijk de enige die deftig paard kon rijden, dus voor Silke, Marjolein en ik vormde dit toch een echte uitdaging. Eenmaal we goed gezeten en vertrokken waren, was de schrik al snel verdwenen, behalve bij Marjolein dan. Hilarisch, die gezichten van haar, telkens haar paard ook maar één (al dan niet onverwachte) beweging maakte! Geen nood, we hebben dit meerdere malen vastgelegd op foto, aangezien het op dat moment nogal moeilijk was om een foto van Marjolein te trekken zonder dat ze grimaste :)
We volgden heel wat smalle, steile en vooral gladde paadjes door het hartje van de jungle. Ook voor de paarden was dit redelijk gevaarlijk, af en toe gleden hun hoeven onverwachts van de rotsen af (drie keer raden hoe het gezicht van Marjolein er op zo'n moment uitzag?). We staken zelfs rivieren over, zelf natuurlijk hoog en droog (of toch niet?) op ons paard!
In het midden van de tocht hielden we even halt. De gidsen hadden daar een kleine verrassing voor ons in petto. We moesten allemaal onze ogen sluiten en met de rug naar elkaar gaan staan. Daarna bonden ze ons één voor één een kroontje van bladeren om en kregen we één of andere bloem in onze mond. Hierna mochten we ons omdraaien... Was me dat lachen! (foto's volgen nog!)
Na dit korte en grappige intermezzo zetten we onze tocht door de jungle verder. Gevaarlijke weggetjes volgden elkaar op. Als het eventjes een vlak stuk was, begonnen onze paarden zelfs te draven. Voor Céline, de 'pro' van de bende, was dat natuurlijk geen probleem, maar het leverde Silke en mezelf toch een blauw achterste op. Als twee jojo's botsten we op en neer op ons paard :) Marjolein hield haar benen zo stevig rond de buik van haar paard geklemd en de teugels zo strak in haar handen, dat het arme beest waarschijnlijk niet eens durfde te draven. Misschien maar best ook :) In elk geval: Marjolein, we zijn trots op je!
Veel te snel was de tocht voorbij en moesten we afstijgen... Helaas!
Gelukkig stond er ons al een echt Belgisch middagmaal op te wachten: soep, tonijn, groentjes en boterhammen.
Aangezien Marjolein de tonijn al na twee scheppen beu was, was er meer voor ons! :)
In de namiddag ontspanden we wat aan de rand van het palmboomvormige zwembad, dat hadden we immers verdiend! Al gauw vielen onze ogen dicht... Vijf seconden later, of zo leek het toch, stond Silko in ons oor te roepen dat het alweer tijd was om te gaan eten. Ah ja, hier in Ecuador gaat Belgisch eten er op elk moment van de dag in, dat hoef je ons geen twee keer te vragen!
Het eten oversteeg al onze verwachtingen, want het was... STOOFVLEES MET FRIETJES! Mmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm...
Als voorgerecht hadden we al eerst een scampibrochette gekregen, daarna die heerlijke hoofdschotel en als dessert chocolademousse.
JA GOEIENDAG! Dat was toch echt de hemel op aarde!
Na deze verrukkelijke maaltijd keuvelden we nog wat, tot we moe werden en naar onze hutten trokken. Daar kropen we in bed, de heerlijke nachtrust tegemoet...
Dag 2
Goed uitgerust stonden we al vroeg klaar voor een dag vol Ecuadoriaans avontuur. Na een stevig ontbijt klommen we met onze laarzen vanachter in een camionette. Samen met nog 7 andere Belgische meisjes (van de KU Leuven) en 2 Amerikaanse toeristen reden we tot diep in het Amazonewoud. Daar namen we een boot, waarmee tot in het hartje van de jungle konden doordringen. Hier kregen we een rondleiding in een soort van 'park' temidden van het Amazonewoud. Door de hevige regenval hadden de dieren zich jammergenoeg verstopt en kregen we niet te veel te zien... Gelukkig had de gids hier een fantastische oplossing op gevonden: ZOEK HET OP OP HET INTERNET! Die gidsen van tegenwoordig, man man man...
Na deze ietwat teleurstellende rondleiding werden we door onze eigen gids van de Hakuna Matata - jungle opgehaald voor een tocht door het Amazonewoud. Tijdens deze tocht kregen we gelukkig wel heel wat te zien, horen en proeven... We aten allerlei vruchten uit het woud en zagen allerlei soorten dieren. Als echte avonturiers slopen we geluidloos (of dat dachten we toch) door de bosjes om de apen te kunnen zien. Behalve af en toe een klein valpartijtje raakten we verder zonder ongelukken en met heel wat mooie foto's het woud terug uit. De boot bracht ons naar een klein restaurantje waar we met z'n allen konden middageten. We aten ons buikje vol, behalve Marjolein dan, want die was het eten al snel beu :) Ondertussen hadden we een gezellige babbel met de Amerikaanse toeristen. Het werd pas echt lachen toen ze begonnen in te schatten bij welke leeftijd wij als leerkracht het beste zouden passen.
SILKO --> KINDERGARDEN!!! :)
Na deze grappige middagpauze bracht de boot ons naar een eiland, waar we een plaatselijke indianenstam zouden bezoeken. Niet veel later kwamen we bij de 'Communidad' aan. Daar werden we binnengelaten in één van de hutten, waar wel meer dan twintig mensen samen woonden. De gids vertelde ons het één en het ander over de plaatselijke manier van wonen, leven, eten, ... We mochten ook enkele dingen proeven, het één smaakte al viezer dan het andere. Ondertussen speelde Silko de rol van kleuterjuffrouw voortreffelijk. Iemand moest immers de kleine kinderen bezighouden terwijl wij daar op bezoek waren :)
Tegen de avond keerden we terug naar de Hakuna Matata - jungle. Daar stond ons een aangename verrassing te wachten: Stijn, Anneleen en een vriendin van de VVOB hadden ook toevallig een weekendje in Hakuna Matata geboekt! We waren dit weekend dus met maar liefst 16 Belgen!
Na deze verrassende ontmoeting kropen we nog snel even in de douche. Daarna schoven we aan tafel, waar ons uiteraard opnieuw een overheerlijke maaltijd stond op te wachten. Als voorgerecht een soort van vispannetje in een Sint-Jacobsschelp, daarna vis met pasta en courgettes, en als dessert tiramisu. Overheerlijk dus :) Het smaakte nog veel beter dan het nu klinkt!
Ja hoor, je raadt het al, Marjolein was haar eten weer eens beu! Maar ons hoor je daar niet over klagen, zeker niet wat de tiramisu betreft :)
Uitgeput maar voldaan kropen we niet veel later ons bed in, een nacht vol rare dromen tegemoet...
Dag 3
Vandaag stond er rafting op het programma! Dolenthousiast en met veel lawaai ging ik mijn vriendinnen wekken, misschien net iets té enthousiast, want ik had me van uur vergist :) Best dat er zich een deur tussen mezelf en de anderen bevond, of ik zou de rest van de dag met een paar blauwe ogen rondgelopen hebben!
Een uurtje later gingen we met z’n allen ontbijten en niet veel later stapten we samen met drie van de andere Belgische meisjes achteraan in één van de camionnetjes, het avontuur tegemoet!
Na het uitladen van het materiaal en de gebruikelijke demonstratie van de veiligheids-en evacuatiemaatregelen, gingen we, in aangepaste raftingoutfit, met de boot naar beneden. We lieten de boot te water, maar nog voordat we konden instappen, kreeg de gids een fantastische ingeving: iedereen die wou, mocht van boven op de rotsen het water inspringen en vandaar naar de boot zwemmen. Céline, Silke en ikzelf stonden meteen te springen om mee te gaan, wat een aanlokkelijk voorstel! :) Marjolein bleef liever veilig aan de kant toekijken. Achteraf bekeken had ik dat zelf misschien ook beter gedaan, want voordat ik ook maar naar de boot kon zwemmen, had de stroom me al te pakken en was ik een heel eind afgedreven. Eén van de gidsen moest me komen halen, hoe gênant! Voor Céline en Silke, die allebei voorbeeldig van de rotsen gesprongen waren en de boot in 1 2 3 bereikt hadden, weer een argument om me te kunnen pesten met het feit dat ik niet zo goed kan zwemmen…
Uiteindelijk zaten we allemaal veilig en wel in de boot. Céline en ikzelf hadden een plaatsje vooraan in de boot veroverd à avontuur verzekerd! Silke en Marjolein zaten op een iets veiliger plekje, in het midden van de boot (of dat dachten ze toch :), onze ‘we-smijten-ze-in-het-water-aanval’ niet meegerekend )…
We voeren door heel wat woelige wateren, over stenen en in draaikolken. We waren dan ook nat tot op ons vel, maar wie kan dat wat schelen? Rond de middag hielden we halt bij een stukje strand, waar we een aantal spelletjes speelden terwijl de gidsen ‘een verrassing’ voorbereidden: het eten!
Wraps! Van een aangename en overheerlijke verrassing gesproken!
Na deze verrukkelijke pauze stapten we terug de boot in, voor het laatste stukje van onze raftingtocht. Tot grote teleurstelling (van sommigen van ons) kwamen we na veel geploeter maar slechts weinig tijd later helaas al bij het eindpunt aan…
Nat, vuil en uitgeput klommen we het camionnetje terug in, waarna we onze valiezen bij de raftingorganisatie ophaalden. Doodmoe namen we de bus naar Quito, hopend op een rustige busrit… Dat was helaas zonder enkele passagiers gerekend! Frustraties alom…
Maar toch behielden we diep vanbinnen een goed gevoel, want we hadden zonet het weekend van ons leven gehad :)
In alle vroegte namen we met z'n vieren de bus richting Archidona, vanwaar we de taxi zouden nemen naar Tena. De busrit zou normaal gezien 5 uur duren, wat voor ons goed uitkwam. Zo konden we nog enkele uurtjes slapen, want dat was er donderdagnacht niet van gekomen :)
Tegen alle verwachtingen in stonden we echter drie uur later al ter plaatse! We werden warm onthaald door de uitbaters van de Hakuna Matata-jungle, je gelooft het nooit: echte Belgen (en West-Vlamingen dan nog)!
We hadden geluk, er kon nog net een ontbijtje voor ons geregeld worden, met zelfgemaakte Belgische boterhammen! Mmmm....
Hierna maakten we ons klaar voor onze eerste uitstap: een tocht door de jungle met de paarden! Céline was eigenlijk de enige die deftig paard kon rijden, dus voor Silke, Marjolein en ik vormde dit toch een echte uitdaging. Eenmaal we goed gezeten en vertrokken waren, was de schrik al snel verdwenen, behalve bij Marjolein dan. Hilarisch, die gezichten van haar, telkens haar paard ook maar één (al dan niet onverwachte) beweging maakte! Geen nood, we hebben dit meerdere malen vastgelegd op foto, aangezien het op dat moment nogal moeilijk was om een foto van Marjolein te trekken zonder dat ze grimaste :)
We volgden heel wat smalle, steile en vooral gladde paadjes door het hartje van de jungle. Ook voor de paarden was dit redelijk gevaarlijk, af en toe gleden hun hoeven onverwachts van de rotsen af (drie keer raden hoe het gezicht van Marjolein er op zo'n moment uitzag?). We staken zelfs rivieren over, zelf natuurlijk hoog en droog (of toch niet?) op ons paard!
In het midden van de tocht hielden we even halt. De gidsen hadden daar een kleine verrassing voor ons in petto. We moesten allemaal onze ogen sluiten en met de rug naar elkaar gaan staan. Daarna bonden ze ons één voor één een kroontje van bladeren om en kregen we één of andere bloem in onze mond. Hierna mochten we ons omdraaien... Was me dat lachen! (foto's volgen nog!)
Na dit korte en grappige intermezzo zetten we onze tocht door de jungle verder. Gevaarlijke weggetjes volgden elkaar op. Als het eventjes een vlak stuk was, begonnen onze paarden zelfs te draven. Voor Céline, de 'pro' van de bende, was dat natuurlijk geen probleem, maar het leverde Silke en mezelf toch een blauw achterste op. Als twee jojo's botsten we op en neer op ons paard :) Marjolein hield haar benen zo stevig rond de buik van haar paard geklemd en de teugels zo strak in haar handen, dat het arme beest waarschijnlijk niet eens durfde te draven. Misschien maar best ook :) In elk geval: Marjolein, we zijn trots op je!
Veel te snel was de tocht voorbij en moesten we afstijgen... Helaas!
Gelukkig stond er ons al een echt Belgisch middagmaal op te wachten: soep, tonijn, groentjes en boterhammen.
Aangezien Marjolein de tonijn al na twee scheppen beu was, was er meer voor ons! :)
In de namiddag ontspanden we wat aan de rand van het palmboomvormige zwembad, dat hadden we immers verdiend! Al gauw vielen onze ogen dicht... Vijf seconden later, of zo leek het toch, stond Silko in ons oor te roepen dat het alweer tijd was om te gaan eten. Ah ja, hier in Ecuador gaat Belgisch eten er op elk moment van de dag in, dat hoef je ons geen twee keer te vragen!
Het eten oversteeg al onze verwachtingen, want het was... STOOFVLEES MET FRIETJES! Mmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm...
Als voorgerecht hadden we al eerst een scampibrochette gekregen, daarna die heerlijke hoofdschotel en als dessert chocolademousse.
JA GOEIENDAG! Dat was toch echt de hemel op aarde!
Na deze verrukkelijke maaltijd keuvelden we nog wat, tot we moe werden en naar onze hutten trokken. Daar kropen we in bed, de heerlijke nachtrust tegemoet...
Dag 2
Goed uitgerust stonden we al vroeg klaar voor een dag vol Ecuadoriaans avontuur. Na een stevig ontbijt klommen we met onze laarzen vanachter in een camionette. Samen met nog 7 andere Belgische meisjes (van de KU Leuven) en 2 Amerikaanse toeristen reden we tot diep in het Amazonewoud. Daar namen we een boot, waarmee tot in het hartje van de jungle konden doordringen. Hier kregen we een rondleiding in een soort van 'park' temidden van het Amazonewoud. Door de hevige regenval hadden de dieren zich jammergenoeg verstopt en kregen we niet te veel te zien... Gelukkig had de gids hier een fantastische oplossing op gevonden: ZOEK HET OP OP HET INTERNET! Die gidsen van tegenwoordig, man man man...
Na deze ietwat teleurstellende rondleiding werden we door onze eigen gids van de Hakuna Matata - jungle opgehaald voor een tocht door het Amazonewoud. Tijdens deze tocht kregen we gelukkig wel heel wat te zien, horen en proeven... We aten allerlei vruchten uit het woud en zagen allerlei soorten dieren. Als echte avonturiers slopen we geluidloos (of dat dachten we toch) door de bosjes om de apen te kunnen zien. Behalve af en toe een klein valpartijtje raakten we verder zonder ongelukken en met heel wat mooie foto's het woud terug uit. De boot bracht ons naar een klein restaurantje waar we met z'n allen konden middageten. We aten ons buikje vol, behalve Marjolein dan, want die was het eten al snel beu :) Ondertussen hadden we een gezellige babbel met de Amerikaanse toeristen. Het werd pas echt lachen toen ze begonnen in te schatten bij welke leeftijd wij als leerkracht het beste zouden passen.
SILKO --> KINDERGARDEN!!! :)
Na deze grappige middagpauze bracht de boot ons naar een eiland, waar we een plaatselijke indianenstam zouden bezoeken. Niet veel later kwamen we bij de 'Communidad' aan. Daar werden we binnengelaten in één van de hutten, waar wel meer dan twintig mensen samen woonden. De gids vertelde ons het één en het ander over de plaatselijke manier van wonen, leven, eten, ... We mochten ook enkele dingen proeven, het één smaakte al viezer dan het andere. Ondertussen speelde Silko de rol van kleuterjuffrouw voortreffelijk. Iemand moest immers de kleine kinderen bezighouden terwijl wij daar op bezoek waren :)
Tegen de avond keerden we terug naar de Hakuna Matata - jungle. Daar stond ons een aangename verrassing te wachten: Stijn, Anneleen en een vriendin van de VVOB hadden ook toevallig een weekendje in Hakuna Matata geboekt! We waren dit weekend dus met maar liefst 16 Belgen!
Na deze verrassende ontmoeting kropen we nog snel even in de douche. Daarna schoven we aan tafel, waar ons uiteraard opnieuw een overheerlijke maaltijd stond op te wachten. Als voorgerecht een soort van vispannetje in een Sint-Jacobsschelp, daarna vis met pasta en courgettes, en als dessert tiramisu. Overheerlijk dus :) Het smaakte nog veel beter dan het nu klinkt!
Ja hoor, je raadt het al, Marjolein was haar eten weer eens beu! Maar ons hoor je daar niet over klagen, zeker niet wat de tiramisu betreft :)
Uitgeput maar voldaan kropen we niet veel later ons bed in, een nacht vol rare dromen tegemoet...
Dag 3
Vandaag stond er rafting op het programma! Dolenthousiast en met veel lawaai ging ik mijn vriendinnen wekken, misschien net iets té enthousiast, want ik had me van uur vergist :) Best dat er zich een deur tussen mezelf en de anderen bevond, of ik zou de rest van de dag met een paar blauwe ogen rondgelopen hebben!
Een uurtje later gingen we met z’n allen ontbijten en niet veel later stapten we samen met drie van de andere Belgische meisjes achteraan in één van de camionnetjes, het avontuur tegemoet!
Na het uitladen van het materiaal en de gebruikelijke demonstratie van de veiligheids-en evacuatiemaatregelen, gingen we, in aangepaste raftingoutfit, met de boot naar beneden. We lieten de boot te water, maar nog voordat we konden instappen, kreeg de gids een fantastische ingeving: iedereen die wou, mocht van boven op de rotsen het water inspringen en vandaar naar de boot zwemmen. Céline, Silke en ikzelf stonden meteen te springen om mee te gaan, wat een aanlokkelijk voorstel! :) Marjolein bleef liever veilig aan de kant toekijken. Achteraf bekeken had ik dat zelf misschien ook beter gedaan, want voordat ik ook maar naar de boot kon zwemmen, had de stroom me al te pakken en was ik een heel eind afgedreven. Eén van de gidsen moest me komen halen, hoe gênant! Voor Céline en Silke, die allebei voorbeeldig van de rotsen gesprongen waren en de boot in 1 2 3 bereikt hadden, weer een argument om me te kunnen pesten met het feit dat ik niet zo goed kan zwemmen…
Uiteindelijk zaten we allemaal veilig en wel in de boot. Céline en ikzelf hadden een plaatsje vooraan in de boot veroverd à avontuur verzekerd! Silke en Marjolein zaten op een iets veiliger plekje, in het midden van de boot (of dat dachten ze toch :), onze ‘we-smijten-ze-in-het-water-aanval’ niet meegerekend )…
We voeren door heel wat woelige wateren, over stenen en in draaikolken. We waren dan ook nat tot op ons vel, maar wie kan dat wat schelen? Rond de middag hielden we halt bij een stukje strand, waar we een aantal spelletjes speelden terwijl de gidsen ‘een verrassing’ voorbereidden: het eten!
Wraps! Van een aangename en overheerlijke verrassing gesproken!
Na deze verrukkelijke pauze stapten we terug de boot in, voor het laatste stukje van onze raftingtocht. Tot grote teleurstelling (van sommigen van ons) kwamen we na veel geploeter maar slechts weinig tijd later helaas al bij het eindpunt aan…
Nat, vuil en uitgeput klommen we het camionnetje terug in, waarna we onze valiezen bij de raftingorganisatie ophaalden. Doodmoe namen we de bus naar Quito, hopend op een rustige busrit… Dat was helaas zonder enkele passagiers gerekend! Frustraties alom…
Maar toch behielden we diep vanbinnen een goed gevoel, want we hadden zonet het weekend van ons leven gehad :)
05/02/2011 21:40
Hola amigos!
Deze morgen veel stress gehad! Hadden we alles wel mee?!
Om 18:15 steeg ons vliegtuigje op in Zaventem en na een klein uurtje kwamen we aan in Schiphol.
Hier zitten we nu nog altijd en daar komt niet snel verandering in.
Als alles goed gaat (er zijn veel vliegtuigen afgeschaft door de felle wind) vertrekken we hier om 23:30 richting Quito.
Daarnet wel een verontrustend telefoontje gekregen. Foutje in de communicatie want ze stonden ons deze ochtend al op te wachten in Quito. Maar daar waren nog lang geen Belgische meisjes te zien natuurlijk ;)
Het is wel een toffe luchthaven want er is (tot groot genoegen van Céline) een BurgerKing!!!
Hasta pronto, hopelijk dan vanuit Quito!
Besos!!
07-02-2011 10u50
Hola!
We zijn ondertussen goed aangekomen in Quito. We zitten in een hotelletje in 9de octubre.
Toen we besloten een wandelingetje te maken viel de regen met bakken uit de lucht. Zoiets hadden we nog nooit gezien.
Op 5 minuten tijd was de straat een rivier geworden, we stroomden bijna weg! Het verkeer is hier ongelooflijk chaotisch;p
Ze claxoneren hier constant en wij verschieten altijd!
We hebben onze culinaire grenzen gisteren al verlegd! Gefrituurde bananen met iets wits in,
we denken dat het kaas was... Slijmerige soep met scampis, witte maisachtige toestanden en bananenchips.
Aangezien we niet zonder honger naar buiten zijn gegaan hebben we een hele zak chocotofs naar binnen gewerkt!
In het hotel hebben we momenteel geen internet dus niet ongerust zijn we laten zo vaak we kunnen iets weten.
Nu zitten we in de VVOB, hebben net een rondleiding gekregen. Ze zijn hier ontzettend vriendelijk!
Straks gaan we normaalgezien de oude stad bezoeken. Woensdag gaan we naar Ibarra, hopelijk hebben we daar internet.
Besos, las chicas Belgicas!
ps foto's volgen!
Hola!
We zijn ondertussen goed aangekomen in Quito. We zitten in een hotelletje in 9de octubre.
Toen we besloten een wandelingetje te maken viel de regen met bakken uit de lucht. Zoiets hadden we nog nooit gezien.
Op 5 minuten tijd was de straat een rivier geworden, we stroomden bijna weg! Het verkeer is hier ongelooflijk chaotisch;p
Ze claxoneren hier constant en wij verschieten altijd!
We hebben onze culinaire grenzen gisteren al verlegd! Gefrituurde bananen met iets wits in,
we denken dat het kaas was... Slijmerige soep met scampis, witte maisachtige toestanden en bananenchips.
Aangezien we niet zonder honger naar buiten zijn gegaan hebben we een hele zak chocotofs naar binnen gewerkt!
In het hotel hebben we momenteel geen internet dus niet ongerust zijn we laten zo vaak we kunnen iets weten.
Nu zitten we in de VVOB, hebben net een rondleiding gekregen. Ze zijn hier ontzettend vriendelijk!
Straks gaan we normaalgezien de oude stad bezoeken. Woensdag gaan we naar Ibarra, hopelijk hebben we daar internet.
Besos, las chicas Belgicas!
ps foto's volgen!
09-02-2011
Hola amigos!
Onze laatste minuten samen in Quito tikken langzaam weg...
Over een halfuur worden ze opgehaald om naar Otavalo en Ibarra gebracht te worden.
Bij sommigen van ons krijgen de zenuwen stilaan toch de bovenhand...
We weten niet wat ons te wachten staat, van een avontuur gesproken!!!
Gisteren stonden we op het middelpunt van de wereld, op de evenaar! Net als alle andere toeristen deden we daar een echte fotoshoot! We zijn er al in geslaagd om te verbranden, terwijl er maar amper tien minuten zon was! Iemand van de VVOB wist ons te vertellen dat je hier factor 90 moet aandoen om jezelf tegen de zon te beschermen!
We namen ook als echte Ecuadorianen de taxi en de bus (zonder ons te laten afzetten) en wisten na enige tijd en een aantal keren (in 'perfect' Spaans) de weg te vragen, ons 'hotelletje' te bereiken.
Gisterenavond zetten we ook een stapje in het 'nachtleven' in Quito. We werden meegenomen door Norma, iemand van de VVOB, voor een gezellig etentje. We kozen echter voor een Spaans menu, in plaats van de toch wel speciale Ecuadoriaanse gerechten.
We hadden een heeeeeel gezellige avond en moesten met spijt in het hart afscheid nemen van Norma..
Hopelijk tot erg gauw met meer nieuws over Ibarra en Otavalo!
Hola amigos!
Onze laatste minuten samen in Quito tikken langzaam weg...
Over een halfuur worden ze opgehaald om naar Otavalo en Ibarra gebracht te worden.
Bij sommigen van ons krijgen de zenuwen stilaan toch de bovenhand...
We weten niet wat ons te wachten staat, van een avontuur gesproken!!!
Gisteren stonden we op het middelpunt van de wereld, op de evenaar! Net als alle andere toeristen deden we daar een echte fotoshoot! We zijn er al in geslaagd om te verbranden, terwijl er maar amper tien minuten zon was! Iemand van de VVOB wist ons te vertellen dat je hier factor 90 moet aandoen om jezelf tegen de zon te beschermen!
We namen ook als echte Ecuadorianen de taxi en de bus (zonder ons te laten afzetten) en wisten na enige tijd en een aantal keren (in 'perfect' Spaans) de weg te vragen, ons 'hotelletje' te bereiken.
Gisterenavond zetten we ook een stapje in het 'nachtleven' in Quito. We werden meegenomen door Norma, iemand van de VVOB, voor een gezellig etentje. We kozen echter voor een Spaans menu, in plaats van de toch wel speciale Ecuadoriaanse gerechten.
We hadden een heeeeeel gezellige avond en moesten met spijt in het hart afscheid nemen van Norma..
Hopelijk tot erg gauw met meer nieuws over Ibarra en Otavalo!
12/02
Zaterdagavond zijn Silke en Céline het Ecuadoriaanse nachtleven gaan verkennen. Samen met de zus en de broer en zijn vrienden gingen Céline en Silke een stapje in het uitgaansleven zetten. Om 20 u kwamen Silke en co Céline ophalen. We reden naar het huis van Silke en maakten ons allemaal samen klaar. Nadat we ons klaargemaakt hadden werden we uitgenodigd door de familie van Silke om nog een hapje te eten. Dit was eigenlijk dik tegen ons zien want wie heeft er nu nog honger om 21u30. Dit 'laat eten' is in dit land de gewoonte, maar daar moeten Céline en Silke toch nog wat aan wennen.
Om 22u vertrokken we uiteindelijk naar de discotheek. Daar stonden een heleboel mensen aan te schuiven om naar binnen te gaan. Normaal is er niet zoveel volk, maar die dag kwam er een heel populaire artiest uit Quito zingen in de discotheek. Céline en Silke vonden dit heel raar: "een zanger IN een discotheek". Maar toen werd het duidelijk. Als je naar binnen ging, had je een groot openluchtplein en daarnaast had je een deur om in de discotheek te gaan. Dus de discotheek was dus zowel een stukje binnen als buiten.
Eerst gingen we binnen in de discotheek. De muziek was wel leuk, maar anders. Toch hebben we ervan genoten. We dronken een Ecuadoriaans biertje maar dat bier kan je echt niet vergelijken met het onze. Oei oei oei, ik denk dat we die Ecuadorianen hier nog iets kunnen leren :-) Om 01u gingen we naar buiten om te gaan luisteren naar de populaire artiest. De muziek was mooi maar natuurlijk verstonden we geen snars van al die Spaanse muziek. Dit was dus voor ons het minder fijne deel van de avond. Naast het feit dat we niet van de muziek begrepen hadden we ook nog te kampen met 'voet' problemen. We hadden beiden hakken aan en omdat we de hele avond dansten en moesten rechtstaan deden onze voeten ongelooflijk veel zeer. Zo zie je maar weer dat een vrouw toch veel moet afzien in haar leven ;-) Maarja we trokken ons op aan het motto "schoonheid moet lijden" ;-) Zo hebben we het toch nog volgehouden tot 2u. De discotheken in Ecuador worden altijd om 2u gesloten door de politie (nog een verschil), maar het was genoeg geweest.
Het was een fantastisch leuke avond en voor herhaling vatbaar ;-)
Om 22u vertrokken we uiteindelijk naar de discotheek. Daar stonden een heleboel mensen aan te schuiven om naar binnen te gaan. Normaal is er niet zoveel volk, maar die dag kwam er een heel populaire artiest uit Quito zingen in de discotheek. Céline en Silke vonden dit heel raar: "een zanger IN een discotheek". Maar toen werd het duidelijk. Als je naar binnen ging, had je een groot openluchtplein en daarnaast had je een deur om in de discotheek te gaan. Dus de discotheek was dus zowel een stukje binnen als buiten.
Eerst gingen we binnen in de discotheek. De muziek was wel leuk, maar anders. Toch hebben we ervan genoten. We dronken een Ecuadoriaans biertje maar dat bier kan je echt niet vergelijken met het onze. Oei oei oei, ik denk dat we die Ecuadorianen hier nog iets kunnen leren :-) Om 01u gingen we naar buiten om te gaan luisteren naar de populaire artiest. De muziek was mooi maar natuurlijk verstonden we geen snars van al die Spaanse muziek. Dit was dus voor ons het minder fijne deel van de avond. Naast het feit dat we niet van de muziek begrepen hadden we ook nog te kampen met 'voet' problemen. We hadden beiden hakken aan en omdat we de hele avond dansten en moesten rechtstaan deden onze voeten ongelooflijk veel zeer. Zo zie je maar weer dat een vrouw toch veel moet afzien in haar leven ;-) Maarja we trokken ons op aan het motto "schoonheid moet lijden" ;-) Zo hebben we het toch nog volgehouden tot 2u. De discotheken in Ecuador worden altijd om 2u gesloten door de politie (nog een verschil), maar het was genoeg geweest.
Het was een fantastisch leuke avond en voor herhaling vatbaar ;-)
Weekend 18/02-20/02
VRIJDAG 18/02
In de namiddag zijn we naar het college van Silke's broer gegaan want daar waren er optredens van de meisjes die daar op school zaten. Het was een feest rond de valentijnsweek. 'S avonds zijn we een waterpijp gaan roken in een gezellig cafeetje hier in Ibarra samen met Silke's broer en zus en wat vrienden. We zijn nog even afgezakt naar de Tsunami. Een discotheek hier in de buurt. Wel even verschieten toe de politie binnenviel. Iedereen moest zijn papieren bovenhalen. Céline was bang want ze had enkel wat geld bij zodat ze niets zou verliezen. Blijkbaar wordt je hier in de gevangenis gestopt tot je je papieren kunt tonen! Gelukkig zie Céline er zodanig onschuldig uit dat ze haar papieren niet hebben gevraagd:p
ZATERDAG 19/02
Op zaterdag zijn Céline en Silke terug naar UTN gegaan om er les te volgen. We hebben handpoppen gemaakt. We hebben de studenten geholpen want zelf hadden we geen stof bij. In de namiddag hebben Ine, Marjolein en Céline samen afgesproken en zijn ze een lekker ijsje gaan eten. Silke kon niet mee want ze moest naar een verjaardagsfeest. Het was daar net een huwelijksfeest. Eerst een volledige mis met sjieke kleren. Daarna een 5 gangenmenu en cadeautjes voor alle gasten. We hebben tot 4 uur in de ochtend gedanst. Céline is die avond met haar familie naar de karaokebar gegaan (ook tot 4 uur in de ochtend). Iedereen stond versteld van haar zangtalenten ;) Met piepoogjes zijn we opgestaan om ons klaar te maken voor een uitstapje naar de thermische zwembaden in Chachimbiro. Het was de perfecte dag want het zonnetje scheen ongelooflijk fel. Het was zeker 25 graden! En het water was ook lekker warm, het zag een beetje groen omdat het recht uit de grond komt. 1 zwembad was zodanig warm dat wanneer we eruit kwamen we eventjes duizelig waren :D Gelukkig ging dat snel weer over. Plots is het enorm hard beginnen gieten! We renden met al onze spullen naar de kleedhokjes. In de auto zagen we dat wel beiden een beetje verbrand waren op onze schouders! We hadden ons nochtans ingesmeerd. In Ibarra hebben we dan nog gezellig samen gegeten. Jaja dan nog wel lekker frieten met een goed doorbakken (geen schoenzool :p ) biefstuk met championnensaus! Dat heeft ons enorm gesmaakt! Er kwam een man voorbij met een kruiwagen vol kokosnoten. We hebben er 2 gekocht om uit te drinken! Lekkerlekker! We hebben nog met z'n allen een film gekeken. Maar Céline was al na 10 minuten in slaap gevallen!
WOENSDAG 23/02
Dzzzzzzzzzj, dzzzzzzzzzzzzj, dzzzzzzzzzzzzj... Het getril van een gsm verstoorde deze morgen de les over behaviorisme in de ISPED. Ai, het geluid kwam uit mijn rugzak. Toen ik zag dat het Céline was, stak ik mijn hoofd onder mijn bank om stiekem te bellen. Heel subtiel en onopvallend (ahuuum), want toen ik terug boven mijn bank kwam, keken de studenten en de prof mij toch wat vreemd aan :) Het kon me echter niet deren, want ik had zonet een afspraak gemaakt met onze amigas uit Ibarra: we zouden met z'n vieren naar de 'Cascade de Peguche' gaan, de mooiste waterval uit Imbabura!
Om twaalf uur haalden we (Marjolein en ik) onze twee vriendinnen (Silke en Céline) op in een lagere school in Otavalo, vanwaar we naar de waterval zouden reizen. Niet veel later (slechts anderhalf uur, niet abormaal in Ecuador) kwam de taxi er eindelijk aan en konden we vertrekken. De 'Cascada de Peguche' bleek gelukkig veel minder ver dan gedacht!
Vol enthousiasme begonnen we aan onze tocht naar de waterval. We konden gewoon op ons gehoor afgaan, maar gelukkig was er ook een paadje voorzien! Na wat gewandel en geklauter kwamen we uiteindelijk op de 'magische plek' aan. Zo speciaal was de waterval eigenlijk niet, gewoon een hoop vallend water :), maar we beleefden er toch heel veel plezier. Als echte toeristen hielden we een fotoshoot op alle mogelijke plaatsen, wat eindigde in mooie kiekjes en kletsnatte kleren... We konden het immers niet laten om net als enkele anderen half in de waterval te gaan staan...
Als rasechte avonturiers trokken we daarna verder naar de top van de berg! Met de warme zon in onze nek waren de kleren snel weer een beetje droog. Na een korte rustpauze (die hadden we wel verdiend), wat geroep naar mensen aan de andere kant van de berg en nog meer foto's, begonnen we aan de tocht terug naar beneden. Die bleek toch wat gevaarlijker dan gedacht, gelukkig hebben we allemaal een goede beschermengel :)
Moe, nog half nat, maar uitermate tevreden over ons uitstapje, wachtten we de taxi op. Die bracht ons naar Otavalo, waar we helaas weer elk een andere kant op moesten... Gelukkig niet voor lang, want morgen wacht ons alweer een nieuw Ecuadoriaans avontuur op!
VRIJDAG 25/02
Vandaag hadden we afgesproken met Stijn van de VVOB. Aangezien we vanaf maandag didactisch materiaal in verband met aanvankelijk rekenen zullen ontwerpen, leek het hem wel handig dat we op voorhand eens bij hem thuis in Quito zouden langskomen. Zijn vrouw Anneleen, die onder andere lesgeeft in een Nederlandse school in Quito, heeft immers bergen didactisch materiaal van wiskunde liggen.
Zo gezegd, zo gedaan. Rond half één spraken we met z'n allen af in Otavalo, vanwaar we de bus zouden nemen richting Quito. Na eerst gezellig gegeten, gekeuveld en gewandeld te hebben, stapten we op de bus. Met behulp van een Touristil vielen onze oogjes al gauw dicht en enkele minuten later, zo leek het althans, kwamen we aan in de Terminal.
De taxi bracht ons enige tijd later (na aan een stuk of zeven voorbijgangers de weg gevraagd te hebben) tot bij het huis van Stijn.
Om het in één woord te zeggen, zijn huis is gewoonweg ADEMBENEMEND. Zo'n stijlvol en gezellig huis, en wat een panorama!
En wie stond er in de keuken spaghetti te koken? Inderdaad: Stijn, de nieuwe man!
Hij kon wel wat helpende handen gebruiken om de groenten te snijden, dus we gingen gauw aan de slag. Met z'n zessen is het werk echter snel gedaan, dus niet veel later zaten we gezellig op het terras van Stijns 'receptie' te genieten.
Met de geur van Eucalyptusbomen in onze neus, de late namiddagzon op ons gezicht en een lekker drankje hadden we toch heel even een echt vakantiegevoel!
Toen ook de pasta gaar was, schoven we aan tafel voor een overheerlijke spaghetti. We aten allemaal ons buikje rond en zelfs meer dan dat :) Daarna was het tijd voor de werkelijke reden van ons bezoek, namelijk het didactisch materiaal.
Stijn had niet overdreven, Anneleen had inderdaad bergen materiaal liggen. We keken onze ogen uit! Spelletjes, kaartjes, bordjes, handleidingen, papier en... lagen er daar nu Arteveldecursussen of zagen we dat verkeerd? :)
Na de grondige speurtocht was het tijd voor een 'dessertje'. Koffie of chocomelk met echte Belgische chocolade (mmmmmmmmmmmm) en een zelfgemaakte cake. Toegegeven, we waanden ons even in de zevende hemel!
Niet veel later zochten we onze bedden op, aangezien we de volgende dag wel erg vroeg uit de veren moesten. Silke had immers aan haar Ecuadoriaanse mama beloofd dat ze om zeven uur de bus vanuit Quito zou nemen! Dit leverde 's ochtends een hoop kwade blikken op en bij sommigen zelfs een ernstig ochtendhumeur :) Gelukkig konden we in de bus nog lekker wat slapen... Zo goed zelfs dat we (Marjolein en ik) onze halte voorbijreden. Maar geen probleem, in Ecuador heeft iedereen alle tijd.
We kwamen dan ook allemaal mooi op tijd (Silke?) op onze bestemming aan...
In de namiddag zijn we naar het college van Silke's broer gegaan want daar waren er optredens van de meisjes die daar op school zaten. Het was een feest rond de valentijnsweek. 'S avonds zijn we een waterpijp gaan roken in een gezellig cafeetje hier in Ibarra samen met Silke's broer en zus en wat vrienden. We zijn nog even afgezakt naar de Tsunami. Een discotheek hier in de buurt. Wel even verschieten toe de politie binnenviel. Iedereen moest zijn papieren bovenhalen. Céline was bang want ze had enkel wat geld bij zodat ze niets zou verliezen. Blijkbaar wordt je hier in de gevangenis gestopt tot je je papieren kunt tonen! Gelukkig zie Céline er zodanig onschuldig uit dat ze haar papieren niet hebben gevraagd:p
ZATERDAG 19/02
Op zaterdag zijn Céline en Silke terug naar UTN gegaan om er les te volgen. We hebben handpoppen gemaakt. We hebben de studenten geholpen want zelf hadden we geen stof bij. In de namiddag hebben Ine, Marjolein en Céline samen afgesproken en zijn ze een lekker ijsje gaan eten. Silke kon niet mee want ze moest naar een verjaardagsfeest. Het was daar net een huwelijksfeest. Eerst een volledige mis met sjieke kleren. Daarna een 5 gangenmenu en cadeautjes voor alle gasten. We hebben tot 4 uur in de ochtend gedanst. Céline is die avond met haar familie naar de karaokebar gegaan (ook tot 4 uur in de ochtend). Iedereen stond versteld van haar zangtalenten ;) Met piepoogjes zijn we opgestaan om ons klaar te maken voor een uitstapje naar de thermische zwembaden in Chachimbiro. Het was de perfecte dag want het zonnetje scheen ongelooflijk fel. Het was zeker 25 graden! En het water was ook lekker warm, het zag een beetje groen omdat het recht uit de grond komt. 1 zwembad was zodanig warm dat wanneer we eruit kwamen we eventjes duizelig waren :D Gelukkig ging dat snel weer over. Plots is het enorm hard beginnen gieten! We renden met al onze spullen naar de kleedhokjes. In de auto zagen we dat wel beiden een beetje verbrand waren op onze schouders! We hadden ons nochtans ingesmeerd. In Ibarra hebben we dan nog gezellig samen gegeten. Jaja dan nog wel lekker frieten met een goed doorbakken (geen schoenzool :p ) biefstuk met championnensaus! Dat heeft ons enorm gesmaakt! Er kwam een man voorbij met een kruiwagen vol kokosnoten. We hebben er 2 gekocht om uit te drinken! Lekkerlekker! We hebben nog met z'n allen een film gekeken. Maar Céline was al na 10 minuten in slaap gevallen!
WOENSDAG 23/02
Dzzzzzzzzzj, dzzzzzzzzzzzzj, dzzzzzzzzzzzzj... Het getril van een gsm verstoorde deze morgen de les over behaviorisme in de ISPED. Ai, het geluid kwam uit mijn rugzak. Toen ik zag dat het Céline was, stak ik mijn hoofd onder mijn bank om stiekem te bellen. Heel subtiel en onopvallend (ahuuum), want toen ik terug boven mijn bank kwam, keken de studenten en de prof mij toch wat vreemd aan :) Het kon me echter niet deren, want ik had zonet een afspraak gemaakt met onze amigas uit Ibarra: we zouden met z'n vieren naar de 'Cascade de Peguche' gaan, de mooiste waterval uit Imbabura!
Om twaalf uur haalden we (Marjolein en ik) onze twee vriendinnen (Silke en Céline) op in een lagere school in Otavalo, vanwaar we naar de waterval zouden reizen. Niet veel later (slechts anderhalf uur, niet abormaal in Ecuador) kwam de taxi er eindelijk aan en konden we vertrekken. De 'Cascada de Peguche' bleek gelukkig veel minder ver dan gedacht!
Vol enthousiasme begonnen we aan onze tocht naar de waterval. We konden gewoon op ons gehoor afgaan, maar gelukkig was er ook een paadje voorzien! Na wat gewandel en geklauter kwamen we uiteindelijk op de 'magische plek' aan. Zo speciaal was de waterval eigenlijk niet, gewoon een hoop vallend water :), maar we beleefden er toch heel veel plezier. Als echte toeristen hielden we een fotoshoot op alle mogelijke plaatsen, wat eindigde in mooie kiekjes en kletsnatte kleren... We konden het immers niet laten om net als enkele anderen half in de waterval te gaan staan...
Als rasechte avonturiers trokken we daarna verder naar de top van de berg! Met de warme zon in onze nek waren de kleren snel weer een beetje droog. Na een korte rustpauze (die hadden we wel verdiend), wat geroep naar mensen aan de andere kant van de berg en nog meer foto's, begonnen we aan de tocht terug naar beneden. Die bleek toch wat gevaarlijker dan gedacht, gelukkig hebben we allemaal een goede beschermengel :)
Moe, nog half nat, maar uitermate tevreden over ons uitstapje, wachtten we de taxi op. Die bracht ons naar Otavalo, waar we helaas weer elk een andere kant op moesten... Gelukkig niet voor lang, want morgen wacht ons alweer een nieuw Ecuadoriaans avontuur op!
VRIJDAG 25/02
Vandaag hadden we afgesproken met Stijn van de VVOB. Aangezien we vanaf maandag didactisch materiaal in verband met aanvankelijk rekenen zullen ontwerpen, leek het hem wel handig dat we op voorhand eens bij hem thuis in Quito zouden langskomen. Zijn vrouw Anneleen, die onder andere lesgeeft in een Nederlandse school in Quito, heeft immers bergen didactisch materiaal van wiskunde liggen.
Zo gezegd, zo gedaan. Rond half één spraken we met z'n allen af in Otavalo, vanwaar we de bus zouden nemen richting Quito. Na eerst gezellig gegeten, gekeuveld en gewandeld te hebben, stapten we op de bus. Met behulp van een Touristil vielen onze oogjes al gauw dicht en enkele minuten later, zo leek het althans, kwamen we aan in de Terminal.
De taxi bracht ons enige tijd later (na aan een stuk of zeven voorbijgangers de weg gevraagd te hebben) tot bij het huis van Stijn.
Om het in één woord te zeggen, zijn huis is gewoonweg ADEMBENEMEND. Zo'n stijlvol en gezellig huis, en wat een panorama!
En wie stond er in de keuken spaghetti te koken? Inderdaad: Stijn, de nieuwe man!
Hij kon wel wat helpende handen gebruiken om de groenten te snijden, dus we gingen gauw aan de slag. Met z'n zessen is het werk echter snel gedaan, dus niet veel later zaten we gezellig op het terras van Stijns 'receptie' te genieten.
Met de geur van Eucalyptusbomen in onze neus, de late namiddagzon op ons gezicht en een lekker drankje hadden we toch heel even een echt vakantiegevoel!
Toen ook de pasta gaar was, schoven we aan tafel voor een overheerlijke spaghetti. We aten allemaal ons buikje rond en zelfs meer dan dat :) Daarna was het tijd voor de werkelijke reden van ons bezoek, namelijk het didactisch materiaal.
Stijn had niet overdreven, Anneleen had inderdaad bergen materiaal liggen. We keken onze ogen uit! Spelletjes, kaartjes, bordjes, handleidingen, papier en... lagen er daar nu Arteveldecursussen of zagen we dat verkeerd? :)
Na de grondige speurtocht was het tijd voor een 'dessertje'. Koffie of chocomelk met echte Belgische chocolade (mmmmmmmmmmmm) en een zelfgemaakte cake. Toegegeven, we waanden ons even in de zevende hemel!
Niet veel later zochten we onze bedden op, aangezien we de volgende dag wel erg vroeg uit de veren moesten. Silke had immers aan haar Ecuadoriaanse mama beloofd dat ze om zeven uur de bus vanuit Quito zou nemen! Dit leverde 's ochtends een hoop kwade blikken op en bij sommigen zelfs een ernstig ochtendhumeur :) Gelukkig konden we in de bus nog lekker wat slapen... Zo goed zelfs dat we (Marjolein en ik) onze halte voorbijreden. Maar geen probleem, in Ecuador heeft iedereen alle tijd.
We kwamen dan ook allemaal mooi op tijd (Silke?) op onze bestemming aan...
